Hoe gaat ’t nu met je, Cat?
Voor de vorm zeg ik “het kan áltijd erger” en dat zál best maar ik ben ‘r ff klaar mee om álles maar te moeten bagatelliseren, ik wil ook wel ’s éérlijk zijn: ’t gaan namelijk eigenlijk bést wel kut! Behoorlijk kut, kan ik wel stellen.
Ohja? Waarom dan?

Ik solliciteer me al máánden 6 slagen in de rondte en ’t schiet voor geen méter op. En dat brengt ’n hoop stress met zich mee. Niet in de laatste plaats omdat iedereen om ons heen er wel ‘n (on-)uitgesproken mening over heeft…

Maar dat is ’t niet alleen. Voor de zóveelste keer heb ik keihard m’n hoofd (neus, whatever) gestoten in een, wat ik dacht, dierbare vriendschap. En dat is verrótte pijnlijk. Ik heb ’t al vaker gezegd, dat Pavlov-effect wíl bij mij maar niet landen.

Het leven bij haar kent nogal wat hobbels en ook nú beleeft ze weer ’n heftige tijd met een familielid. En enerzijds wil ik er voor haar zijn. Zoals ik dat graag wil, voor mensen die mij dierbaar zijn. Ik weet alleen deze keer niet hoe… ik weet niet hoe ik ‘r mee om moet gaan. ’t Is nogal heftig, ze weet er, naar eigen zeggen, zelf nauwelijks mee om te gaan, laat stáán dat ik ’t moet weten. Trachtte tot voor kort wel wat moed in te praten maar hé… ik lul ook maar wat… ik wéét ’t gewoon echt ff niet. Ik heb ’t vermoeden dat ze me dát erg kwalijk neemt. En op zich vind ik dat niet eens gek hoor.

Maar wat ook meespeelt, is dat het afgelopen half jaar bij mij ’t gevoel is ontstaan dat ik ‘r alleen maar voor haar mag zijn op de momenten dat ze in de shit zit en dat ze voor de leuke momenten ándere mensen opzoekt. Zo hadden we ’n paar keer afgesproken (we wonen relatief dicht bij elkaar in de buurt) en dan kwam ze gewoon niet opdagen. Soms moest ik zelf nog achter de reden aan, waarom ze niet was geweest. Om vervolgens allerlei verhalen te moeten lezen of aanhoren, hoe gezellig ze ’t had gehad met “dinnetje” sus of “bff” zó. Cadeautjes voor onze kinderen moesten ruim 3 maanden na dato nog ff snel in de auto worden uitgewisseld tijdens het verlaten van andermans verjaardag. En daar heb ik dus geen trek in hè! Zo wil ik niet met mensen omgaan en zeker niet met haar! Dat flik je me niet! Dat verdien ik niet!!

Gek genoeg mis ik haar wel… normaliter zou ik dit soort dingen namelijk met haar bespreken! Omdat ik eigenlijk, naief als ik ben, dacht dat zij mijn beste vriendinnetje was…(yeah right) We bespraken namelijk tot voor kort op bijna dágelijkse basis zo’n btje alles met elkaar via twitter of msn (althans dat dácht ik maar op ’n gegeven moment ga je overál aan twijfelen). Maar op twitter heeft ze me blijkbaar geblockt (wat ik eigenlijk in eerste instantie niet eens doorhad omdat ze nog al vaak van account wisselt), op msn reageert ze niet en de telefoon wordt ook niet opgenomen. Overigens zijn ‘r meer mensen om me heen die ik de laatste tijd niet zo goed meer begrijp om soortgelijke redenen. Dus tja, als ’t er meer zijn, dan zal ’t wel aan mij liggen… en da’s dus kut…(ja je leest ’t goed!)

Nee, ik zit niet in ’n winter- cq herfstdepressie, in tégendeel! Ik vind ’t alleen verrótte irritant en ’t maakt onzeker om te ondervinden dat ik een andere definitie van vriendschap heb dan sommige mensen om me heen.

Dus jij daar, ik weet zéker dat je dit leest en je moet wel ’n ontzéttende plaat voor je hoofd hebben als je jezelf er niet in herkent (ik zeg overigens niet dat je ’t met alles ééns moet zijn, het is míjn visie, weet je wel?!) Als ’t je nog enigszins interesseert, die vriendschap van ons, neem dan ’s contact op. En ja dat je ’t druk hebt, neem ik zónder meer van je aan maar in dít geval is ’n kwestie van tijd wíllen maken! Aan jou de keus!

