okt14 |
|
| Vuile was! |
Ik heb 2 broers. De één was er zondag nog met m’n schoonzus. Met de ánder heb ik ruzie. Behóórlijke ruzie zelfs. Dusdanig, dat ik hem, na járen van gezeik en de zoveelste publieke vernedering vlak voor Jonne’s geboorte, heb gezegd dat ik ‘m voorlópig níet meer wil zien. Wat míj betreft zelfs nooit meer, als hij niet verandert en op z’n minst z’n excuses aanbiedt! (maar alléén als ie ’t ook daadwerkelijk meent! If not: don’t even bother!!!)
Vind ik dat erg? Ja natuurlijk vind ik dat erg en ’t doet me ook ontzéttend veel verdriet. Maar na járen lang stelselmátig (al dan niet publiekelijk) te zijn áfgezeken en de les te zijn gelezen, vond ik ’t genoeg geweest. Ik ben, godbéterhet, ’n volwássen vrouw, en verwacht daarnaar te worden behándeld en níet als ’t kleine zusje die je de les kan lezen.
Mijn ouders zitten daar, hoe vervelend ook, soort van tussen in. Alhoewel… meer door mij. In die zin, meneer schijnt zélf niet zo door te hebben, hoezeer hij mij door de jaren heen heeft gekwetst met zijn acties. Sterker nog: mijn opmerking dat ik hem niet meer wilde zien, kwam als ’n “complete surprise” bij hem. Verbázingwekkend, in mijn ogen omdat ik hem in de loop der járen toch op diverse (subtiele maar ook zéker mínder subtiele!) manieren heb laten weten dat ik zijn manier van reageren zéér onprettig vond en dat hij mij daar o.a. ook héél erg onzeker mee maakt! Het feit dat het sindsdien nooit is veranderd, heeft mij het gevoel gegeven, dat mijn woorden nooit echt tot hem zijn doorgedrongen, of in íeder geval geen indruk hebben gemaakt, maar ik kán me vergissen.
Vanmiddag was ik bij m’n moeder en die vertelde dat broer “zo’n leuk cadeau voor Jonne had gekocht…” Nou vráág ik je???????????? Ik snáp daar écht de bállen van hoor! Wat dénkt zo iemand nou??? Zélden tot nooit heb cq hád ik contact met die gozer, behálve tijdens familieverplichtingen, waar hij me dan, zodrá hij de kans kreeg, ’s ff flink kon “neerhoeken” en nú ineens gaat hij cadeautjes voor mijn zoon kopen… Ben ík nou gek offeh… In mijn ogen sla je dan ’n aantal stappen over!!!
Graag júllie mening hierover! Maar laat ik éérst ff aan ’n partijtje ónvervalste zélfreflectie doen (iets wat mij vaak wordt verweten, níet te doen!) Néé, ik bén géén lievertje, néé, ik ben níet op m’n bekkie gevallen, nee, ik ben níet altijd even subtiel cq diplomatiek. Máárrrr: er bestáát altijd nog zoiets als “baas boven baas”! (it’s a family thing, u know!) En op de momenten dat ik door broer “op mijn plaats” werd gezet, sloeg ik volkómen dicht! Ik kon daar níet tegenop omdat ik tóch altijd “overruled” werd. Hij is verbaal véél sterker dan ik. En dat staat iedere x weer garant voor ’n enórme knauw in mijn voorzichtig opgebouwde zelfvertrouwen. Niet omdat ik ‘r niet tegenop kon (’t hoeft van mij écht geen wedstrijdje te worden wie de sterkste is) maar omdat het váák ten overstaande van diverse buitenstaanders gebeurde, ik de steun miste van bepaalde mensen (ouders, ándere familieleden???), die hém vertelde dat ie ’n b’tje moest dímmen (neuh, eerder het tegenovergestelde!) en ik me daardoor altijd zo klein voelde, zo nix, zo nietig. Achteraf dacht ik dan altijd “ik had dít moeten zeggen, of dát!” Maarja, dan was ’t te láát. En dan werd ik zó godsgruwelijk kwáád dat iemand mij zó onzéker kon maken!!! WIE DÉNKT DIE GOZER DAT HIJ ÍS???
