Vandaag heb ik iets gedaan wat bijna íedere ouder met zo’n kleintje doet: Jonne en ik zijn samen in bád geweest!! Wat is dát súperleuk zeg! En Jonne vond ’t ook zíchtbaar héérlijk!

Eigenlijk vind ik ’t wél iets speciaal voor vader en kind. Maar dat komt dan volgend weekend wel.
Klein nadeel met ’n bad is dat er altijd wel ’n extra iemand bij moet blijven die ‘m aangeeft en daarna ook weer aanneemt om ‘m af te drogen. Dat zou met ’n douche tóch handiger zijn, dan hoeft dat niet zo zeer. Ohwell, dat mag de pret niet drukken!

Vandaag heeft Jonne de respectabele leeftijd van 1 maand bereikt! Hieperdepiep, hoera! 😉
(wat gaat ’t snél hè? Jaahaa nou, héél snel! ;-))

En ter ere dáárvan mocht ie vandaag voor ’t eerst naar ’t consultatiebureau. Inmiddels weegt ie 3890 gram, is ie 53 cm en z’n hoofdomtrek is 36.7. Da’s niet súpergroot en/of súperzwaar maar wel gewoon goed. (klik hier, ga in de linkerkolom naar de groei-grafiek)

Bij de geboorte zágen we al dat ie op z’n ruggetje, onder z’n schouderblad ’n rode vlek heeft zitten van zo’n 2 à 3 cm lengte. De kinderarts dacht destijds dat ’t een wijnvlek was en gaf aan dat we ’t maar door de arts van ’t consultatiebureau in de gaten moesten laten houden. Okay, ’t zit op z’n rug, dus je zíet ’t niet, maar ik vond ’t tóch niet prettig, wetende dat wijnvlekken niet weggaan en dat zit me dan tóch niet lekker. Maar volgens de arts van ’t consultatiebureau is het een aardbei-hemangioom:

In het eerste levensjaar kan de afwijking nog in grootte toenemen, waarbij hij duidelijk boven de huid gaat uitsteken, soms tot verontrustende vormen, vooral als de afwijking op een opvallende plaats zit. Daarna wordt hij echter heel geleidelijk steeds kleiner en is na een paar jaar uiteindelijk meestal verdwenen met achterlating van een nauwelijks tot niet zichtbaar litteken. Meer dan 95% van de aardbeihemangiomen verdwijnt spontaan voordat het kind de leeftijd van tien jaar heeft bereikt.

Nah, gelukkig maar, dát valt te overzien!

…geadresseerd aan m’n zoon! We zijn in goed overleg overeen gekomen dat ik ’t voorlópig nog ff voor ‘m openmaak!

…had ie dan geboren moeten worden… áls alles volgens de teller was verlopen… maar morgen is ie alweer 2 weken!!! En ik? Ik zweef nog stééds ergens op ’n roze ehm, blauw wolkje met ’n grijns van oor tot oor!

“…waar komt ie vandaan? Ik had ‘m nog nooit eerder gehoord…”

Nee? Mooi, dat was ook m’n bedoeling. Ik heb al máánden geleden geschreven dat we ‘r qua jongensnamen (na wat overtuigingskracht van mij) redelijk vlot uitwaren. En, wat ik dáár ook schreef, al sinds mijn 17e roep ik: “Als ik ooit ’n zoon krijg, dan gaat ie ….. heten!”. Jonne dus.
Sommige mensen die mij goed en/of al ff wat langer kennen, weten dit ook, alleen, en dat vond ik dan weer érg grappig, die waren de naam zélf vergeten, hé Gonda en Janneke?

In de zomer van 1988 ben ik samen met ’n vriendinnetje voor ’t eerst zonder m’n ouders op vakantie geweest naar ’n camping in de buurt van Rosas, Spanje. Je kent dat wel, van die “cultuur-vakanties”!!! Op die camping kwamen we in contact met ’n groep mensen uit Zoetermeer en daar zat toen iemand bij die Jonne heette. En ’t was niet eens m’n vakantieliefde ofzo, neuh hij was wel heel aardig hoor, maar meer niet, vond ik. Mocht je dit ooit lezen, Jonne D: sorry! Ik vond gewoon dat ie ’n héle mooie aparte, weinig voorkomende naam had en díe heb ik altijd onthouden. Het schijnt overigens Fins te zijn, kan ik me herinneren.