Laat ook eigenlijk maar, je snapt ‘r helemaal geen réét van! Another wake up call for me!

Het is herfst en dat is aan álles te merken.

Zoals veel mensen weten, ben ik wederom / nog immer (*doorhalen wat niet van toepassing is) Toos Werkeloos. Ik had inderdaad enige tijd geleden ’n functie gevonden maar toen ik daar eenmaal aan de slag was, kreeg het bedrijf een een reprimande van ’t hoofdkantoor in Brussel, dat er helemaal geen budget was voor mijn functie waardoor ik, heel fijn, voor ’t eind van mijn proeftijd alweer buiten de deur werd gegooid. De vraag of ze daar niet van op de hoogte waren bij het uitschrijven van de vacature, wil ik ’t voor het gemak vandaag maar even niet aansnijden.

Voordat ik bij dat bedrijf aan de slag ging, kwam ik in handen van een jobcoach. Niet te verwarren met de werkcoach van het UWV zélf. De jobcoach is van een extern (ik gok zo “véél te duur betaald-” bedrijf. Deze dame deed eerlijk gezegd niet meer dan mee helpen zoeken naar diverse liefst passende functies. Dat op zich was wel fijn hoor, ze deed écht wel haar best en we hadden wekelijks contact. Tot dat zij met zwangerschapsverlof ging en ik werd overgedragen aan een collega. Die was helaas wat minder behulpzaam, haar heb ik, na herhaaldelijke pogingen mijnerzijds, na de overdracht helaas niet meer gesproken.

Met het verkrijgen van de baan verviel natuurlijk ook de samenwerking met de jobcoach alsmede de werkcoach van het UWV. Het debiele is, als je dan onverhoopt weer in zo’n “herleving van de ww” terecht komt, krijg je weer een nieuwe werkcoach. Over de jobcoach wordt niet meer gerept. Uiteraard ben ik sindsdien weer naarstig op zoek. Maar ’t is niet eenvoudig om een baan voor 24 uur te vinden die aansluit op de dagen van het kinderdagverblijf (geloof me, ik ben zélf best bereid om die dagen aan te passen, zolang het niet meer dan 3 dagen is, ’t is het KDV dat daar niet echt soepel in is. Dat is absoluut géén onwil, er ís nou eenmaal véél vraag naar kinderopvang en het aanbod is beperkt).

Tijdens mijn onophoudelijke zoektocht naar de juiste baan werd mij duidelijk, dat er blijkbaar een tekort is aan tandartsassistenten. En nou is er uiteraard een reintegratiebedrijf (wellicht wel meerderen maar ik kwam deze tegen) dat daar handig op ingesprongen is en opleidingen aanbiedt in branches waarin deze schaarste is. Zo ook de opleiding tot tandartsassistente. Voordeel van déze functie is, dat hij veelvuldig part time wordt uitgevoerd. In mijn ogen perfect voor werkzoekende moeders.

Ik zal eerlijk zijn dat dit geen beroep is, dat ooit in mijn hoofd is opgekomen om te gaan uitvoeren, maar na het lezen en zien van de mogelijkheden, zag ik toch wel parallellen met mijn secretariële achtergrond en terwijl het enthousiasme meer en meer begon te groeien, besloot ik contact op te nemen met een consulente van het bedrijf. Zij zag absoluut mogelijkheden en wist mij te vertellen dat ik met náme afhankelijk was van de toestemming en medewerking goedheid en flexibiliteit van het UWV. Maar als ik die zou krijgen, dan had ze nog wel een gaatje vrij in de groep die per 1 november a.s. van start zou gaan met een intensieve cursus van 6 weken. En zo zette ik mijn tanden in een sterk beargumenteerde brief ter attentie van mijn nieuwe werkcoach.

Helaas, alle argumentatie ten spijt: mijn verzoek werd afgewezen wegens gebrek aan budget. Verbazingwekkend! In plaats van de economie te stimuleren door mensen op te leiden in ’n sector waarin schaarste is ontstaan, laat men dit moeilijk te plaatsen segment liever aan zijn lot over.

Wellicht heb ik het verzoek gewoon in het verkeerde seizoen geplaatst?

