Jonne had gisteren zijn állereerste “live concert”! We zijn namelijk met vriendinnetje Selma en haar dochter Jada naar, jawel, K3 geweest!

Om half 3 togen wij richting de Brabanthallen in Den Bosch. Op tijd wánt vrijdagmiddag, voor de één ’t begin voor de ánder ’t eind van de herfstvakantie… nah, kortom: we zouden niet te laat komen. En dat klopte, de heenreis ging, afgezien van ’n ietwat eigenwijze routeplanner, geheel gesmeerd!

Daar aangekomen wemelde ’t natuurlijk van de mama’s (een enkele verdwaalde papa) met peuters en kleuters. Vele meisjes, nét als Jada in zo’n mooi wit K3-jurkje met ’n regenboog. Da’s leuk maar daar heb je als stoere gozer natuurlijk helemaal nix aan! Hoe goed en gesmeerd alles van Studio 100 ook is, de merchandise van K3 houdt eigenlijk niet zo veel rekening met ’t feit dat ‘r ook jongetjes fan zijn van K3! Tasjes met spiegeltjes en elastiekjes, roze t-shirtjes (zoals u hieronder bij mijn dochter kan zien) en ander meidenspul. Nou goed, Jonne kreeg zo’n ehm…jah, hoe heet zo’n ding eigenlijk met van die sprietjes en die gekleurde lampjes, die ze dan in hun handen houden… nou dát dus! 😉 (zie foto) en op de terugweg nog ’n ballon! Zo en dan gaat je geld hard hoor, phoe zeg! ’t is ook niet gratis!

Het optreden was erg leuk en de kids hebben er erg van genoten! De meiden hádden er die dag al een  (of misschien al 2) optreden(s) opzitten en ik bespeurde dan ook enige baldadigheid máár ik kan me vergissen 😉 De show was een paar keer wat spannend en dat merkte ik ook aan Jonne, dan kwam hij dichtbij me met z’n gezicht tegen me aan gedrukt. Maar verder heeft ie afwisselend ademloos staan kijken en hard mee staan zingen en dansen. Uiteraard kennen de moeders de nr.s ook van a tot z dus zongen we ook alles vrolijk mee! 😉

De terugweg verliep aanvankelijk ook zeer gesmeerd. Okay, we reden een klein b’tje om over de A59 terwijl de A15 véél sneller was maar ook dát was géén probleem. Uiteindelijk kwamen we daar toch ook op terecht. En toen ging ’t mis… ineens begon er in Sel d’r schattige C2 auto’tje een rood lampje te branden. De motor kreeg geen koeling…

Tja, met rode lampjes omtrent motorverhitting heb ik rúime ervaring, zo kunt u hier, hier én hier lezen. Ik was door schade en schande wijs geworden en wist inmiddels: als het rode lampje brandt: auto PER DIRECT aan de kant zetten. Maarja, we reden wél op de A15… op zo’n stuk waar er nét ’n snelweg bij komt dus waarbij je níet echt goed áchter de vangrail kan gaan staan. En jah, met 2 kinderen… Gelukkig kwam ‘r nét ’n stukje waar je tússen 2 vangrails in kon staan dus daar hebben we ‘m daar maar stilgezet, uitgestapt, tússen die vangrails dus gaan staan en op de ANWB gewacht.

De kinderen bleven er zowaar érg rustig onder. Ondanks dat ’t voor mijn gevoel nog bést ff duurde voordat er een wegenwacht op kwam dagen. Uiteindelijk kwam er een sleepwagen omdat de plek waar wij stonden té gevaarlijk was om de auto dáár te gaan repareren. Dus wij met z’n allen in de sleepwagen naar het servicepunt in Rhoon. Daar werd al vrij snel geconcludeerd dat de thermostaat kapot was. Na ’n kleine aanpassing konden we ‘r wel mee naar huis rijden, zó ver was ’t niet meer.

Ook bij het servicepunt hebben Jonne en Jada zich overigens prima vermaakt. Er lagen kleurplaten met potloodjes en van de Wegenwacht meneer zélf kregen ze nog ’n bouwplaat zodat ze hun eigen wegenwacht-auto kunnen vouwen, ’n cd rom met ’n spelletje én…. en dat viel volgens mij ’t meest in de smaak: een ballon! 😉

Kortom: het was me ’n dagje wel. Gelukkig is alles goed afgelopen. En wat betreft K3: dat moeten we vaker doen!!!

Vanmiddag waren Jonne en ik samen met Cynthia en Juul in Madurodam. Daar is momenteel ’n tentoonstelling over Pluk van de Petteflet. Het was supergezellig.

Vanmiddag vatte ik ’t plan op om de kinderen ietsje eerder uit ’t KDV te halen. Jonne roept al dágen, zoniet wéken dat hij naar ’t strand wil. En zoals vélen van jullie hebben kunnen constateren, ’t was vandaag práchtig mooi weer dus jah… vamos a la playa! La playa de Verduna… oftwel…op naar het strand van Kijkduin!

