Vanavond heb ik met ’n schuin oog naar ’n documentaire over internetdating zitten kijken. Een fenomeen wat steeds váker voorkomt, ook méér uit de taboesfeer komt en wordt geaccepteerd. Het mág tegenwoordig! Sterker nog: ’t is hélemaal hip en van deze tijd om je partner via internet te vinden. En, om dan toch nog maar ff door te gaan met mijn eerder gemelde ontboezemingen: Wij zijn ook zo trendy (dúh!) want Erik en ík hebben elkaar óók via internet leren kennen. Yep, via ’n zogenoemde datingsite! Hoe dacht je ánders dat ik in ’t Vlaardingse terecht was gekomen???? Zoals ik al eerder zei "liefde doet héle rare dingen met de mens!" 😉

Maar deze documantaire, tja… als ik ff héél eerlijk mag zijn: ’t had tóch iets triests, iets desperaat… Er werden 2 veertigers gevolgd, Perry en Marleen. Beiden waren onafhankelijk van elkaar op zoek naar ’n nieuwe relatie dmv internetdating e.d. En zo zag je dus dat ze diverse dates hadden of je zag ze met mogelijke dates chatten. En ’t kán aan mij liggen hoor óf aan de montage maar deze 2 kwamen zó "amechtig-op-zoek-naar-een-invulling-van-die-leegte" over!

De 42-jarige Perry zoekt op internet een eerlijke vrouw met zelfvertrouwen. Nadat zijn huwelijk na 18 jaar op de klippen liep, is Perry bezig zijn zelfvertrouwen te hervinden. Op zijn foto op de datingsite pronkt hij met zijn spierbundels. Hij begrijpt niet waarom hij met de foto weinig respons krijgt. Meer succes heeft hij met een foto waarop hij met zijn drie kinderen aan het ravotten is. De afspraakjes die volgen geven soms hoop en momenten van verliefdheid. Maar het einde van het liedje is steeds: Perry alleen met bord eten op schoot achter de computer. Perry vindt de wereld van internetdating keihard. Je moet volgens hem stevig in je schoenen staan, want er zijn veel vrouwen die nog boos zijn op hun ex-partners en nog niet toe zijn aan een nieuwe relatie.

Marleen is een bruisende en vrolijke vrouw van 46 jaar. In het echte leven kan ze haar ideale partner niet vinden. Marleen heeft van het internetdaten een ware kunst gemaakt. Ze schaaft voortdurend aan haar profiel en kan soms dagenlang in vervoering zijn na een gepassioneerde nachtelijke chatsessie. Ze is wel eens virtueel verliefd geweest op een man, maar na anderhalf jaar en vele dates laat de ware liefde nog op zich wachten.

Tja… ’t doet mij dus héél erg denken aan ’n vroegere vriendin van me. Die had precíes ’t zelfde. Dan belde ze me weer op, oh Cat, ik heb nú iemand gevonden… dit is ‘m écht hélemaal, écht zo’n grote knuffelbeer! BRÁÁÁÁÁÁÁÁK!!!! Tja, ’t moge duidelijk zijn, wij vielen niet op dezelfde types. En korte tijd later hoorde ik dan de verhalen weer aan dat ’t ‘m toch niet helemaal (of helemaal niet) was. Of ik informeerde zélf naar die persoon en dan kreeg ik op niet mis te verstane toon te horen, dat ze me toch alláng verteld had dat dat alweer passé was. Tja ehm, ik kon ’t niet altijd volgen bij haar hoor. Daarbij, doordat ze zóveel vertelde aan zóveel mensen, dácht ze vaak dat ze ’t míj ook verteld had. En dan werd ze boos als ik ergens niet vanaf wist. Nou goed, we zijn ook niet voor nix géén vriendinnen meer, maar dát terzijde.

Ik heb zélf ook ooit, lang geleden, op ’t internet rondgesnuffeld. Sterker nog: ’t begón met zo’n telefonische babbelbox! Ik wilde daar nooit aan maar toen ik hoorde dat ’t gratis bellen voor vrouwen was, wilde ik dat tóch ’s uitproberen. Gewoon lache, ’s nachts, als je toch niet kon of wilde slapen (‘k had toen ook nog geen internet!) Natuurlijk zaten ‘r héél veel weirdo’s op die lijn, die skipte of blokkeerde ik gelijk. Aan de ándere kant ook veel leuke (meestal nachtelijke) gesprekken gehad met de spelden in die hooiberg waarmee je wél ’n normaal gesprek kon voeren. Nog wat vage kennissen aan overgehouden.

Toch, dat daten, daar hád ik ’t niet zo mee. Heb dat dan ook niet vaak gedaan. Vaak had ik nl best gezellig met zoiemand zitten kletsen, maar dan ontmoette ik ‘m en dan dacht ik áltijd "heb ik dat aan jóu verteld? NO WAY!!! Brrr, wégwezuhhhh!!!"

Die internet datingsites had ik toen eigenlijk nog nooit bekeken. Daar werd ik via via op geattendeerd. En nóg bekeek ik ’t met argusogen. Ik vond ’t met náme allemaal nerds! Bovendien: ik was helemaal niet op zoek! Ik vond ’t wel bést zo! Toch voor de gein ’s zo’n profiel geplaatst op OneHello. Dat kostte nix voor de eerste, ik geloof, 8 dagen. Daarna moest je ‘rvoor gaan betalen. Nah, daar had ik ábsoluut geen zin in, dus dat heb ik ook niet gedaan. Maarja, ik wilde op ’n gegeven moment wél ergens reageren. Dus nóg maar zo’n gratis profiel aangemaakt. Hier en daar wat kleine dingetjes veranderd maar ’n goeie lezer had kunnen zien dat ’t dezelfde persoon was. Maar natuurlijk hield ik naar de moderators van de site toe vol, dat dit allemaal puur toeval was. Zo heb ik geloof ik, 4 van die gratis profielen gehad. Echt, ik wéigerde pertinent voor dat soort sites te gaan betalen!

En toen reageerde Erik. "Ik zie dát profiel en ik zie dát profiel en die lijken wel verdácht veel op elkaar. Wie zijn jij? Alsin: uit hoeveel persoonlijkheden besta jij?;-)" Gek genoeg toch de eerste die ’t was opgevallen… of tenminste, die naar aanleiding daarvan had gereageerd. Toevallig had ik enkele dagen daarvoor ook al zíjn profiel gelezen. Je had daar namelijk de mogelijkheid om, naast het geëikte invullesje, ook ’n eigen tekst te plaatsen. De meesten waren ernstig suf en muf met strekkingen als "ik ben al weer ’n maand alleen, ik ben wel weer toe aan ’n relatie!" BRRRRR! Daarentegen, die van hém was, vond ik, errug grappig! Ik was dan ook niet verbaasd toen ik hoorde dat hij daar beroepsmatig ook iets mee deed (redacteur / journalist). Tja, ’t is jammer dat hij hier niet wat vaker wat teksten achterlaat… ’t zou mijn verhaal wél kracht bij zetten!

Nou goed, en zo’stduzzgekomuhhh, the rest is sort of history! Alhoewel: ’t heeft wel ff geduurd hoor, tussen ons…. nah, daar ga ik nu niet helemaal over uitwijden… dat kómt ’n ándere keer nog wel ‘s… misschien… misschien ook niet…