“Wat is ‘r met je auto gebeurd?” Erik z’n ouders kwamen nét binnen om even ’n paar uurtjes op de kinderen te passen.
“Huh? nix hoezo?” 
“Er zit ’n deuk in de motorkap en aan weerszijden ’n héle dikke kras!!”
“Jaja, en als ik dan ga kijken, roepen jullie héél hard GEFÓPT! o.i.d.”
“Neeeeeeeeee!!!” riepen ze allebei met ’n héél serieus gezicht!

Nu werd ik toch lichtelijk bezorgd… ik liep de deur uit en zag de auto recht voor ons huis staan (onder ons huis zitten kelders dus ik sta “één hoog”). Ik keek op de motorkap en zag daar idd ’n deuk in zitten en aan de zijkanten enórme krassen… langzaamaan begon ik te kóken van woede! WTF, wie heeft dát @#$%&^%* geflikt???? Ik bélde m’n vader en vertelde ’t. Die báálde ook als ’n stekker! Daarna belde ik Erik… “Heb gezien hoe onze auto eruit ziet?” Nee, had ie niet gezien… huh? maar waar stónd ie dan, waar heb je ‘m dan zaterdagavond neergezet?

En ineens herinnerde ik ’t me weer… ik hád ‘m daar helemaal niet neergezet! Onze auto stond aan de zijkant van ons huis, niet aan de voorkant!!! En… wij hebben ook ’n héél ander kenteken! YEEEEHHH, dat ís onze auto helemaal niet!!! PHOE!!!!! Het was gewoon ’n héle andere auto! Wel zelfde merk, type en kleur maar veel ouder, lelijker en die krassen en deuken zaten er duidelijk al ff in.

Door deze commotie kwam ik uiteindelijk wel te laat bij m’n afspraak. Maar, om dát nou hélemaal uit te gaan leggen… Nou goed, uiteindelijk was de afspraak (een sollicitatie) tóch iets wat totáál niet bij me paste so who cares 😉

“Ik haal éérst de kids op en daarna komen we  jou wel halen” zeg ik tegen Erik, die nog op z’n werk zit. We verbreken de verbinding en nog geen minuut later, slaat de motor van de auto af om daarna NOOOOOOOOOIT meer aan te gaan… de auto rolt steeds langzamer verder… sh*t, nét voorbij ’n zijstraatje waar ik ‘m eventueel had kunnen parkeren. De volgende zijstraat is op zích niet ver maar ga ik met uitrollen echt nooit halen. Nah, sta je dan, midden op de weg! Wel binnen de bebouwde kom hoor. De alarmlichten doen ’t gelukkig nog. In no time word ik door 2 heren geholpen om de auto naar die volgende zijstraat te duwen. In éérste instantie wordt ie op de stoep gezet maar later duw ik ‘m met één van die mannen naar ’n parkeerplaats, iets verderop. Daar staat ie voorlopig wel ff goed.

We schrijven woensdagmiddag 28 oktober…

Inmiddels heb ik Erik weer teruggebeld dat ophalen niet echt meer ’n optie is. Het is inmiddels rond 5 uur dus mijn eerste zorg is om de kids van ’t KDV te halen. Gelukkig ben ik maar ’n paar honderd meter van huis “gestrand” en vanuit de parkeerplaats loop ik naar huis, haal de fietskar uit de kelder en loop richting KDV. Ondertussen laat ik m’n ouders weten dat de auto nu toch écht de geest heeft gegeven.

‘s Avonds als iedereen weer thuis is, ga ik samen met opa S. terug naar de auto. De bedoeling is om ‘m in ieder geval naar ’t pleintje te slepen. Daar aangekomen krijgen we spontaan hulp van ’n man. We komen ‘r achter dat er géén sleepoog aan de auto zit… althans, wíj kunnen ‘m niet vinden. Dán maar de Wegenwacht bellen. We weten op dat moment nog stééds niet wat ‘r nou met die auto aan de hand is. Is ’t de accu, de dynamo, de startmotor… géén idee.

