Gisterenavond is mijn oma overleden. Ze is 92 jaar geworden dus hé… respectabele leeftijd lijkt me. Het ging ’t laatste jaar hard achteruit en nog niet zo lang geleden is ‘r ook nog longkanker bij haar geconstateerd. Niet zo gek eigenlijk want ze rookte als ’n schoorsteen.

Tja, wat moet ik er over zeggen… ben ik verdrietig? Neuh, om heel eerlijk te zijn, niet echt. Het was gewoon tijd. Dat klinkt misschien heel hard maar dat valt best mee hoor. Laten we eerlijk zijn, je weet in ’t leven maar één ding zeker en dat is dat je dood gaat. Nah, nogmaals: dan is 92 een mooie leeftijd. Bovendien is haar ’n langer lijden bespaard gebleven en daar ben ik wel blij om. Er was namelijk nog maar weinig over van die sterke vrouw die ze ooit was.

Daarnaast heb ik, als ik heel eerlijk ben, ook gemengde gevoelens over deze vrouw waar ik hier niet te veel over zal uitwijden. Feit is eigenlijk gewoon, dat ik met náme mijn ouders die rust wel héél erg gun. Mijn vader is namelijk enig kind en dat houdt in, dat vrijwel alle verantwoordelijkheid op de schouders van mijn ouders terecht kwam. En dat hebben ze goed gedaan! Phoe zeg, petje af. Voornámelijk richting mijn moeder. Die heeft ’t toch niet altijd even makkelijk gehad met haar schoonmoeder en tóch stond ze iedere x weer voor haar klaar. Bewonderingswaardig! Daarnaast ook even ’n diepe buiging voor Ria. Ria was vroeger de huishoudster van mijn oma. Dat was ze eigenlijk officieel al jaren niet meer maar tóch was ze er nog altijd voor haar. Zij is tot het laatste moment bij haar gebleven om nog voor haar te zorgen. Diepe, díepe buiging ook voor deze vrouw!!!

Dus oma, je hebt ’n mooi leven gehad. Ik heb je járenlang bewonderd, al werd dat de laatste jaren, door omstandigheden, wat minder. So be it. Ik hoop dat je nu rust hebt. Maar wat ik ’t méést hoop, is dat Ria en mijn ouders nu met name van hun “oude dag” kunnen gaan genieten. Doe iedereen de groeten daar, where ever you are.