Sinds ’n half jaartje ofzo kan Jonne zélf z’n jas aan doen. Dat moet altijd op ’n speciale manier, namelijk “net als Karlijn“! Dit riep hij zó vaak terwijl ik mij afvroeg of hij eigenlijk nog wel wist wie Karlijn is/was. Karlijn is hún oudste dochter en 1 dag ná Jonne geboren. Zo zijn wij ooit via onze logjes met elkaar in contact gekomen. En ondanks dat we elkaar via Twitter/MSN/logreacties regelmátig spreken, hebben we elkaar tot nu toe pas 3x irl gezien. We wonen namelijk ook niet écht om de hoek. Toch heeft dit meisje bij Jonne ’n onuitwisbare indruk achtergelaten. Van haar heeft hij  namelijk geleerd dat ie z’n jas  met de buitenkant op de grond moet/mag gooien, capuchon naar ‘m toe . Dan steekt ie z’n armen in de mouwen en gooit z’n jas óver z’n hoofd zodat ie ‘m aanheeft. En dát is dus “nèt als Karlijn”.

Niet alleen vrijdag maar ook zaterdag hadden we ’n heerlijk dagje. Nadat ik gelukkig ff had mogen blijven liggen ivm wederom ’n roerige nacht met dochterlief (alsin, dat ze rond ’n uur of 4, 5 wakker werd en pas rond ’n uur of 7 weer in slaap viel. Net op dát moment werd zoonlief wakker :dizzy: ), ging ik met de kids in bad. We kregen die middag namelijk bezoek van Annemieke en haar meiden.

Na ’n korte gewenningsperiode konden Jonne en Karlijn ’t gelijk prima met elkaar vinden. Er werd gedanst op K3, cakejes gebakken, op Jonnes slaapkamer gespeeld én geWii’d. En ook de combi Robin en Liset was erg grappig. Okay, toegegeven, ’t moment dat Robin in het wipstoeltje wilde gaan staan terwijl Liset daar ín lag, was misschien niet helemaal goed getimed maar verder was ’t helemaal leuk en kregen zelfs de moeders zo nu en dan de gelegenheid om lekker bij te beppen. Naar mijn idee nog steeds te weinig hoor en ik opteer nog stééds voor ’n afspraak zónder kids maar goed, het begin is ‘r!

Aan het eind van de dag konden de 2 bijna-kleuters maar met moeite afscheid van elkaar nemen. Dat was zeer aandoenlijk om te zien :biggrin: En ook ik hoop moeders weer snel te spreken/zien!!! Oh enneh, op zich hebben wij ‘r geen bezwaar tegen als de vaders er dan ook bij zijn hoor…

En wat gebeurde er nog meer dit weekend? Ohja, Robin heeft de vreemde gewoonte om zèlf in haar poppenwagen óf zweedse rollator te gaan zitten. Toch zijn die dingen ook weer niet dúsdanig stevig. Daar is Robin nu ook achter. Door dat ze íets teveel naar áchter had zitten leunen, viel het karretje om, bóvenop d’r hoofd. Met als gevolg, ’n enorme blauwe plek op haar jukbeen.
Daarnaast speelde Jonne vandaag kappertje en knipte ’n flinke hap uit zijn eigen pony. Héél charmant! Like mother like son. Maakt z’n moeder geen soepzooitje van zijn (of haar eigen) kapsel, dan doet ie ’t zélf wel! 😉 Ohwell, never a dull moment at my place!!!

Vrijdag hadden we met opa en oma in Utrecht afgesproken bij het spoorwegmuseum. We hadden namelijk van hen de tip gekregen dat hij daar langs zou komen. En aangezien Jonne, zoals veel jongetjes van die leeftijd, groot fan is, leek ons dat wel heel erg leuk.

Toen we in Utrecht aankwamen, bleek ’t nog ’n behoorlijke uitdaging te zijn om ’n parkeerplek te vinden. We waren namelijk niet de enigen en daar was de parkeerplaats van het spoorwegmuseum niet echt op berekend dus die was al vrij snel vollédig overbezet. Maargoed, na ’n tijdje te hebben rondgereden, vonden we ’n mooi plekje voor ons vehicle (’t kost ’n paar centen aan parkeerkosten maar dan héb je ook wat!).

Ondanks dat ’t behoorlijk druk was, kwamen we toch nog wel wat bekenden tegen. De één min of meer spontaan (alsin, we wísten dat ze ‘r ook heen zouden gaan maar toch…) zoals bijvoorbeeld de buren van mijn ouders met dochter (die ik ook al mijn hele leven ken maar ook alweer ’n levenlang niet had gezien), schoonzoon en kleinzoon. De anderen vergden wat intensiever sms contact. Zo waren zij er zélf uiteraard ook. En verder was ‘r nog iemand die ik eigenlijk nog nooit in ’t eggie had gezien maar wel al ’n tijdje ken via twitter én onze wederzijdse dierbare vriend. Zoals ik al aangaf: het kostte ’n paar smsjes maar uiteindelijk kwamen we haar dan ook tegen met d’r tweeling.

Maargoed, hoe wás ’t? Nouja, wat ik zei, érg druk maar toch ook wel weer heel erg leuk. Jonne wist niet waar hij kijken moest.

• zo ging hij op de foto met de “dikke controleur”,
• had hij wel úúúren kunnen blijven spelen met de grote rails in ’t midden van het gebouw
• ging hij op de foto met klassiekers als Henry, Emily en uiteraard ook Thomas
• maar wilde hij absoluut niet met z’n hoofd door zo’n gat in ’n doek, zodat hij zélf op een treintje leek (mama en Robin wel ;-))
• stapte hij vroegtijdig uit het treintje, toen dat even stilstond maar nog niet ’t perron had bereikt
  (achja, gebeurt wel vaker met treinen, dat ze stil staan)
• keek hij, éérst vanaf de arm van oma, daarna vanaf de arm van opa, z’n ogen uit in de treinsimulator
• ging ie ook nog van ’n major snelle glijbaan
• had ie bovenal ’n héérlijke dag met opa Hannes en oma Leny

Kortom, het was ’n gezellig dagje uit. En ’t feit dat Robin d’r pakje “s(inaas)appelsap” over d’r broek had leeg laten lopen, kon de pret zéker niet drukken. Aan ’t eind van de dag waren we dan ook allemaal bést ’n tikkie gaar 😉

Morgen vertel ik hoe onze zaterdag was… héél gezellig want zij kwamen langs.