Natuurlijk is het niet netjes om de vuile was buiten te hangen, I know. Het zal me door de familie dan ook niet in dank worden afgenomen, dat ik dit schrijf… of, nah, dat ik ’t schrijf is tot dáár aan toe, maar dat ik ’t ook daadwerkelijk publicéér!!! SHAME ON ME!! En ik wil hier ook niet ’n partijtje zíelig lopen doen maar ik ben oprecht benieuwd naar de meningen van anderen. Ik wil tips! Misschien moet ík ’t wel anders aanpakken. Ook wel ’s zoiets bij de hand gehad? Hoe heb je dat toen aangepakt? (mocht je ’t niet hieronder willen vermelden, dan kan je me natuurlijk ook altijd nog mailen) Moet je kosten wat kost altijd maar met je familie om kunnen gaan? Alles van ze pikken, for the sake of the family? Ik ben héél benieuwd!
UPDATE: Mij is zéér dringend verzocht om dit stukje te verwijderen omdat het blijkbaar als zéér kwetsend wordt ervaren. Dat vind ik oprecht héél vervelend. Toch haal ik ’t niet weg. Niet omdat ik willens en wetens wil kwetsen, in tégendeel. En als men dat wél zo ervaart, dan spijt mij dat zeer. Maar als ik ’t nu zou verwijderen, dan zou dat voelen als zelfcensuur en ’n beperking op mijn vrijheid van meningsuiting! Dit zal men belachelijk vinden, so be it! Dit soort reacties ben ik inmiddels wel gewend. Met dít berichtje stel ik me verdómme hártstikke kwetsbaar op, wil ik laten weten hoezeer de hele situatie mij dwars zit en hoe verdrietig ik hierover ben. Helaas schijnen sommigen dat níet zo te (willen) zien en hechten blijkbaar meer waarde aan het onder de pet houden van deze vuile was dan aan die onnózele gevoelens van mij. Dat is jammer, héél erg jammer en verrótte pijnlijk maar ik ga ‘r níet voor buigen! De consequenties die men daaraan meent te moeten verbinden, neem ik voor lief!
7 reacties »
RSS feed voor reacties op dit bericht.
Dank je wel, Toine, je slaat de spijker op z’n kop!
Reactie door Cat op maandag 16 oktober 2006 om 9:45
Het is heel moeilijk om op basis van een postje een mening te vormen over iets wat blijkbaar al jaren speelt. Maar er klinkt een heleboel frustratie in door. Alsof je aan wilt geven dat er eens niet buiten je om wordt gehandeld maar dat er dit keer rekening met je wordt gehouden. Als ik de inhoud en toonzetting zo lees lijkt het erop alsof je het hier zelf ook niet voor je lol neerzet. Dat het geen manier van pesten is, of een onbezonnen berichtje waar niet over is nagedacht, maar dat het meer een manier is om gehoord te worden. En gezien het verzoek om het weg te halen blijkbaar met succes.
Het is overigens een feit dat je niet om een moeder heen naar haar kind toe kunt. Wat ik wil zeggen is dat ik me de frustratie voor kan stellen wanneer een moeder als het ware genegeerd wordt en men vervolgens wel probeert om met haar kind te dealen, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat kan nou eenmaal niet. In ieder geval niet als dat kind nog niet zelfstandig is en het is naief om te denken dat dat wel kan.
Zoals het op mij overkomt, kan men ipv te vragen om dit weg te halen beter aan je vragen wat er aan de hand is en vooral wat jij daar nou van vindt. Maar ja, dat is hoe het op mij overkomt.
Een boel ge-orakel op de vroege maandagmorgen 🙂
Sterkte.
Reactie door Toine op maandag 16 oktober 2006 om 5:22
’n Stap in de goede richting… ik heb daar over nagedacht. Ik zou willen dat ik ’t zo zou kunnen zien maar helaas. Het gaat te ver om hier diverse voorbeelden te geven waaróm ik dat niet kan, dus dat ga ik ook níet doen. Laat ik ’t zó zeggen: ik vind dat hij ’t eerst maar met mij moet oplossen voordat hij dingen voor mijn zoon gaat kopen. En noem mij maar vréselijk kinderachtig, onvolwassen, whatever… ík vind dat ik in de loop der jaren genóeg redenen heb opgebouwd om het zó te doen.
