Een maand geleden ben ik weer ’s bij ’n nieuwe werkgever begonnen. ’n Leuke, best pittige secretariële functie voor een groep psychologen (jaja, kom maar op met al jullie gevatte insinuaties ;-)).

De eerste dag was op z’n zachtst gezegd opmerkelijk. Tijdens de lunch kwam ter sprake dat het overkoepelend orgaan dit jaar 5 jaar bestaat en dat ze naar aanleiding daarvan met z’n allen 4 dagen naar Istanbul gaan… (het excuus, voor zover je die moet hebben, was dat er op dát moment ’n symposium is maar daar gaat volgens mij niemand heen) of ik ook mee wilde… WOW!!! Ehm… jaa?!

En dat gaat dus déze week al gebeuren. Van donderdag t/m zondag ga ik, geloof ik, naar Istanbul… en ik weet niet wat het is maar op een of andere manier voel ik (nog) géén euforie. Let wel, dit is ’n kans die ik NOOIT meer zal krijgen en ’t is ontzéttend gaaf, dat besef ik écht wel maarreh… nah, ik weet niet precies hoe ik ’t moet verwoorden… kan ’t mezelf nauwelijks uitleggen…

Als er ’n twittermeeting wordt georganiseerd, sta ik meestal vooraan met m’n vlaggetje om er heen te gaan. En ’t feit dat er dan eventueel mensen bij zullen zijn die ik (nóg) niet ken, boeit me niet. In tégendeel: ik vind ’t juist leuk om nieuwe mensen te leren kennen. En ach, met zo’n twittermeeting: als ‘r nix aan is, bejje ook zó weer thuis. Maar 4 dagen (jaaahaa, ’t zijn “maar” 4 dagen) met plm 60 80 volslagen vreemden, veelal psychologen en psychiaters (en natuurlijk nog wat ondersteunend personeel maar ook die ken ik nog niet), vind ik toch nét ff anders… Hoe leuk en gezellig ze ook mogen zijn, het zijn en blijven (voorlopig) nog steeds mijn collega’s, ik kan ze nog niet als vrienden betitelen en met mijn niet altijd even sterk aanwezige diplomatie, voel ik me tóch ’n tikkie ongemakkelijk.

En toegegeven: daarnaast vind ik ’t ook eigenlijk helemaal niet leuk om 3 (eigenlijk 4 want kom zondag pas ná middernacht thuis) dagen bij mijn kinderen weg te zijn. Ja kom maar op, nóem me maar ’n muts maar ’t voelt gewoon niet lekker! Ja, Jonne heeft al ’s ’n paar dagen bij m’n ouders gelogeerd… maar m’n kleine meisje heb ik, sinds haar geboorte, nog geen nácht gemist.

Ach en tuurlijk als ik daar ben, zal ik ongetwijfeld de gróótste lol hebben… maar dat gevoel heb ik nog ff niet… die gezonde spanning die je hebt voordat je op vakantie gaat, dat moment waar je je op verheugt… want duh, ik besef ook wel: ’t is wél wáánzinnig gaaf… dat zit ‘r gewoon nog niet…

Of ik bang ben om te vliegen? Euh nee helemaal niet… ik vind ’t wel ’n leuke kermisattractie. Maar ik word wél weer ff met m’n neus op de feiten gedrukt, dat Erik en ik nog stééds nix hebben geregeld omtrent de voogdij van de kinderen. We zijn niet getrouwd en dan moet je dat dus regelen. Dat hebben wij nog stééds niet gedaan. En dat kan ook niet meer op zo’n korte termijn dus ik leg bij dézen min of meer officieel vast (en jullie zijn mijn getuigen), mocht er tóch iets gebeuren, dan wil ik, als tot nu toe enig officieel gezaghebbende over Jonne en Robin, dat de complete voogdij logischerwijs overgaat naar Erik. Want hij is de papa en, naast mij, de énige gezaghebbende persoon over deze 2 kids. Dit moet genoeg zijn, tóch?

Laat ik één ding vooróp stellen: ik heb werkelijk geen énkele zorg over hoe ’t hier zal verlopen. De kids zullen ’t hier vreselijk naar hun zin hebben en de grote 3 zijn ‘r ook. Daarnaast gaat Eer zondag ook mss nog wel met ze naar vrienden van ons op de camping. Maar is ’t niet iets is wat je krijgt als moeder, zodra je je eerste kind uitpoept: jóu mag nix overkomen MAAR MIJ OOK NIET!!!

Morgen (of eigenlijk: vanmiddag) zullen ze me uitzwaaien… hmm, dat zal wat worden. Wie gaat ‘r harder janken, Robin of ik? 😉