En wederom, zoals bij meer berichten, denk ik: Where to begin?

Al sinds we hier wonen (mei 2004) lopen we te klooien met tv-kabels. We hebben door ’t huis in verschillende kamers een tv’tje staan dus dat vergt de nodige (kilo)meters kabel. (wb die tv’tjes: daar moet je je niet te veel van voorstellen, dus géén voer voor mogelijke potentiële inbrekers, ’t is maar dat u ’t weet!) Toch bleef het beeld behelpen. ’n Paar jaar terug bedachten we dat we voor beneden wel zo’n UPC box wilde hebben voor digitale tv. Dat leverde wel iets beter beeld op… althans: wel scherper maar nu hadden we weer van die blokjes, kortom: het stoorde nog steeds.

Nadat Erik al diverse keren de stekkers en ook zelfs de hele coax-kabels had vervangen, begon ik me tóch af te vragen of ’t niet ergens anders aan lag. Dus belde ik ’s met de UPC. En vanaf dát moment ging ’t mis…

Er werd met veel pijn en moeite een afspraak gemaakt voor een monteur maar op de bewuste dag kwam er niemand opdagen. Dús belde ik wéér met de UPC en ‘r kwam ’n nieuwe afspraak. Deze keer kwam er keurig ’n monteur en deze beste man concludeerde dat de kabel buiten was “ingewaterd”. Da’s ’n ander woord voor verzopen. Er was water ingekomen waardoor de kabel was gaan occideren, blablabla… kortom: de kabel moest worden gerepareerd cq vervangen. De monteur belde naar kantoor, er zou iemand komen van de BAM.

Vervolgens werd er géén contact opgenomen door UPC nóch BAM om ’n afspraak te maken dús belde ik nog ’s met de UPC. U moet weten dat de gesprekken met de UPC goed zijn voor 10 cent per minuut. Dat lijkt op zich niet veel maar als je vervolgens dik ’n half uur in de wacht hangt voordat je überhaubt iemand gesproken hebt én nog ’s ’n paar keer moet terugbellen omdat afspraken niet worden nagekomen of opgevolgd,  dan loopt dat lekker op.

Dus de BAM had nog geen contact met mij opgenomen? Da’s ook gek! Ze zouden het doorgeven en er zou alsnóg zsm contact met mij worden opgenomen. Zsm staat voor “zo spoedig mogelijk”. Deze uitspraak mag je in het geval van UPC gerust wegschrijven als eenregelrechte Contradictio in terminis. Ook déze aanvraag duurde en duurde maar dús waagde ik ‘r voor de verandering nog eens een belletje naar UPC aan. Ietwat achterdochtig doch immer vriendelijk hoorde ik steeds aan dat ik écht zou worden teruggebeld, dat mijn aanvraag idd al heel lang liep, dat ze ’t erg vervelend voor me vonden, dat hij nu was doorgestuurd naar de afdeling “spoedeisende calamiteiten” (of hoe ze dat bij de upc ook mogen noemen). Er was één meisje dat zich kéurig aan haar afspraak hield, een meisje met de briljánte achternaam “Alioli” (géén geintje!) Ik werd gebeld door de BAM. . Blij verrast was ik toen ik daadwerkelijk werd teruggebeld door mw. Alioli van de UPC en meldde haar dus dat er ’n afspraak was gemaakt dat er die week iemand langs zou komen.

