Ik heb 2 broers. De één was er zondag nog met m’n schoonzus. Met de ánder heb ik ruzie. Behóórlijke ruzie zelfs. Dusdanig, dat ik hem, na járen van gezeik en de zoveelste publieke vernedering vlak voor Jonne’s geboorte, heb gezegd dat ik ‘m voorlópig níet meer wil zien. Wat míj betreft zelfs nooit meer, als hij niet verandert en op z’n minst z’n excuses aanbiedt! (maar alléén als ie ’t ook daadwerkelijk meent! If not: don’t even bother!!!)

Vind ik dat erg? Ja natuurlijk vind ik dat erg en ’t doet me ook ontzéttend veel verdriet. Maar na járen lang stelselmátig (al dan niet publiekelijk) te zijn áfgezeken en de les te zijn gelezen, vond ik ’t genoeg geweest. Ik ben, godbéterhet, ’n volwássen vrouw, en verwacht daarnaar te worden behándeld en níet als ’t kleine zusje die je de les kan lezen.

Mijn ouders zitten daar, hoe vervelend ook, soort van tussen in. Alhoewel… meer door mij. In die zin, meneer schijnt zélf niet zo door te hebben, hoezeer hij mij door de jaren heen heeft gekwetst met zijn acties. Sterker nog: mijn opmerking dat ik hem niet meer wilde zien, kwam als ’n “complete surprise” bij hem. Verbázingwekkend, in mijn ogen omdat ik hem in de loop der járen toch op diverse (subtiele maar ook zéker mínder subtiele!) manieren heb laten weten dat ik zijn manier van reageren zéér onprettig vond en dat hij mij daar o.a. ook héél erg onzeker mee maakt! Het feit dat het sindsdien nooit is veranderd, heeft mij het gevoel gegeven, dat mijn woorden nooit echt tot hem zijn doorgedrongen, of in íeder geval geen indruk hebben gemaakt, maar ik kán me vergissen.

Vanmiddag was ik bij m’n moeder en die vertelde dat broer “zo’n leuk cadeau voor Jonne had gekocht…” Nou vráág ik je???????????? Ik snáp daar écht de bállen van hoor! Wat dénkt zo iemand nou??? Zélden tot nooit heb cq hád ik contact met die gozer, behálve tijdens familieverplichtingen, waar hij me dan, zodrá hij de kans kreeg, ’s ff flink kon “neerhoeken” en nú ineens gaat hij cadeautjes voor mijn zoon kopen… Ben ík nou gek offeh… In mijn ogen sla je dan ’n aantal stappen over!!!

Graag júllie mening hierover! Maar laat ik éérst ff aan ’n partijtje ónvervalste zélfreflectie doen (iets wat mij vaak wordt verweten, níet te doen!) Néé, ik bén géén lievertje, néé, ik ben níet op m’n bekkie gevallen, nee, ik ben níet altijd even subtiel cq diplomatiek. Máárrrr: er bestáát altijd nog zoiets als “baas boven baas”! (it’s a family thing, u know!) En op de momenten dat ik door broer “op mijn plaats” werd gezet, sloeg ik volkómen dicht! Ik kon daar níet tegenop omdat ik tóch altijd “overruled” werd. Hij is verbaal véél sterker dan ik. En dat staat iedere x weer garant voor ’n enórme knauw in mijn voorzichtig opgebouwde zelfvertrouwen. Niet omdat ik ‘r niet tegenop kon (’t hoeft van mij écht geen wedstrijdje te worden wie de sterkste is) maar omdat het váák ten overstaande van diverse buitenstaanders gebeurde, ik de steun miste van bepaalde mensen (ouders, ándere familieleden???), die hém vertelde dat ie ’n b’tje moest dímmen (neuh, eerder het tegenovergestelde!) en ik me daardoor altijd zo klein voelde, zo nix, zo nietig. Achteraf dacht ik dan altijd “ik had dít moeten zeggen, of dát!” Maarja, dan was ’t te láát. En dan werd ik zó godsgruwelijk kwáád dat iemand mij zó onzéker kon maken!!! WIE DÉNKT DIE GOZER DAT HIJ ÍS???

