Vandaag moesten de kids en ik naar de tandarts. Dat heeft altijd wat voeten in de aarde aangezien ik nog steeds de tandarts heb, in ’t “durrup” waar ik geboren en opgegroeid ben, hier zo’n 80 km vandaan. Maargoed, opa en oma wonen daar ook nog steeds dus dat combineren we dan altijd. Deze keer mochten de kids zelfs blijven logeren en da’s natuurlijk helemaal hártstikke leuk.

Maargoed, laat ik nog even terugkomen op dat tandartsenbezoek. Ik ken de beste man al bijna mijn hele leven. In mijn tienerjaren kwam hij te werken in de praktijk van mijn toenmalige tandarts. Op dat moment mocht je kiezen of je bij de nieuwe tandarts patiënt wilde worden óf bij de oude tandarts wilde blijven. Aangezien ik die oude tandarts bést wel ’n nare man vond, ging ik voor die nieuwe. En niet voor niks ben ik daar altijd gebleven. Aardige man die goed z’n werk deed.

Toen ik naar mijn huidige woonplaats verhuisde, heb ik écht wel om me heen gekeken naar een andere tandarts maar zag er eigenlijk het nut niet zo van in. Laten we éérlijk zijn, hoe vaak moet je nou naar de tandarts? 1, wellicht 2 keer per jaar… Nah, is te doen. Dus bleef ik zitten waar ik zat. En nadat ik het met Jonne bij ‘n tandarts in de buurt had geprobeerd (en niks vond) besloot ik de kinderen ook gewoon mee naar Amstelveen te nemen.

Vandaag was de 2e keer dat we daar met z’n allen waren. Jonne ging eerst en liet gelijk trots zien, dat hij al een ondertand mist én dat z’n nieuwe tanden daarachter ook alweer doorkomen! Zijn gebit was verder prima in orde en als beloning mocht hij ’n kleinigheidje uitzoeken. Dat werd ’n stuiterbal (past goed bij m’n eigen stuiterbal! ;-))

Als tweede was ik aan de beurt. Ondanks dat ik me helemaal simpel poets, is ’t blijkbaar toch niet goed genoeg. Ik moet meer “stokeren”. Eigenlijk roept ie dat al járen en soms dóe ik dat ook wel maar op één of andere manier komt dat maar niet in mijn systeem. Verder werd ‘r hier en daar nog wat tandsteen weggehaald (DÁMN, wat heb ik daar toch ’n hekel aan! Ik laat dat niet voor niets altijd onder verdoving doen maar dit keer was hij al bezig vóórdat ik iets kon zeggen).

En als laatste was Robin aan de beurt… *zucht*… tja, wat zal ik daarvan zeggen? De vorige keer hebben we ’t al overgeslagen omdat madam het ábsoluut niet zag zitten om haar gebit te laten onderzoeken. Dat was déze keer ook het geval… maargoed, daar ging ik dan weer niet mee akkoord. Ik hou zielsveel van mijn kleine meisje maar ze is ook regelmatig gruwelijk dwars en dat accepteer ik niet altijd. Dus nam ik haar, onder luid protest op schoot en ging op de tandartsstoel liggen. Daar trachtte ik haar gebit een beetje te laten zien. Wat natuurlijk niet écht gemakkelijk ging.

Blijkbaar was de tandarts nogal verbaasd over haar heftige reactie. Maar inplaats van haar gerust te stellen, legde hij zijn grote hand over haar mond, kwam boven haar gezicht en vertelde haar met grote ogen, wijzend vingertje en niet écht heel vriendelijk dat ze niet zo moest krijsen, want “dát deden we hier niet!”. Wat natuurlijk resulteerde tot een nog heftiger gebrul van dochterlief. Ondanks dat ik op dát moment nog dacht, dat hij een geintje maakte, leek het me ook maar beter om de actie te staken. Maar toen ik hem, nadat ze inmiddels naar mijn moeder in de wachtkamer was gerend, nóg zo te keer zag gaan, (“Nah, dit is écht beláchelijk, hoe zij reageert, hier ga ik niet aan beginnen hoor, neeee, dit doe ik écht niet, dit is écht niet normaal!!!”) begon ik te beseffen dat hij ’t écht meende. Huh? Ging hij nou écht zo tekeer tegen een meisje van 3???

Toen we het gebouw uitliepen, vertelde ik mijn moeder dat ik zijn reactie wel erg buitensporig vond! Je gaat niet als vreemde ’n dwars (lees: bang!) meisje van 3 jaar, je grote hand op haar mond leggen en boos toespreken dat ze niet zo mag krijsen! Als je géén levenslang tandartsentrauma op wil bouwen, moet je dit soort acties níet doen!!! En hoe langer ik erover nadenk, hoe bozer ik er over word!

Kortom: het wordt tijd dat ik ’n andere tandarts ga zoeken, iig voor de kids. En ik ga er nog eens hard over nadenken of ik er zélf nog wil blijven. In principe zat ik er goed maar dit heeft me wél aan ’t denken gezegd.

Wat zouden jullie doen? Wat vinden jullie hiervan? Wees eerlijk aub, ook als je vindt dat ik overdrijf!

Dit nummer zingen de kinderen en ik graag HEUL hard mee. Voorál Robin is ‘r helemaal weg van en ’t is écht te leuk om ’t haar te zien meezingen (moet ik ook nog ’s filmen ;-)).

Ondanks dat het een relatief nieuw liedje is (van dit jaar iig), doet ’t mij op een of andere manier heel veel denken aan mijn periode dat ik in Granada, Spanje woonde (begin jaren ’90). Of eigenlijk doet het me denken aan mijn dierbare vriend Martin Gillon, zijn vrouw Doreen (waardoor ik toch voor het eerst van mijn leven een schotse bruiloft heb meegemaakt) en goede vrienden Wendy & Martin Wells, en het besef dat ik ze al véél te lang niet heb gezien. Driewerf hoera voor Facebook waarop we elkaar zo nu en dan een berichtje sturen maar oh wat zou ik graag het hele spul weer ’s bij elkaar willen hebben, met al onze kinderen erbij.

“Mam, mag Ben ook zo’n pleister? Hij denkt namelijk dat hij ook ’n lui oog heeft!” Nah… neuh… daar zijn ze me toch nét ff te duur voor, sorry! Dus loste Ben het zélf op met een gewone pleister en wat plakband. Echt plakken vond ie blijkbaar toch niet zo’n succes 😉 Maargoed, plakband van je wenkbrauw halen… nou goed, we zullen ’t straks zien 😉

Jonne heeft overigens van de week nieuwe pleisters gekregen. Bij de vorige pleisters had hij namelijk na ’t verwijderen iedere keer ’n dusdanige bloeduitstorting onder z’n oog alsof hij ‘r ’n flinke poeier op had gekregen. Geen idee hoe dat kwam maar waarschijnlijk alergisch voor de plakrand ofzo. Deze gaan ’n stuk beter.  dacht ik… want vanmiddag, toen de pleister er al best ’n paar uur af was, zag ik alsnog ‘n grote dikke rode rand rond z’n oog… dastochniegoed, volgens mij…