…dus ik stap op die boot… of… boot… ’t is ’n soort drijvende bak met houten banken met daarvoor ’n soort sleepboot. En terwijl ik in die bak sta, zie ik dat Jonne nog op de kade staat… langzaam begint de boot in beweging te komen, steeds verder van de kade af. Ik gil en ik schreeuw dat ze moeten stoppen omdat m’n zoon ook nog mee moet. Maar ze luisteren niet. Ik schreeuw nóg harder. Niemand schijnt zich er écht om te bekommeren, een enkeling maakt ook wel ’n opmerking maar verder praat iedereen gewoon door alsof er nix aan de hand is. De schipper op de sleepboot hoort me nog steeds niet en blijft doorvaren. In paniek spring ik er af en probeer zo snel mogelijk naar de kade te zwemmen.

Ik moet ’n héél stuk omzwemmen en het water is súpergoor. Er drijft iets in ’t water, moet ’t opzij duwen om er door te kunnen… gátverrr, ’t blijkt ’n karkas van ’n groot varken te zijn!!! Door m’n hoofd gaat maar één ding: "kalm blijven, duw dat ding opzij en doorzwemmen!!" Hetzelfde doe ik met 2 koeien! Dan kom ik eindelijk bij de kade. Als eerste krijg ik e.o.a. fotoboekje van Jonne in m’n handen geduwd. Daar ben ik al súperblij om. Dan ren ik naar het gedeelte waar de mensen weer staan te wachten op de volgende boot en zie Jonne bij ’n mevrouw op schoot zitten…. ik huil, ik gil, ik schreeuw, ik ren en ik…

…word wakker en zie hoe m’n lieve mannetje nog héérlijk naast me ligt te slapen… Djiezus, dat was heavy!! Dat was dus vanochtend, toen we nog ff ’n tukje lagen te doen. Voor mijn gevoel heb ik héél hard liggen gillen. Maar hij is ‘r niet wakker van geworden dus wellicht viel ’t wel mee. Nee, ik ben níet zwanger maar heb op z’n tijd ook vage dromen. De meesten onthoud ik (zoals bijna iedereen) niet maar deze zie ik nog stééds héél scherp voor me, vraag me niet waarom.

Oh btw Jis: ik heb niet zo zeer van "wat zal het betekenen";-) Maar de beelden bleven nog wél lang in m’n hoofd hangen…