Natuurlijk is het niet netjes om de vuile was buiten te hangen, I know. Het zal me door de familie dan ook niet in dank worden afgenomen, dat ik dit schrijf… of, nah, dat ik ’t schrijf is tot dáár aan toe, maar dat ik ’t ook daadwerkelijk publicéér!!! SHAME ON ME!! En ik wil hier ook niet ’n partijtje zíelig lopen doen maar ik ben oprecht benieuwd naar de meningen van anderen. Ik wil tips! Misschien moet ík ’t wel anders aanpakken. Ook wel ’s zoiets bij de hand gehad? Hoe heb je dat toen aangepakt? (mocht je ’t niet hieronder willen vermelden, dan kan je me natuurlijk ook altijd nog mailen) Moet je kosten wat kost altijd maar met je familie om kunnen gaan? Alles van ze pikken, for the sake of the family? Ik ben héél benieuwd!

UPDATE: Mij is zéér dringend verzocht om dit stukje te verwijderen omdat het blijkbaar als zéér kwetsend wordt ervaren. Dat vind ik oprecht héél vervelend. Toch haal ik ’t niet weg. Niet omdat ik willens en wetens wil kwetsen, in tégendeel. En als men dat wél zo ervaart, dan spijt mij dat zeer. Maar als ik ’t nu zou verwijderen, dan zou dat voelen als zelfcensuur en ’n beperking op mijn vrijheid van meningsuiting! Dit zal men belachelijk vinden, so be it! Dit soort reacties ben ik inmiddels wel gewend. Met dít berichtje stel ik me verdómme hártstikke kwetsbaar op, wil ik laten weten hoezeer de hele situatie mij dwars zit en hoe verdrietig ik hierover ben. Helaas schijnen sommigen dat níet zo te (willen) zien en hechten blijkbaar meer waarde aan het onder de pet houden van deze vuile was dan aan die onnózele gevoelens van mij. Dat is jammer, héél erg jammer en verrótte pijnlijk maar ik ga ‘r níet voor buigen! De consequenties die men daaraan meent te moeten verbinden, neem ik voor lief!

Zie hier wederom ’n foto van mijn zoon. Mijn hoogblonde, blauw-ogige zoon. Het verbaast mij, als bruinharige, bruin-ogige, nog stééds, maar goed ;-).

Bij de weg: Jonne heeft eindelijk ’n bijnaam… van míj althans.

Origineel? Mwah… neuh dat niet, but who cares? Maar hij heeft ‘m min of meer zélf gecreëerd. Als ik ‘m, bij ’t geven van z’n fles, ’n slab (of dienstdoende doek) om wil doen, heeft ie daar altijd z’n handen onder waarmee hij de doek probeert weg te duwen. En ik, als kersverse moeder, vind dat natuurlijk súpergrappig en erg aandoenlijk om te zien, dus dan noem ik ‘m Spook of Spokie! Erik wilde ‘m in ’t begin nog wel ’s "Kruimel" noemen maar zo noemt ie Luca óók al, dus dat vind ik t.o. beiden niet eerlijk! Als je ’n bijnaam geeft, moet ’t wél iets unieks zijn dus verzin maar wat anders! En, noem me maar ’n zeikerd, maar laat ik ’t níet merken dat iemand ánders (okay, behalve Erik eventueel) ‘m ook zo noemt! Dit is míjn bijnaam voor hém!

Ik heb zélf ook ’n bijnaam (néé, ik ga ‘m níet noemen!) voor ’n select gezelschap van de familie cq vrienden van m’n ouders. Ik vond ’t dan ook héél raar toen ineens allerlei ándere, véél later tot de familie cq vriendenkring toetredende personen mij ook zo gingen noemen. Van sómmigen kan ik ’t hebben, van ánderen juist weer hélemaal niet! Daarvoor kén ik ze te kort of staan ze te ver van de familie cq vriendenkring. Ráár is dat hé?