De ANWB wordt gebeld (wáarom had ik dat eigenlijk niet eerder gedaan???) en opa en de ándere behulpzame meneer gaan ieder hun eigen weg. Al met al duurt ’t nog wel ff voordat de Wegenwacht meneer er is en dan sta je daar toch wat ongemakkelijk op zo’n parkeerterrein voor ’n groot flatgebouw. Ennieweej, als de beste man z’n arriveert, constateert hij ’n kapotte aandrijfriem en zegt dat de patiënt niet meer te genezen is. Tja, so be it, we hadden ‘m toch niet meer zo lang gegeven…

***WORDT VERVOLGD***

En wederom, zoals bij meer berichten, denk ik: Where to begin?

Al sinds we hier wonen (mei 2004) lopen we te klooien met tv-kabels. We hebben door ’t huis in verschillende kamers een tv’tje staan dus dat vergt de nodige (kilo)meters kabel. (wb die tv’tjes: daar moet je je niet te veel van voorstellen, dus géén voer voor mogelijke potentiële inbrekers, ’t is maar dat u ’t weet!) Toch bleef het beeld behelpen. ’n Paar jaar terug bedachten we dat we voor beneden wel zo’n UPC box wilde hebben voor digitale tv. Dat leverde wel iets beter beeld op… althans: wel scherper maar nu hadden we weer van die blokjes, kortom: het stoorde nog steeds.

Nadat Erik al diverse keren de stekkers en ook zelfs de hele coax-kabels had vervangen, begon ik me tóch af te vragen of ’t niet ergens anders aan lag. Dus belde ik ’s met de UPC. En vanaf dát moment ging ’t mis…

Er werd met veel pijn en moeite een afspraak gemaakt voor een monteur maar op de bewuste dag kwam er niemand opdagen. Dús belde ik wéér met de UPC en ‘r kwam ’n nieuwe afspraak. Deze keer kwam er keurig ’n monteur en deze beste man concludeerde dat de kabel buiten was “ingewaterd”. Da’s ’n ander woord voor verzopen. Er was water ingekomen waardoor de kabel was gaan occideren, blablabla… kortom: de kabel moest worden gerepareerd cq vervangen. De monteur belde naar kantoor, er zou iemand komen van de BAM.

Vervolgens werd er géén contact opgenomen door UPC nóch BAM om ’n afspraak te maken dús belde ik nog ’s met de UPC. U moet weten dat de gesprekken met de UPC goed zijn voor 10 cent per minuut. Dat lijkt op zich niet veel maar als je vervolgens dik ’n half uur in de wacht hangt voordat je überhaubt iemand gesproken hebt én nog ’s ’n paar keer moet terugbellen omdat afspraken niet worden nagekomen of opgevolgd,  dan loopt dat lekker op.

Dus de BAM had nog geen contact met mij opgenomen? Da’s ook gek! Ze zouden het doorgeven en er zou alsnóg zsm contact met mij worden opgenomen. Zsm staat voor “zo spoedig mogelijk”. Deze uitspraak mag je in het geval van UPC gerust wegschrijven als eenregelrechte Contradictio in terminis. Ook déze aanvraag duurde en duurde maar dús waagde ik ‘r voor de verandering nog eens een belletje naar UPC aan. Ietwat achterdochtig doch immer vriendelijk hoorde ik steeds aan dat ik écht zou worden teruggebeld, dat mijn aanvraag idd al heel lang liep, dat ze ’t erg vervelend voor me vonden, dat hij nu was doorgestuurd naar de afdeling “spoedeisende calamiteiten” (of hoe ze dat bij de upc ook mogen noemen). Er was één meisje dat zich kéurig aan haar afspraak hield, een meisje met de briljánte achternaam “Alioli” (géén geintje!) Ik werd gebeld door de BAM. . Blij verrast was ik toen ik daadwerkelijk werd teruggebeld door mw. Alioli van de UPC en meldde haar dus dat er ’n afspraak was gemaakt dat er die week iemand langs zou komen.

