Bijna was ’t niet doorgegaan. Zondag was Jonne namelijk nog hártstikke ziek. Inclusief hoofd als ’n kacheltje en diverse keren overgeven… zéker wel ’n stuk of 4x. Maar ik weigerde op dát moment al te besluiten om niet te gaan. We hadden elkaar al zó’n tijd niet gezien. Zo hadden we bijvoorbeeld ook nog nooit hun nieuwe huis gezien en ze wonen er nu toch wel al dík ’n jaar, volgens mij… (tóch?) Ik wilde ’t tot de volgende ochtend kunnen aanzien.

En áls ’n wonder was ons mannetje weer hélemaal opgeknapt! Geen spoortje te bekennen van de vaatdoek van de dag daarvoor en het bammetje bleef keurig binnen! Ik wist ’t! Dus húp, allemaal de auto in, “Tietietietie Dora” in de portable DVD speler (wát ’n briljant apparaat blijft dat toch!) en op weg naar Giethoorn, vriendschapsarmbandjes terugbrengen … ehhh… naar mijn dierbare vriendinnetje Sigrid, haar lieve lief Alex en hun práchtige zoon Perre.

Op weg daar naar toe was ’t práchtig mooi weer met ’n nagenoeg wólkenloze hemel. Daar aangekomen betrok ’t helaas wel snel. Toch weerhield dat ons er niet van om ’n stukje te gaan varen. Jah dúh, we waren tenslotte in Giethoorn en in Giethoorn hoor je te varen. Jonne stond daar uiteraard in éérste instantie erg argwanend tegenover en wilde natúúrlijk ook geen zwemvest aan. Tja, daar is weinig discussie over mogelijk, dat moet nou eenmaal. Later vond hij ’t tóch wel erg leuk en spannend. Of kwam dat omdat Sig chippies had meegenomen? 😉

Het was ’n súpergezellig dagje. Véél te kort en ik hoop niet dat ’t weer zo lang duurt voordat we elkaar weer ’s zien.