“Wat is ‘r met je auto gebeurd?” Erik z’n ouders kwamen nét binnen om even ’n paar uurtjes op de kinderen te passen.
“Huh? nix hoezo?” 
“Er zit ’n deuk in de motorkap en aan weerszijden ’n héle dikke kras!!”
“Jaja, en als ik dan ga kijken, roepen jullie héél hard GEFÓPT! o.i.d.”
“Neeeeeeeeee!!!” riepen ze allebei met ’n héél serieus gezicht!

Nu werd ik toch lichtelijk bezorgd… ik liep de deur uit en zag de auto recht voor ons huis staan (onder ons huis zitten kelders dus ik sta “één hoog”). Ik keek op de motorkap en zag daar idd ’n deuk in zitten en aan de zijkanten enórme krassen… langzaamaan begon ik te kóken van woede! WTF, wie heeft dát @#$%&^%* geflikt???? Ik bélde m’n vader en vertelde ’t. Die báálde ook als ’n stekker! Daarna belde ik Erik… “Heb gezien hoe onze auto eruit ziet?” Nee, had ie niet gezien… huh? maar waar stónd ie dan, waar heb je ‘m dan zaterdagavond neergezet?

En ineens herinnerde ik ’t me weer… ik hád ‘m daar helemaal niet neergezet! Onze auto stond aan de zijkant van ons huis, niet aan de voorkant!!! En… wij hebben ook ’n héél ander kenteken! YEEEEHHH, dat ís onze auto helemaal niet!!! PHOE!!!!! Het was gewoon ’n héle andere auto! Wel zelfde merk, type en kleur maar veel ouder, lelijker en die krassen en deuken zaten er duidelijk al ff in.

Door deze commotie kwam ik uiteindelijk wel te laat bij m’n afspraak. Maar, om dát nou hélemaal uit te gaan leggen… Nou goed, uiteindelijk was de afspraak (een sollicitatie) tóch iets wat totáál niet bij me paste so who cares 😉