Nou dénkt u wellicht: ah, UPC belt terug, er komt iemand van de BAM, die repareert het kabeltje en klaar is Cat… Tja, wás het maar zo simpel. We zijn ‘r nog niet, nog lange niet, nog lánge niet, kan ik u vertellen. Wánt… op de afgeproken dag, kwam er ’n zeer vriendelijke meneer aan de deur en vroeg ons of wij wisten hóe de kabels bij ons liepen. Euh… nee?! De verdeelkast in de straat had ie wel gevonden maar wáár ging die kabel in vrédesnaam omhóóg? Note: ons huis staat samen met nog 3 anderen als maisonnette woningen mídden op ’n pleintje. Ik dénk dat ze destijds nog wat bakstenen overhadden, dat ze dachten: ach wát, ‘r is woningnood, hier is nog ’n klein stukje over, laten we híer nog maar ’n rijtje doen. Onder onze woningen zitten kelderboxen en verhuurde overdekte parkeerplaatsen. Dit alles is wellicht éérst allemaal gefundeerd met beton… en ga dáár maar ’s op zoek naar de kabels… De vriendelijke meneer keek en keek, begreep er nix van, keek nog ’s in de kelderboxen (voor zover hij daar bij kon natuurlijk) vroeg wat aan ons (in zijn béste NL… dat is allicht béter dan mijn Turks maar toch verstond ik ‘m niet zo goed helaas), kwam ‘r niet uit en verdween onverrichter zaken naar zijn volgende opdracht.

Voor de verandering belde ik nog maar eens met UPC <- en dáár gaat ’t fout! NOOIT DOEN, CAT!! Want daar werd mij uiteraard wéderom beloofd dat ik diezelfde dag, maar anders toch écht de volgende dag, zou worden teruggebeld. En dat beloofden ze me de vólgende dag ook en de volgende dag en de volgende dag… maar er gebeurde uiteraard níx!

Toen bedacht ik me, tijdens een zéér helder moment, dat ik wellicht nog wel het telefoonnummer van de BAM bij de ontvangen oproepen in mijn telefoon moest hebben staan. Eureka, zowaar! Daar was hen idd medegedeeld dat de kabel onvindbaar was dus moest er ’n nieuwe afspraak worden gemaakt (en waarom word IK niet door de BAM of UPC gebeld maar moet ik daar zélf weer achteraan?????). Die dag zouden ze met digitale meetaparatuur komen waarmee ze de kabel konden opsporen.

En jahoor, een paar dagen later kwamen ze, 3 man sterk. Pieperdepiep deed het meetaparaat. Er moest een auto van één van de verhuurde parkeerplaatsen opzij want dáár liep de kabel (en geloof het of niet, juist de eigenaar van die auto was op dát moment op vakantie maar gelukkig kwam zoonlief ‘m verplaatsen). Er werden eigenaren/huurders van kelderboxen opgespoord om hun domein te openen (er zit daar zelfs nog ’n bedrijfspand onder) om te kijken of er daar ergens ’n kabel langs de muren liep… maar helaas… de kabel was wél te “horen” maar nérgens te traceren. En zo verdwenen ook déze 3 heren onverrichter zaken.

Gelukkig had ik nog stééds het directe telefoonnummer van de BAM (ik zal ook voortaan alléén nog maar direct met hén communiceren, mocht er nog ’s wat met de kabel zijn, dus ik bewaar ’t zorgvuldig!) en hing ik weer ’s met ze aan de lijn. Er moest een bouwtekening komen van het rijtje huizen, om te kijken of er ergens ’n kruipruimte was, waar die kabels eventueel zouden kúnnen lopen. Dus ik lichtte de woningbouwfederatie in over onze kabelzoektocht. Er kwam idd ’n plattegrond cq bouwtekening maar ook dááruit was niet op te maken waar deze kabels eventueel lopen.

Wordt ’t al érg saai? Ik ben nog niet klaar hoor!

Enkele dagen ná het bezoek van het laatste trio, kwam het opperhoofd van deze werkers zélf poolshoogte nemen maar (hoe verrássend) ook hij kwam ‘r niet uit. Er werd besloten om vanuit de verdeelkast buiten een nieuwe kabel te trekken, deze aan de áchterkant van ons huis, de kelderboxen in te laten lopen, dan vanuit de kelderbox van onze overbuurvrouw (ja, klinkt vaag, de overburen hebben hun kelderbox ónder ons huis zitten) een gat naar boven te boren, bij ons uit te komen, kabeltje aan te sluiten en klaar is Cat, Cat heeft weer beeld.

