Ik zat ff wat foto’s bekijken. Die van Robin is genomen in mei afgelopen jaar. Die van mij érgens in 1972 gok ik 😉 Best wel scary hoeveel ze op mij lijkt! Arm kind, hahahaha!

Sinds vandaag heeft Robin ’n heus grote-mensen-bed.

En ik hoor je dénken, dat is toch nog hélemaal niet nodig, ze past nog prima in ’t ledikant. Denk gerust, ik heb er weloverwogen voor gekozen. De laatste tijd loopt mijn allerliefste dochter nog al te spoken ’s nachts. Weet niet wat ’t is: groeipijn of tandjes en hoogstwaarschijnlijk állemaal van tijdelijke aard hoor maar wél lastig. 

Zo zaten we al eens úren met ‘r op de schommelstoel. Erik is al een paar keer naar zolder verbannen, zodat ik met haar in ons bed kon gaan liggen (iets wat natuurlijk alléén maar kan als de oudste 3 er niet zijn). En laatst hebben we Jonne in ons bed gelegd zodat ik met Robin in Jonnes bed kon gaan liggen. Dat was géén overweldigend succes, kan ik je vertellen. Dat matras is voor jonge kinderen, niet voor bijna-veertigers met ’n tikkeltje overgewicht!! Ik was gebróken, de volgende ochtend!

Dus zocht ik en vond op het door mij zo geliefde Marktplaats voor ’n prikkie ’n leuk Ikea-ledikant en kocht een nieuwe matras (matrassen wil ik niet tweedehands, das vies!). En dan wél één die voor mij ook lekker ligt, zodat ik dus, als uiterste redmiddel, ff naast haar kan gaan liggen. Dat heb ik vanavond getest en ben érg tevreden, tot nu toe 😉 Mocht dat zo blijven, dan kán ik voor 50% van de prijs nog zo’n matras gaan halen en eigenlijk is die van mij ook wel aan vervanging toe.

Maar toegegeven, ’t blijft natuurlijk ’n raar gezicht, zo’n klein hummeltje in zo’n enórm bed!

Ik was d’r muts vergeten toen we vanmiddag even ’n frisse neus gingen halen. En ze is al zo aan ’t hoesten en aan ’t snotteren. Dus kreeg ze mijn kol.

Die rottige tandjes ook die maar niet door willen komen… net bij ’t naar bed brengen had ze één warme rode wang en één koude… best gek, volgens mij moeten d’r voortanden boven doorkomen en niet ’n paar kiezen ofzo. Ze had ook koorts, 39 klein nulletje C (hoe deed je dat ook alweer Toaske? ;-)). Nou weet ik dat dat ook zó weer over kan zijn hoor maar als ze ’t dinsdag nóg heeft, kan ze d’r 2e MEX prik niet halen. Tja, nah, dat zien we dán wel weer.

Vandaag, lief klein meisje, ben je alweer 36 weken. Dat houdt in, dat je nu nét zo lang búiten m’n buik bent als dat je ‘r in hebt gezeten. Met je práchtige bruine ogen, je steeds langer wordende haar, de twee tandjes die je inmiddels hebt en je verwoede pogingen om te kruipen, ben je zó ontzéttend niet meer weg te denken uit ons leven! Lieve lieve Robin, ik vind jou het allermooiste en allerliefste meisje van de héle wereld, wat ben ik trots dat ik jouw mama mag zijn.

Vandaag is ons meisje precies 6 maanden. En de cliché’s zijn waar, ’t is beláchelijk snel gegaan! Het wordt ook nog steeds met de dág leuker.

Op de dag dat Jonne ’n half jaar werd, gaf ik ‘m zijn eerste boterham. Hij at er toen mijn vingers bij op! 😉 Eergisteren heb ik dat bij Robin ook geprobeerd maar die kan ‘r nog niet zoveel mee. Ohwell, binnenkort nóg maar ’s proberen. Tot die tijd genieten we gewoon lekker verder van dit práchtige meisje.

Meestal worden er van ’t oudste kind de meeste foto’s gemaakt maar dit meisje mag als 2e cq 5e écht niet klagen… wellicht heeft het er ook mee te maken dat we sinds ’n maandje ’n nieuw toestel hebben. Ook vandaag waren ’t er “slechts” 188 :w00t: . En ‘r zaten bést ’n hoop mooie bij, al zeg ik ’t zelf 😉 Niet alleen van Robin hoor, van allemaal wel. Maar déze vond ik zó gaaf met d’r nog slobberende badpakje. Heb ik destijds van hen als kraamcadeau gekregen :biggrin:

Naast dat ik ’n groot deel van de dag in de tuin was heb staan strijken en wegvouwen (jah, hoe verzín je ’t met dit weer… en er kómt maar geen eind aan! Gékmákend!) hebben we uiteraard ook de nodige verkoeling gezocht in ’t zwembad. Robin vond ’t héérlijk! En wij ook!

Het is zó héérlijk om te zien dat we stééds meer contact kunnen maken met Robin. Ze lacht lekker veel en godzijdank wordt ’t spugen ook stééds minder. ‘r Komt nog wel steeds wát terug maar echt veel is dat niet meer. Jonne is súperlief voor z’n kleine zusje, dat is echt zó schattig. Steeds kusjes willen geven of naast ons komen staan en ons napraten in ’t “koedie-koedie stemmetje” dat wij opzetten richting Robin. Echt té schattig.
En terwijl ik nog één x Robin d’r haar heb gekortwiekt, omdat ik zéker weet dat ’t mooier en dikker zal terugkomen, zie ik dat Jonne’s haar steeds langer wordt. En ik dénk dat ik ’t ’s wat langer laat groeien… weet nog niet hoe, ben nog ff op zoek naar ’n leuk stoer kapsel. Ik vind dit bijvoorbeeld wel leuk. Tot die tijd heeft ie ’n leuk bandje in z’n haar 😉 
Nee hoor, hij had ’t vast bij haar gezien (al heeft zij ’t de laatste tijd helemaal niet meer)

Btw: de foto’s van gisteren zijn hier te zien.