Ik heb die naam ook verder nooit meer gehoord. Maar toen ik van de week zat te googlen (eigenlijk méér om ’s te kijken of ik ’n mailadres van Jonne D. kon vinden, zodat ik ‘m ff ’n mailtje kon sturen om ’t te laten weten, leek me wel geinig) zag ik toch dat ie wel meer voorkomt in NL. Maar gelukkig nog steeds erg weinig.

Overigens kwam ik zíjn naam ook tegen op Google, dus maar ff via via ’n mailtje gestuurd. Ben benieuwd of ie hier dan ’s ff op m’n weblog komt buurten. If so, laat ajb ff ’n berichtje achter!!! Ohja, en omdat ik níet de illusie heb, dat hij nog weet, wie ik ben, zal ik ff ’n foto van mezelf uit die tijd plaatsen.

 JAJAJAJA, LACH ME MAAR UIT!!!

En zo is dag 4 ook alweer bijna voorbij.

In eerste instantie wil ik ff iedereen héél hartelijk bedanken voor alle lieve berichtjes n.a.v. Jonne’s geboorte. Wow, dat is wél héél gaaf hoor, alleen dáár al voor wil je én ’n kind én ’n weblog! 😀

Zo goed als dat de 1e nacht ging, zo ehm… nah, ánders verliep áfgelopen nacht. Na de voeding rond middennacht wilde meneer ábsoluut niet meer in slaap komen. Brullen brullen brullen, wát je ook deed. Zullen wel krampjes zijn geweest. ’t Enige wat ‘m stil kon krijgen was, door ‘m op je pink te laten zabbelen… zo zeg en zabbelen doet ie! ’t Lijkt wel ’n klein kalfje, hihi! Maarja, hállo, er móet dan toch ’n moment zijn waarop ie in slaap valt zodat wíj dat ook kunnen gaan doen… forgét it! Al met al geloof ik dat meneer ons vanmorgen rond half 6 met rust liet… en om half 9 stond kraamverzorgster alweer op de stoep! ***ZUCHT*** en bedankt schat, wij houden wél van jou! 😉

Over onze kraamverzorgster Sylvia trouwens: wát ’n geweldig mens! Gezellig, súper no nonsens, net als wij en ’n ábsolute steun en toeverlaat. Kortom hélemaal goed!

Inmiddels is ook de nodige kraamvisite al voorbij gekomen. Uiteraard zijn de opa’s en oma’s langsgeweest. Zowel hier als in ’t ziekenhuis. Maar ook de 3 andere kids met hun mama, zíjn zus, háár broer + schoonzus, zijn nichtjes + vriend, vriendje + vriendinnetje Sig & Alex… kortom, dat gaat bést lekker. Ook dáárvan zal ik binnenkort wat foto’s online laten zien (want jah, iedereen moet wél met ‘m op de foto hé!) maarja, dat kán helaas niet met deze préhistorische laptop.

Voorts word je natuurlijk ook de hele dag door iedereen gebeld & gesmst. Ondanks dat de kaartjes nog niet zijn verstuurd (tja, díe waren nog niet klaar!) trachten we tussen 12 en 15 uur wél ’n sóórt van rusttijd aan te nemen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat dat tot nu toe nog niet écht gelukt is. Tja, ik vind ’t héérlijk hoor, al die aandacht! 😉

Ff voor Lia, Marijn, Maartje, Miranda en ál die andere dames die ’n b’tje tegen ’t eind van hun zwangerschap lopen en hier zo nu en dan langskomen: het is zoooooo leuk!!! Jah, dúh, da’s ’n understatement… maar écht, ’t is zóooo gááf, zo’n klein hummeltje! Okay, ik zal éérlijk zijn: die bevalling zélf vond ik géén feest! Dat gedeeltje mogen ze wat míj betreft voortaan zónder mijn geestelijke aanwezigheid de revu laten passeren… maar daarná… Wow!!! 🙂