Dit laatste zou vandáág gebeuren. Zo kwamen er 2 busjes met mannen, die ik helaas niet ééns ’n kopje koffie aan kon bieden voor hun harde werk, omdat ze állemaal meededen met de Ramadan. Het graven begon en verliep héél voorspoedig. Tot het moment dat ze bij de kelderbox van de overbuurvrouw aankwamen. Ik had haar moeten waarschuwen dat ze vandaag zouden komen. Maar dat ben ik met het verjaardagsfeest in zicht én de welig tierende waterpokken hier in huis, vollédig vergeten. En, naief als ik ben, ik verwachtte dat de vrouw des huizes sowieso wel thuis zou zijn, aangezien ‘r een levensgrote ooievaar aan hun voorgevel hangt, wat dus wil zeggen dat er ’n kleintje is geboren en moeders dus met zwangerschaps bevallingsverlof is. Waar ik gék genoeg ff géén rekening mee had gehouden, is, dat ze maar één sleutel van hun kelder hadden (de ánder was kwijt) en mánlief die aan zijn sleutelbos had hangen. Je voelt ‘m al aankomen: papa was niet thuis! AAAAAAAAAAAAAGGGHHHHH!!! (rustig blijven Cat, rústig blijven!)

Eerst werd er nog gekeken of ze aan de ándere kant in de kelder omhoog konden komen en ’t kastje dan maar aan de ándere kant van de huiskamer konden plaatsen maar dat bleek al snel niet mogelijk. Aan de buurvrouw vroeg ik, of we alsnóg de volgende dag haar sleutel zouden mogen lenen zodat ze dan alsnóg hun werk konden afmaken. En óndanks dat ze van ’t héle voorval op de hoogte was, begon ze nú toch ’n beetje te zeuren, dat ze ’t líever niet had, dat ze haar sleutel liever niet áfgaf, dat ze morgen niet de hele dag thuis was en dat ze ‘r ook zéker niet voor thuis zou blijven, en dat ze ’t al helemáál niet zag zitten om die sleutel aan ’n paar wíldvreemden af te geven MAAAAAR haar mán zou ‘r die avond nog wel ff over komen praten….

Ik was ’t al zó spuugzát, ik wílde helemaal nix meer met dat mens te maken hebben. Dus ik belde de voorman weer op. Ik had namelijk wel ’n ánder, dirécter alternatief, maar dat mochten die mannen dan weer niet doen zónder overleg met de voorman (waarom zij dan niet ff met die voorman bellen? euh… géén idee, láát maar, ik doe ’t zélf wel). En óndanks dat de mannen het pleintje éigenlijk alweer hadden verlaten, op weg naar de volgende klus, kwamen ze bínnen ’n kwartiertje tóch weer terug. De kabel werd EINDELIJK gelegd zoals ik al diverse keren had voorgesteld: lángs de regenpijp omhoog, muurtje door, ónder de houte vloer door zó naar ons huis. Nieuw kastje eraan, kábels erin…. en nú heb ik EINDELIJK weer tvbeeld… en wát voor ’n beeld!!! WE HEBBEN HIER WÉRKELIJK NOG NÓOIT ZÚLK HELDER BEELD GEHAD!!!

Nou en dit alles heeft toch zéker zo’n maand of 3 geduurd! En nu is ’t dus wéderom contact opnemen met die fijne UPC om ’s even ’n flinke restitutie te incasseren voor álle dagen dat wij niet tot nauwelijks beeld hebben gehad! (helaas géldt dat pas vanaf ’t moment dat de éérste melding van ons uit bij hun is binnengekomen en niet met terugwerkende kracht voor de 5 jaar dat we hier al wonen) Daarnaast zal ik ook even ’n deel van m’n gespecificeerde telefoonrekening naar ze toezenden, om aan te tonen wat voor ’n kosten ik heb gemaakt om dit alles voor elkaar te krijgen.

Onze tuin is héérlijk en als ’t ff kan, hang ik lekker tot ’s avonds laat buiten op onze loungebank. Maar zodrá de avond invalt, komen ze in gróten getale tevoorschijn: NAAKTSLAKKEN!!! Heeft ‘r iemand enig idee hoe ik die vieze beesten kan bestrijden?

Kijk, waren ’t nou escargots, dan kón ik ‘r tenminste wat mee! Hmmmm! 😉

Sommige mensen zal ik nooit begrijpen. Hoezeer ik ook probeer om m’n licht er op verschillende manieren over te laten schijnen, ik kan er werkelijk met m’n pet niet bij. Egoïstisch en selfcentered. Echt in detail treden ga ik niet want dat is me eer te na. Ik zou zeggen, wie de schoen past, mag ’t glazen muiltje houden.

