Het is herfst en dat is aan álles te merken.

Zoals veel mensen weten, ben ik wederom / nog immer (*doorhalen wat niet van toepassing is) Toos Werkeloos. Ik had inderdaad enige tijd geleden ’n functie gevonden maar toen ik daar eenmaal aan de slag was, kreeg het bedrijf een een reprimande van ’t hoofdkantoor in Brussel, dat er helemaal geen budget was voor mijn functie waardoor ik, heel fijn, voor ’t eind van mijn proeftijd alweer buiten de deur werd gegooid. De vraag of ze daar niet van op de hoogte waren bij het uitschrijven van de vacature, wil ik ’t voor het gemak vandaag maar even niet aansnijden.

Voordat ik bij dat bedrijf aan de slag ging, kwam ik in handen van een jobcoach. Niet te verwarren met de werkcoach van het UWV zélf. De jobcoach is van een extern (ik gok zo “véél te duur betaald-” bedrijf. Deze dame deed eerlijk gezegd niet meer dan mee helpen zoeken naar diverse liefst passende functies. Dat op zich was wel fijn hoor, ze deed écht wel haar best en we hadden wekelijks contact. Tot dat zij met zwangerschapsverlof ging en ik werd overgedragen aan een collega. Die was helaas wat minder behulpzaam, haar heb ik, na herhaaldelijke pogingen mijnerzijds, na de overdracht helaas niet meer gesproken.

Met het verkrijgen van de baan verviel natuurlijk ook de samenwerking met de jobcoach alsmede de werkcoach van het UWV. Het debiele is, als je dan onverhoopt weer in zo’n “herleving van de ww” terecht komt, krijg je weer een nieuwe werkcoach. Over de jobcoach wordt niet meer gerept. Uiteraard ben ik sindsdien weer naarstig op zoek. Maar ’t is niet eenvoudig om een baan voor 24 uur te vinden die aansluit op de dagen van het kinderdagverblijf (geloof me, ik ben zélf best bereid om die dagen aan te passen, zolang het niet meer dan 3 dagen is, ’t is het KDV dat daar niet echt soepel in is. Dat is absoluut géén onwil, er ís nou eenmaal véél vraag naar kinderopvang en het aanbod is beperkt).

Tijdens mijn onophoudelijke zoektocht naar de juiste baan werd mij duidelijk, dat er blijkbaar een tekort is aan tandartsassistenten. En nou is er uiteraard een reintegratiebedrijf (wellicht wel meerderen maar ik kwam deze tegen) dat daar handig op ingesprongen is en opleidingen aanbiedt in branches waarin deze schaarste is. Zo ook de opleiding tot tandartsassistente. Voordeel van déze functie is, dat hij veelvuldig part time wordt uitgevoerd. In mijn ogen perfect voor werkzoekende moeders.

Ik zal eerlijk zijn dat dit geen beroep is, dat ooit in mijn hoofd is opgekomen om te gaan uitvoeren, maar na het lezen en zien van de mogelijkheden, zag ik toch wel parallellen met mijn secretariële achtergrond en terwijl het enthousiasme meer en meer begon te groeien, besloot ik contact op te nemen met een consulente van het bedrijf. Zij zag absoluut mogelijkheden en wist mij te vertellen dat ik met náme afhankelijk was van de toestemming en medewerking goedheid en flexibiliteit van het UWV. Maar als ik die zou krijgen, dan had ze nog wel een gaatje vrij in de groep die per 1 november a.s. van start zou gaan met een intensieve cursus van 6 weken. En zo zette ik mijn tanden in een sterk beargumenteerde brief ter attentie van mijn nieuwe werkcoach.

Helaas, alle argumentatie ten spijt: mijn verzoek werd afgewezen wegens gebrek aan budget. Verbazingwekkend! In plaats van de economie te stimuleren door mensen op te leiden in ’n sector waarin schaarste is ontstaan, laat men dit moeilijk te plaatsen segment liever aan zijn lot over.

Wellicht heb ik het verzoek gewoon in het verkeerde seizoen geplaatst?