Nou dénkt u wellicht: ah, UPC belt terug, er komt iemand van de BAM, die repareert het kabeltje en klaar is Cat… Tja, wás het maar zo simpel. We zijn ‘r nog niet, nog lange niet, nog lánge niet, kan ik u vertellen. Wánt… op de afgeproken dag, kwam er ’n zeer vriendelijke meneer aan de deur en vroeg ons of wij wisten hóe de kabels bij ons liepen. Euh… nee?! De verdeelkast in de straat had ie wel gevonden maar wáár ging die kabel in vrédesnaam omhóóg? Note: ons huis staat samen met nog 3 anderen als maisonnette woningen mídden op ’n pleintje. Ik dénk dat ze destijds nog wat bakstenen overhadden, dat ze dachten: ach wát, ‘r is woningnood, hier is nog ’n klein stukje over, laten we híer nog maar ’n rijtje doen. Onder onze woningen zitten kelderboxen en verhuurde overdekte parkeerplaatsen. Dit alles is wellicht éérst allemaal gefundeerd met beton… en ga dáár maar ’s op zoek naar de kabels… De vriendelijke meneer keek en keek, begreep er nix van, keek nog ’s in de kelderboxen (voor zover hij daar bij kon natuurlijk) vroeg wat aan ons (in zijn béste NL… dat is allicht béter dan mijn Turks maar toch verstond ik ‘m niet zo goed helaas), kwam ‘r niet uit en verdween onverrichter zaken naar zijn volgende opdracht.

Voor de verandering belde ik nog maar eens met UPC <- en dáár gaat ’t fout! NOOIT DOEN, CAT!! Want daar werd mij uiteraard wéderom beloofd dat ik diezelfde dag, maar anders toch écht de volgende dag, zou worden teruggebeld. En dat beloofden ze me de vólgende dag ook en de volgende dag en de volgende dag… maar er gebeurde uiteraard níx!

Toen bedacht ik me, tijdens een zéér helder moment, dat ik wellicht nog wel het telefoonnummer van de BAM bij de ontvangen oproepen in mijn telefoon moest hebben staan. Eureka, zowaar! Daar was hen idd medegedeeld dat de kabel onvindbaar was dus moest er ’n nieuwe afspraak worden gemaakt (en waarom word IK niet door de BAM of UPC gebeld maar moet ik daar zélf weer achteraan?????). Die dag zouden ze met digitale meetaparatuur komen waarmee ze de kabel konden opsporen.

En jahoor, een paar dagen later kwamen ze, 3 man sterk. Pieperdepiep deed het meetaparaat. Er moest een auto van één van de verhuurde parkeerplaatsen opzij want dáár liep de kabel (en geloof het of niet, juist de eigenaar van die auto was op dát moment op vakantie maar gelukkig kwam zoonlief ‘m verplaatsen). Er werden eigenaren/huurders van kelderboxen opgespoord om hun domein te openen (er zit daar zelfs nog ’n bedrijfspand onder) om te kijken of er daar ergens ’n kabel langs de muren liep… maar helaas… de kabel was wél te “horen” maar nérgens te traceren. En zo verdwenen ook déze 3 heren onverrichter zaken.

Gelukkig had ik nog stééds het directe telefoonnummer van de BAM (ik zal ook voortaan alléén nog maar direct met hén communiceren, mocht er nog ’s wat met de kabel zijn, dus ik bewaar ’t zorgvuldig!) en hing ik weer ’s met ze aan de lijn. Er moest een bouwtekening komen van het rijtje huizen, om te kijken of er ergens ’n kruipruimte was, waar die kabels eventueel zouden kúnnen lopen. Dus ik lichtte de woningbouwfederatie in over onze kabelzoektocht. Er kwam idd ’n plattegrond cq bouwtekening maar ook dááruit was niet op te maken waar deze kabels eventueel lopen.

Wordt ’t al érg saai? Ik ben nog niet klaar hoor!

Enkele dagen ná het bezoek van het laatste trio, kwam het opperhoofd van deze werkers zélf poolshoogte nemen maar (hoe verrássend) ook hij kwam ‘r niet uit. Er werd besloten om vanuit de verdeelkast buiten een nieuwe kabel te trekken, deze aan de áchterkant van ons huis, de kelderboxen in te laten lopen, dan vanuit de kelderbox van onze overbuurvrouw (ja, klinkt vaag, de overburen hebben hun kelderbox ónder ons huis zitten) een gat naar boven te boren, bij ons uit te komen, kabeltje aan te sluiten en klaar is Cat, Cat heeft weer beeld.