Dus laten we ’t maar over ándere dingen hebben: wát ’n weertje was ’t gisterenavond hé? Tjongejonge!!! Ik weet niet hoe ’t bij jullie was, maar hier kwam ’t werkelijk met bákken uit de hemel vallen!!!

Verder nog ’n mooie film zitten kijken. Erg sterk!

…een zo mogelijk nog kloterigere nacht… my goodness! Ik heb geloof ik tot ’n uurtje of 2, 3 geslapen, toen werd ik wakker en wist van ellénde niet meer hoe ik moest zitten of staan, laatstáán liggen! Heb zo’n b’tje 3 x onder de warme douche gestaan en ’n half potje rode tijgerbalsem op mn rug gesmeerd maar ook dát helpt op ’n gegeven moment écht niet meer. Elke rilling, elke diepe zucht, elke kleine (of grote) beweging van dochterlief (dont worry, ik hou, ondanks alles, nog stééds zíelsveel van d’r hoor!!!) deed me door de grónd zakken. En nog stééds ben ik als de dóód dat ik ’n hoestbui krijg! Je moet me dan zien zitten op m’n handen en knieën op bed, met m’n hoofd hélemaal naar beneden… op ‘n andere manier trék ik ’t gewoon niet! 

Dús vanmorgen maar weer ’s met de huisarts gebeld en gezegd dat ik ’t écht niet langer trek en dat ik me ook níet laat wegsturen met een paar paracetamolletjes. Hij heeft weer overleg gepleegd met één van de gyns in ’t ziekenhuis en díe heeft me nu weer Diclofenac voorgeschreven. Ook dáár staat weer dat je ’t niet mag innemen als je zwanger bent maar van zo’n 2e lijns man mág je toch weer aannemen dat je weet wat je voorschrijft!

Voorts heb ik ook net ’s ff met ’n fysiotherapeutenpraktijk gebeld, in de hoop dat zíj wat voor me kunnen betekenen. Ik moet wel zeggen dat ik dáár m’n twijfels bij heb want zodra je ‘r alleen al naar wijst, zit ik tegen ’t plafond!!! Nou goed, we zullen zien. Mocht er vandaag iemand uitvallen, dan kan ik daar vandáág nog langs, ánders morgen.

En zó tobben we nog lekker ff ’n eindje door 🙁

UPDATE: het electrische kussentje helpt redelijk goed, zolang ik ‘r maar tegenaan blijf zitten of op blijf liggen (dat dát kan, liggen, is al ’n overwinning op zich!) Morgen om 13:30 uur naar de fysio. We’ll see!

Jah, ook goedenavond jah!

Wat ’n héérlijk rustig dagje had moeten worden, mondde uit in één grote ellénde! En de éérste de beste die gaat zeuren over m’n taalgebruik en dat ‘r ergere dingen op de wereld zijn, krijgt ’n definitieve ban! Ik heb gewoon ’n kl*te humeur en dat mag iedereen wéten ook!

Toen ik Jonne vanmorgen ging aankleden, was ie zó verschrikkelijk dwars dat ik alleen maar kon denken “okay, jij bent zo lekker op ’t KDV, dan kan ik héérlijk bijkomen!” En rond 8 uur gingen Erik en hij ook daadwerkelijk de deur uit en wilde ik m’n bedje weer gaan opzoeken. Daar begon ik vréselijk te hoesten, toen is ‘r iets in m’n rug verschoven (ergens onder m’n ribbenkast links) dat ik ’t uitgilde van de pijn! Erik gelijk gebeld dat ie pér direct moest terugkomen (Jonne was toen al op ’t KDV gelukkig). Ondertussen geprobeerd om m’n huisarts te bellen maar aangezien hij afgelopen nacht nachtdienst had, was zijn praktijk gesloten. Toen hebben we maar besloten om naar de 1e hulp te gaan.

Nadat ik daar ’n dík half uur voor de kat z’n viool had gezeten, werd ik weer naar huis gestuurd, enkel met ’n doosje Paracetamol, waarvan ik ‘r dan 4×2 per keer mocht nemen. Ohja én ’n recept voor ’n doosje “Noscapine tabletten” tegen ’t hoesten. Want jah, zwanger hé, dan mag je verder nix. Joepie de poepie! Op de terugweg in de auto kreeg ik fijn nog zo’n hoestbui (toen had ik die tabletten nog niet) ik kon wel jánken, dacht dat ik door de grónd ging van de pijn!!!

