Gezellig met Miranda & Kim op ’t Zomerterras.

en onze mannen waren ‘r ook bij!

Oh en Robin… die was hier!

Dit nummer zingen de kinderen en ik graag HEUL hard mee. Voorál Robin is ‘r helemaal weg van en ’t is écht te leuk om ’t haar te zien meezingen (moet ik ook nog ’s filmen ;-)).

Ondanks dat het een relatief nieuw liedje is (van dit jaar iig), doet ’t mij op een of andere manier heel veel denken aan mijn periode dat ik in Granada, Spanje woonde (begin jaren ’90). Of eigenlijk doet het me denken aan mijn dierbare vriend Martin Gillon, zijn vrouw Doreen (waardoor ik toch voor het eerst van mijn leven een schotse bruiloft heb meegemaakt) en goede vrienden Wendy & Martin Wells, en het besef dat ik ze al véél te lang niet heb gezien. Driewerf hoera voor Facebook waarop we elkaar zo nu en dan een berichtje sturen maar oh wat zou ik graag het hele spul weer ’s bij elkaar willen hebben, met al onze kinderen erbij.

Vorig jaar wilde Robin AB-SO-LUUT niet met Jonne op de schoolfoto… ook afgelopen keer op de peuterspeelzaal was het nog best een klus om haar zover te krijgen. Deze keer heb ik haar gewoon omgekocht! Jaaaahaa, u leest het goed! Wij doen hier aan órdinaire omkoping! 😉 Ik had beloofd, als zij lief op de foto zou gaan, dat ze dan van mij… een flesje Hello Kitty bellenblaas zou krijgen!!! (ter waarde van wel 50 eurocent ;-)) Nou dat werkte prima! Robin nam gewillig de gewenste poses aan en lachte zo nu en dan zelfs naar de fotograaf-meneer… offeh, nouja, ook er wel ‘s nét langs, maargoed het idee was er!

Of ik de foto’s écht leuk vind? Achja, er zitten echt wel ’n paar schattige bij maar zoonlief zit in de fase van krampachtige lachjes waarbij hij (vráág me niet waarom) z’n onderkaak naar voren moet trekken. Het is dat het watermerk erover heen zit maar met náme bij nr. 2 is dat het geval. En dat kapsel hé… ik weet ’t niet maar ’t wil de laatste tijd níet echt zitten helaas…

But ennieweej, ik wil er tóch wel ’n paar bestellen, ik weet alleen niet wélke. Daarom heb ik er maar nummertjes bij gezet en vraag ik jullie om advies. Roept u maar! 1 alleen van Jonne en 1 (of meer) van hun samen. Ja klein, ik weet het en nee, je kan ‘m niet vergroten… Toch hoop ik dat jullie even mee willen kijken.

Ohja enneh… hoe leuk ’t me mss in ’t begin leek: nee volgende keer gaan ze niet meer allebei in dezelfde kleur, whahahaha!

In de week na de herfstvakantie (of, tijdens de herfstvakantie van ’t zuiden, hoe je ’t noemen wil) stond bij Robin op de peuterspeelzaal de schoolfotograaf gepland. Leuk, denk je, maar ik zag de bui al hangen. Ik ken m’n dochter van haver tot gort en “opzitten en lief lachen voor ’n vreemde op commando” is niet haar ding, sùllu mùh ma sègguh. En al helemáál niet samen met Jonne, hoe hoe gék ze ook op ‘m is. Tegen beter weten in, gingen we ’t tóch proberen.

En zo toog paps, zoals gewoonlijk, ’s ochtends met zijn jongste spruiten richting de psz. Aan de juf van groep 2 was verteld dat Jonne, vanwege die foto, iets later op school zou zijn (maargoed, hoelang kan zoiets duren, de school zit naast de psz). Voor hém niet zo’n probleem maar bij de 1e aanblik van de hele set, gingen bij dochterlief de haren omhoog en de hakken in ’t spreekwoordelijke zand. Hoe ze ’t ook probeerden, hoe enthousiast iedereen ook was en hoe tóf de fotograaf ook was. Robin wilde níet op de foto!