Dit laatste zou vandáág gebeuren. Zo kwamen er 2 busjes met mannen, die ik helaas niet ééns ’n kopje koffie aan kon bieden voor hun harde werk, omdat ze állemaal meededen met de Ramadan. Het graven begon en verliep héél voorspoedig. Tot het moment dat ze bij de kelderbox van de overbuurvrouw aankwamen. Ik had haar moeten waarschuwen dat ze vandaag zouden komen. Maar dat ben ik met het verjaardagsfeest in zicht én de welig tierende waterpokken hier in huis, vollédig vergeten. En, naief als ik ben, ik verwachtte dat de vrouw des huizes sowieso wel thuis zou zijn, aangezien ‘r een levensgrote ooievaar aan hun voorgevel hangt, wat dus wil zeggen dat er ’n kleintje is geboren en moeders dus met zwangerschaps bevallingsverlof is. Waar ik gék genoeg ff géén rekening mee had gehouden, is, dat ze maar één sleutel van hun kelder hadden (de ánder was kwijt) en mánlief die aan zijn sleutelbos had hangen. Je voelt ‘m al aankomen: papa was niet thuis! AAAAAAAAAAAAAGGGHHHHH!!! (rustig blijven Cat, rústig blijven!)

Eerst werd er nog gekeken of ze aan de ándere kant in de kelder omhoog konden komen en ’t kastje dan maar aan de ándere kant van de huiskamer konden plaatsen maar dat bleek al snel niet mogelijk. Aan de buurvrouw vroeg ik, of we alsnóg de volgende dag haar sleutel zouden mogen lenen zodat ze dan alsnóg hun werk konden afmaken. En óndanks dat ze van ’t héle voorval op de hoogte was, begon ze nú toch ’n beetje te zeuren, dat ze ’t líever niet had, dat ze haar sleutel liever niet áfgaf, dat ze morgen niet de hele dag thuis was en dat ze ‘r ook zéker niet voor thuis zou blijven, en dat ze ’t al helemáál niet zag zitten om die sleutel aan ’n paar wíldvreemden af te geven MAAAAAR haar mán zou ‘r die avond nog wel ff over komen praten….

Ik was ’t al zó spuugzát, ik wílde helemaal nix meer met dat mens te maken hebben. Dus ik belde de voorman weer op. Ik had namelijk wel ’n ánder, dirécter alternatief, maar dat mochten die mannen dan weer niet doen zónder overleg met de voorman (waarom zij dan niet ff met die voorman bellen? euh… géén idee, láát maar, ik doe ’t zélf wel). En óndanks dat de mannen het pleintje éigenlijk alweer hadden verlaten, op weg naar de volgende klus, kwamen ze bínnen ’n kwartiertje tóch weer terug. De kabel werd EINDELIJK gelegd zoals ik al diverse keren had voorgesteld: lángs de regenpijp omhoog, muurtje door, ónder de houte vloer door zó naar ons huis. Nieuw kastje eraan, kábels erin…. en nú heb ik EINDELIJK weer tvbeeld… en wát voor ’n beeld!!! WE HEBBEN HIER WÉRKELIJK NOG NÓOIT ZÚLK HELDER BEELD GEHAD!!!

Nou en dit alles heeft toch zéker zo’n maand of 3 geduurd! En nu is ’t dus wéderom contact opnemen met die fijne UPC om ’s even ’n flinke restitutie te incasseren voor álle dagen dat wij niet tot nauwelijks beeld hebben gehad! (helaas géldt dat pas vanaf ’t moment dat de éérste melding van ons uit bij hun is binnengekomen en niet met terugwerkende kracht voor de 5 jaar dat we hier al wonen) Daarnaast zal ik ook even ’n deel van m’n gespecificeerde telefoonrekening naar ze toezenden, om aan te tonen wat voor ’n kosten ik heb gemaakt om dit alles voor elkaar te krijgen.