Van de week zat ik me ineens te bedenken "ik mag alles wat nú gebeurt écht niet vergeten!" Tegelijkertijd bedacht ik me dat die kans tóch best groot is. Je onthoudt nou eenmaal niet alles, helaas. Al die geluidjes bijvoorbeeld. Gisterennacht hoorde ik ineens weer de hoge cavia-piepgeluidjes die Jonne af en toe in z’n slaap maakt. En dan smelt ik dus echt hééééélemaal weg hè!

Daarnaast maakt ie sinds afgelopen week nóg ’n geluid… en ja, ík ben natuurlijk vérre van objectief dus hoor ik al snél dingen die ik graag wíl horen maarreh… nou ja… als ie op ’t kleed onder de speelboog lekker ligt te spelen, zit ie maar "mèmè-mèmè-mèmehhh" af en toe vergezeld met ’n héle diepe zucht 😀 En jah, je hoeft er écht niet zóveel fantasie op los te laten om er "mama-mama-mamaaa" in te horen! Laat ik ff héél duidelijk zijn, ik heb níet de illusie dat hij met dit absoluut schattige gebrabbel ook daadwerkelijk míj bedoelt hoor maar tóch… als nieuwbakken moeder ben je bij ’n jochie van ’n half jaar met dit soort acties al snél tevreden, kan ik je melden!

Ohja, daarnaast moet Jonne ook héél hard lachen als je met ’n hoge stem "TOPPIEJOPPIEEEE" tegen ‘m roept! Kan ie nóg zo sjaggie zijn, 9 van de 10x als je dát roept, verschijnt ‘r al vríj snel ’n grote grijns om de mond!

En om dit alles maar níet te vergeten, heb ik dus dit weblog. Goed hé?!