In de tussentijd had de fotograaf wél ’n mooie van Jonne alléén gemaakt. Was helemaal niet de bedoeling, hij mocht alleen maar als grote broer op de gezamenlijke foto maargoed, de beste man zag ook wel in dat ’t met Robin geen gemakkelijke opgaaf zou worden en zag zijn kans schoon om dan toch nog één van de 2 op de gevoelige plaat vast te leggen 😉

Bij het ophalen van dochterlief hoorde ik dat de juffen het ook, nadat vader en zoon het pand had verlaten, waren blijven proberen. Maar Robin wilde ECHT NIET op de foto. Niet alleen en ook niet met Jonne. De klassenfoto was zowaar wél gelukt! Al ging dát ook niet van harte! 😉

Maargoed, moeders is natuurlijk ook niet voor één gat te vangen dus ik sprak met de leidsters af om het ná de lunch nogmaals te proberen maar dán met mij erbij! 😉 En zo traden wij om 13.00 uur ten tweede male aan bij psz Heibel met als doel de schatjes vast te leggen op de gevoelige plaat! Jonne was liever dan lief en ging zonder gedoe op het afgesproken plekje zitten. Dochterlief kwam bij mij op schoot en wilde eigenlijk nog stééds niet. Om haar af te leiden had ik d’r favoriete speeltje in handen gegeven: moeders aaifeun! En daar speelde de doorgewinterde schoolfotograaf góed op in! Dat zorgde ervoor dat op ’n onbewaakt moment toch dit gezamenlijke plaatje kon worden geschoten.

Je zou dan denken, nú weet ze wat ze kan verwachten, kom maar op met die foto alleen… Forget it! Samen met de fotograaf was ‘r nog héél wat overedingskracht nodig om ’n minzame glimlach tevoorschijn te toveren. Uiteindelijk resulteerde het tot deze, mág ik wel zeggen, schattige foto:

Sommige kinderen hebben ’n knuffel of ’n doekje waar ze niet zonder kunnen en dus ook mee op de foto staan. Dochterlief heeft dat met de aaifeun van mama… wél ’n btje jammer dat ie ‘m niet van de foto heeft kunnen retoucheren 😉 Ohwell, eigenlijk pást ’t ook wel. 😉

En ik hoop dat ze volgend jaar de foto’s gewoon weer lekker in kleur maken! Kunstig hoor, die zwart-witfoto (met zo’n corny waasje aan de onderkant ;-)) maar mss toch nog ff informeren of ik ze in kleur kan nabestellen… en wat dat kost… ze waren namelijk vérre van gratis! Maargoed, alles voor je kind hè 😉

Dit filmde grote zus Luca laatst met haar telefoon (vandaar aparte kwaliteit). Errug grappig, vond ik zelf 😉

…en jah, ’t is idd Al Green mét Chicago.

De schoolfoto’s zijn ‘r al. Ik moet ze alleen ff inscannen en onze scanner doet ’t niet, dus die volgen nog. Tot die tijd ff ’n overzichtje van afgelopen donderdag… zo’n héérlijk pyjamadagje. Jonne ging z’n nieuwe Dora puzzel uitproberen en Robin genoot van haar loopwagentje (nee, natuurlijk níet te lang, I know!)

Vanavond was ie op tv… en wéér heb ik vréselijk zitten janken… en ik ben niet eens zwánger!

Nog ff ’n paar schattige kiekjes, al zeg ik ’t zelf. En ja, zoals je kan zien, heb ik ’n klein stukje van d’r haar geknipt. Niet gelijk gaan gillen, ’t staat bést leuk!

Want ’t mag in ’t begin misschien bést grappig zijn, zo’n pas geborene met zo’n flinke bos zachte sliertjes maar ’t zat inmiddels écht voor geen meter meer… ’t was nét ’n klein ananasje omdat door ’t liggen, dat lange haar op d’r achterhoofd, állemaal overeind bleef staan. En nee, ik ben ‘r níet, zoals bij Jonne destijds, met ’n tondeuze overheen gegaan maar ik heb gewoon bovenop die lange slierten wat korter gemaakt en dat staat ’n stúk beter. Bovendien heb ik héle goeie ervaringen met ’t knippen van dat eerste babyhaar want Jonne heeft daardoor nu een héle volle bos.

…’t is opa, ’t is oma
Kijk ’s wie daar zijn
is dat niet reuze fijn*

*liedje van  hen