Reactie door Cat op maandag 16 oktober 2006 om 1:38
Je hoeft m.i. niet kosten wat het kost met je familie om te kunnen gaan. Klikt het, leuk. Klikt het niet, jammer maar helaas. Ik ben het wel met Tina eens trouwens, het eerste dat ik dacht is misschien is dit zijn manier van een eerste stap in de goede richting doen?
Reactie door Marije op maandag 16 oktober 2006 om 1:19
Ik heb zo ongeveer twee jaar geleden slaande ruzie met mijn grootouders gekregen om iets waar ik verder niet te ver op in zal gaan. Het was duidelijk dat beiden partijen te koppig waren hun excuses aan te bieden en beiden vonden dat ze in hun recht stonden. Hoe zeer ik ook vond dat zij als eerste hun excuses moesten aanbieden heb ik op een zeer(al zeg ik het zelf) volwassen e-mail gestuurd waarin ik zei dat we allemaal volwassen mensen waren en ons daar maar naar moesten gedragen…wie de schuld dit keer ook had.
Ik heb nooit mijn excuses aangeboden maar gaf wel een reden het contact weer op te pakken, onder voorwaarde dat we aan struisvogelpolitiek zouden doen, uitpraten had toch geen zin.
Nog altijd knaagt het aan me, had ik willen zeggen wat ik ervan vond op dat moment en vond ik dat zij hun excuses moesten aanbieden. Dus nee…je hoeft zeker niet alles van je familie te pikken….het niet zeggen gaat aan je vreten……..en zomaar het contact weer oppikken zonder excuses ook. Het cadeautje voor Jonne is zoals Tina zegt misschien ook wel een stap in jullie richting….maar dan nog steeds aan jou om te bekijken of je dat de juiste stap vindt. Je kan natuurlijk altijd zeggen tegen je broer wat je vindt…en dat dit niet de manier voor jou is. Niemand kan aan je verwachtingen voldoen als je ze niet zegt wat je nou precies van ze verwacht……
maar goed….ik ben ook maar een buitenstaander.
succes kus maureen
Reactie door maureen op zondag 15 oktober 2006 om 20:38
Moeilijk om er als buitenstaander iets van te zeggen. Is het kopen van een cadeau voor Jonne niet zijn manier om weer een stap richting jullie te doen? Sommige mensen zijn niet zo handig in het aanbieden van van excuses. Ik weet het niet. Wanneer het gewoon botheid is dan zou ik daar ook heel veel moeite mee hebben. Sterkte in ieder geval met deze kwestie!
Reactie door Tina op zondag 15 oktober 2006 om 10:32
Hey voor het eerst op je logje, en val meteen met de neus in de boter. NEE natuurlijk pik je niet jaren lang (net als ik) gezeik á publiek van je broer. Weet je?? Ik heb ook dat gezeik gehad, en waar ging het over?? Dingen van VROEGER. En eerlijk denk ik dat afzeiken van anderen te maken heeft met een beste dosis jalozie?? Of tenminste is hij ontevreden met wat hij is of doet?? Natuurlijk lullig voor je ouders, maar de lieve vrede behouden en over je heen laten lopen?? NO WAY. Ik begrijp je heeeeeel goed. Hier hetzelfde gezeik. En met mij niet meer hoor. Ben ook een volwassen vrouw en met familie zit je soms flink opgescheept. Vrienden kies je……..en familie krijg je er maar bij. En helaas voor die familie dan, maar als mensen mij en jou in dit geval kwetsen………Laat maar en laat ze hun eigen leven leiden en dan heb jij en ik hahaha rust.
Neem tijd voor mensen die je meerwaarde geven en stop de energie in positieve dingen. Durf te leven zoals jij wilt meid. Succes en groetjes van hier.
Reactie door Veronique op zaterdag 14 oktober 2006 om 23:08