Vanavond ’n b’tje zitten surfen naar allerlei “zwangere weblogs”. Via via kom je dan op diverse sites en lees je allerlei verhalen… de één is nét bevallen, de ánder is pas halverwege maar wéér ’n ander weet al, dat ’t binnenkort uitdraait op ’n miskraam…

Nou laat ik me niet zo snel gék maken, maar ik heb tóch zoiets van, hmm, laat deze week ’s ff héél snel voorbij gaan! Volgende week moeten we nl voor de 20 weken echo en ik kan gewoon niet wachten! Zoals élke aanstaande moeder wil ik nou eenmaal ff zéker weten dat/of alles góed gaat met m’n kindje.

Of ik reden heb om aan te nemen, dat ’t níet zo is? Neuh, ik geloof ’t niet. Maar ik lees wél allerlei verhalen om me heen van vrouwen die nét zover zijn als ik, en die ’t al zo goed voelen bewegen. Ik lig elke nacht zéér geconcentreerd met m’n handen op m’n buik, “vóel ik nou wat of verbeeld ik ’t me nou maar?!” Jah, wéét ík veel! Ik heb hier ook helemaal geen erváring mee, dus ik weet niet wat ik móet voelen! En daarnaast denk ik dan ook: bij mij zit ‘r zo’n enorm stootkussen omheen, hij of zij moet wel héél hard trappen om het dáár doorheen te kunnen voelen… (sommige moeders denken nu “wacht maar, juig níet te vroeg, het kómt vanzélf!!”)

Al die mensen ook, die roepen, oh jah, ik zie ’t al hoor, je hebt al écht ’n “zwanger buikje”. Terwijl ík dan denk, yeah right, nou, die speklaag had ik van mezélf ook al hoor! Okay okay, ik moet toegeven, als ik onder m’n navel zachtjes op m’n buik druk, dan voel je idd wel dat daar iets hards zit. Dat schijnt dan de baarmoeder te zijn. En ach, als je zo’n trendy buikband draagt, zie je er al gauw ‘héél zwanger’ uit.

Kan me nog góed herinneren, dat we de éérste x naar die verloskundige praktijk in Rotterdam moesten. Ik dacht, die dames hier gaan me straks vertellen, dat er helemaal nix in m’n buik zit en dat ik dus helemáál niet zwanger ben… De echo wees echter al vrij snel uit, dat er wel dégelijk iets zat en dat ik ’t me dus níet verbeeld had. Pfoei….

Maar goed, hoe zit ’t dan met dat aankomen??? Ik kom helemaal níx aan! Voor ’t éérst in m’n leven mág, nee, móet ik aankomen, en wat gebeurt er? Ik val juist áf! Normaliter zou ik daar héél erg blij mee zijn, want dat overkomt me maar zéér zelden, maar nú verbaast ’t me toch wel enigszins. Ohwell… gisterenavond stond ik op de weegschaal en ik geloof dat ik zowaar 6 ons ben aangekomen… van 76.1 naar 76.7!!! (en wéér zullen sommige vrouwen smalend lachen en denken “wacht jij maar meisje, this is only the beginning!!”)

Bij dezen dan de eerste ongegeneerde, ongecensuréérde buikfoto… nah, geloof me, mensen die me góed kennen, weten dat ik dit koddige welvaartsbuikje al járen van mezélf heb!!! (tóch, Gon???)

Ik ben ‘r overigens nog niet zeker van, of ik deze foto wel laat staan… blijf ’t tóch iets ráárs vinden… ráár en ’n héle lélijke, ondúidelijke foto…

Neeeeeee, ik héb geen zwangerschapsblues! Helemáál niet! Maar er zijn gewoon wel ’s van die dingen, waar je dan over nádenkt en… nah, “zorgen maakt” is ’n te groot woord… maar toch… op e.o.a. manier raakt ’t me wel, als ik die miskraam-berichten lees. Temeer omdat ’t bij mij eigenlijk allemaal zo gemakkelijk is gegaan… ik stopte met de pil, ben welgeteld nog 1x ongesteld geweest en daarna was ik gelijk zwanger! Sommige stellen doen ‘r járen over om überhaubt zwanger te raken!

Goed, ik denk dat ik maar lekker m’n mandje induik… dit gepieker helpt ook nix… of néé, écht piekeren is ’t ook niet. Gewoon: ’n b’tje simpel, realistisch nadenken! Dat kán, ik bedoel, ik mag geen alcohol dus ’t is géén dronkemansgeleuter! Volgende week die echo en ik ga ‘r maar gewoon vanuit dat alles goed en gezond is. Meer kan ik niet doen. (maar ik zal wél blij zijn als ’t daadwerkelijk wordt bevestigd! )