Thuis ben ik zo goed en zo kwaad als ’t ging, op m’n bed gaan liggen maar heb, ná een vervangende huisarts en de verloskundige, uiteindelijk nog maar ’n x de afdeling Gyn gebeld, in de hoop dat zij wat voor me konden doen. Daar werd mij verzocht tóch nog ’n x naar ’t ziekenhuis te komen. En zo lag ik vanmiddag wéderom aan ’n CTG-scan… god knows why?!?!?! Tja, dat begrepen ze zélf ook niet zo goed… (de communicatie onderling láát nog al ’s te wensen over, blijkbaar) Ohja, er werd ook nog ff gekeken of ‘r al wat ontsluiting was, nou núl dus! Kortom, toen dát voorbij was, werd ik wéderom naar huis gestuurd met de mededeling “héél vervelend maar we kunnen nix voor u doen!”

AAAAAGHHHHH, GÉKMÁKEND!!! Ik lig hier nu op bed als ’n schaap op z’n rug. Kan me nauwelijks zelf keren en ben steeds als de dóód dat ik moet hoesten. Slapen gaat niet echt, omdat ik me niet kan draaien op de zij waar ik ’t liefst op lig. In bád ben ik wel al geweest maar ben bang dat, als ik ga zitten, dat ik dan niet meer overeind kom. Verder smeer ik me cóntinue in met rode Tijgerbalsem dat natuurlijk maar tijdelijk helpt. Kortom: ik voel me behóórlijk klote!!! Wanneer is dit EINDELIJK voorbij????

Ik ben écht zó boos nu!!!

Ik krijg net ’n mailtje van zo’n griet die blijkbaar meeleest sinds ik weet van m’n 2^e zwangerschap en die begint me ’n partij te zeiken of ik nix liefs over Jonne heb te melden, of ik alleen maar blij ben dat ie naar ’t KDV kan en of ik me nog wel verheug op de komst van onze dochter… WTF???????? Commentaar geven mág best hoor maar djiezus!!! DOE FF NORMÁÁL! Alsof ik alleen maar loop te zeiken over Jonne enzo… ik voel me momenteel gewoon ff ernstig k-met-p (héél vreemd hoor, als je al náchten zó verrót slaapt!) en dan komt ‘r zo’n tante truus tegen me aan zeiken… nee dáár zit ik op te wachten!!!

Ik kan daar zó ongelófelijk pissed over worden!!! Jonne is de absolute liefde van m’n leven en ik maak me hártstikke veel zorgen om dat gehoest van hem! Hij blijft er soms dusdanig in hangen, dat wil je écht niet horen, dat is dóódeng! Of wat betreft onze dochter… Ik kijk juist onwijs naar haar uit en ben als de dood dat ’t alsnóg misgaat (kijk naar die lieve Marloes, dat gaat je écht niet in je koude kleren zitten hoor!!!) Ben helemaal niet gewend om me zo belabberd te voelen, juist omdat ik bij Jonne zo’n onbezorgde zwangerschap heb gehad…

Wat ik laatst ook al bij haar schreef: natuurlijk is ‘r groter leed op de wereld dan mijn dagelijkse dingetjes maar je hoeft je eigen leed écht niet weg te bagatelliseren! En je hoeft me ook écht niet naar de mond te praten of mee te “ach-en-wee”-en. Maar het is nou eenmaal niet altijd rozegeur en manenschijn en dat moet ik hier óók kunnen vermelden! ’t Is toch verd*mme mijn log?! Als ’t je niet zint, dan moet je lekker opzouten, je in de boeketreeks gaan storten of andere vrolijkere nix-aan-de-hand weblogs gaan lezen! Maar laat óns met rúst!!!

En natuurlijk weet ik beter, en zou ik ’t me niet zo aan moeten trekken… nou meid, ’t is je gelukt hoor, ik doe ’t wel! Zeker zélf geen kinderen? Want dat héb je nl als moeder zijnde en helemaal als je zwanger en óók nog grieperig bent! Dan ben je extra kwetsbaar en gevoelig voor dit soort k*topmerkingen! Heb je nú je zin?