Momenteel is ’t donderdag- op vrijdagnacht. Met ’n grijns van oor tot oor denk ik aan vorig jaar donderdagnacht. Jonne is tenslotte op vrijdag geboren. Ach, da’s ook onzin, ik denk eigenlijk de hele week en misschien wel al veel langer aan vorig jaar, hihi! Maargoed, ’t klinkt leuk. Toch vind ik deze nacht wél speciaal.

Vorig jaar rond deze tijd waren we net, of misschien nog niet eens thuis van het vuurwerkfestival in Scheveningen. Hoe dat is gegaan, kan je hier en hier teruglezen (goed dat ik ’t ff heb nagekeken, dat ik niet wéér ’t hele verhaal hoef op te schrijven).

Hihi, ik lees nét ook ff ’n mailtje wat ik die nacht om 2:56 heb verstuurd aan de receptioniste van de verloskundige praktijk. Ik ken haar toevallig ook via ’n andere weg, dus wij mailden zo nu en dan wel ‘s:

"Je gaat ’t níet geloven maar nog geen 5 minuten nadat ik dat vorige mailtje naar jou heb verstuurd, begin ik dúsdanig te "lekken" (ja sorry hoor) en ik héb zo’n vermoeden dat dat toch wel de vliezen zijn, die gebroken zijn… ’t ruikt iig níet als urine (wederom excuses voor deze details maar ik mág aannemen dat jij hier, beroepsmatig al wel eerder mee te maken hebt gehad! ;-)). ’t Is gelukkig níet bruin of groen maar ’n b’tje roze ofzo, volgens mij. GÓDVERRR, wáárom gebeurt zoiets altijd ’s nachts??? ‘k Voel nog nix qua eventuele weeën. Géén idee hoe dat zou móeten voelen maar men zégt altijd "dat herkén je gelijk!" dus daar ga ik dan ook maar vanuit. Nah, morgen maar ’s bellen… moet dan vást de mobiele bellen want volgens mij zíjn jullie ‘r op vrijdag niet, tóch??? Nah, ’t zal mij benieuwen bij wie ik dan terecht kom 😉 U hoort nog van mij! ;-)"

Aan de éne kant was ik héél zenuwachtig en aan de ándere kant was ik ook weer súperkalm. Maar wél stómverbaasd! En eigenlijk zat ik ‘r ’t zelfde bij als nu (al ben ik uiteraard nu ’n stuk relaxter, hihi). Ik achter m’n comp (ohja, afgewisseld met ’t toilet) en Erik 1 meter verderop in bed hard snurkend. In eerste instantie voelde ik nog geen weeën dus vond ik ’t ook nog niet nodig om hem wakker te maken.

Na ’n uurtje ofzo begonnen die toch ook langzaam op te komen. Oh my god, nú ging ’t dus écht beginnen… ’t idee dat ik voor ’t eind van ’t weekend (dúh) m’n kind gewoon zou zien, vond ik zó iets onwerkelijks!

Het gevoel van weeën kan ik nog stééds ’t best omschrijven als ’n band die om je buik zit, waaraan ’n soort dimmer is verbonden, die wordt opgedraaid en weer teruggedraaid en waar dan ’n soort prikkelende stroomstoten door worden gegeven. Je kunt ’t, denk ik, vergelijken met TENS. Ik heb zoiets volgens mij wel ’s op m’n schouder en op m’n enkel gehad. Alleen had ik toen de sterkte van de stroomstoten zélf in de hand. Nu niet, in tégendeel. De dimmer werd stééds sterker opgedraaid, de prikkels werden stééds sterker en ’t duurde stééds langer voordat ie weer werd teruggedraaid. Het werd tijd om de puf-technieken toe te passen.

Voorzichtig probeerde ik Erik wakker te maken….
"Eer…. Eeeheer…."
"hmmmm"
"Eeeheeerrrr, mag ik ff je aandacht?"
"Nah, moet dat nú? ik lig te slapen!"
"Ja maar volgens mij is ’t begonnen!"
(’n soort nerveus verbaasd) "Huh? wat?? hè? ohhh ehm…" om vervolgens weer als ’n blok in slaap te vallen! HAHAHAHAHAHAHA!!!

Nah, eerlijk is eerlijk, Erik is die dag m’n ábsolute steun en toeverlaat geweest hoor. Echt, veel mannen roepen altijd dat ze op dat moment zo weinig kunnen doen. Zo heb ik ’t niet ervaren. Hij lag naast me en hield m’n hand vast. Nix meer, nix minder en ’t was perféct! Niet mee lopen hijgen of tegen me aan lopen lullen dat ik dit of dat moest doen en dat was maar goed ook want dat had ik écht niet getrokken. Gek, dat je elkaar op zo’n moment zó goed aanvoelt. Of liever gezegd: gelukkig maar.

Goed, nog anderhalve nacht slapen… 😉 Die halve, daar ga ik nú maar aan beginnen.