En zo at Robin schelpjes, gooide Jonne samen met ’n leeftijdsgenootje stenen in ’t water, rende hij weg voor de opkomende golven en “dineerden” wij op ’t strand bij ’t dichtstbijzijnde strandtentje. Het was hélemaal leuk! Moeten we váker doen! Maarja, de vooruitzichten zijn niet écht geweldig… da’s dan wel weer jammer…

Vrijdag hadden we met opa en oma in Utrecht afgesproken bij het spoorwegmuseum. We hadden namelijk van hen de tip gekregen dat hij daar langs zou komen. En aangezien Jonne, zoals veel jongetjes van die leeftijd, groot fan is, leek ons dat wel heel erg leuk.

Toen we in Utrecht aankwamen, bleek ’t nog ’n behoorlijke uitdaging te zijn om ’n parkeerplek te vinden. We waren namelijk niet de enigen en daar was de parkeerplaats van het spoorwegmuseum niet echt op berekend dus die was al vrij snel vollédig overbezet. Maargoed, na ’n tijdje te hebben rondgereden, vonden we ’n mooi plekje voor ons vehicle (’t kost ’n paar centen aan parkeerkosten maar dan héb je ook wat!).

Ondanks dat ’t behoorlijk druk was, kwamen we toch nog wel wat bekenden tegen. De één min of meer spontaan (alsin, we wísten dat ze ‘r ook heen zouden gaan maar toch…) zoals bijvoorbeeld de buren van mijn ouders met dochter (die ik ook al mijn hele leven ken maar ook alweer ’n levenlang niet had gezien), schoonzoon en kleinzoon. De anderen vergden wat intensiever sms contact. Zo waren zij er zélf uiteraard ook. En verder was ‘r nog iemand die ik eigenlijk nog nooit in ’t eggie had gezien maar wel al ’n tijdje ken via twitter én onze wederzijdse dierbare vriend. Zoals ik al aangaf: het kostte ’n paar smsjes maar uiteindelijk kwamen we haar dan ook tegen met d’r tweeling.

Maargoed, hoe wás ’t? Nouja, wat ik zei, érg druk maar toch ook wel weer heel erg leuk. Jonne wist niet waar hij kijken moest.

• zo ging hij op de foto met de “dikke controleur”,
• had hij wel úúúren kunnen blijven spelen met de grote rails in ’t midden van het gebouw
• ging hij op de foto met klassiekers als Henry, Emily en uiteraard ook Thomas
• maar wilde hij absoluut niet met z’n hoofd door zo’n gat in ’n doek, zodat hij zélf op een treintje leek (mama en Robin wel ;-))
• stapte hij vroegtijdig uit het treintje, toen dat even stilstond maar nog niet ’t perron had bereikt
  (achja, gebeurt wel vaker met treinen, dat ze stil staan)
• keek hij, éérst vanaf de arm van oma, daarna vanaf de arm van opa, z’n ogen uit in de treinsimulator
• ging ie ook nog van ’n major snelle glijbaan
• had ie bovenal ’n héérlijke dag met opa Hannes en oma Leny

Kortom, het was ’n gezellig dagje uit. En ’t feit dat Robin d’r pakje “s(inaas)appelsap” over d’r broek had leeg laten lopen, kon de pret zéker niet drukken. Aan ’t eind van de dag waren we dan ook allemaal bést ’n tikkie gaar 😉

Morgen vertel ik hoe onze zaterdag was… héél gezellig want zij kwamen langs.

Jaaah, wat moet ik zeggen? Práchtig! Absoluut! En jah, janken, HEUL ERG JANKEN! Allebei! (heb ik destijds met ’t boek níet gehad), Maar eigenlijk pas op ’t moment dat dochterlief tekst kreeg, eerder niet. De mensen die ‘m gezien hebben, weten waarschijnlijk wel over welk moment ik ’t dan heb en voor de anderen die ‘m nog willen zien, verraad ik zo nix.

Ik zal wel héél eerlijk toegeven dat ik érg naar Barry Atsma en Carice van Houten zat te kijken en niet zo zeer naar Stijn en Carmen. Dat heeft nix met hun acteervermogens te maken hoor, die vond ik héél erg goed. Daarnaast zat ik ook héél erg naar de omgeving en de locaties te kijken, da’s nou eenmaal ’n tik van mij, dat heb ik heel vaak bij Nederlandse films. En ik werd toch ook écht wel door ’t verhaal gegrepen hoor, daar lag ’t écht niet aan.

Sommige locaties in Amsterdam herkénde ik natuurlijk. Enneh, hij wóónde in Amstelveen, zei hij… ehm, nah… zóu héél goed kunnen maar de locatie die ze dáárvoor hebben gebruikt, is naar míjn idee zéker níet in Amstelveen (óf  Ouderkerk a/d Amstel moet ook tot Amstelveen behoren, dán zou ’t kunnen ;-)) . Ik dacht ook steeds, tjemig de pémig, Reinoud Oerlemans, hoe héb je dat toch allemaal voor elkaar gekregen? Al die locaties, dé autorit, enz enz. Wow! Ik vind dat hij ’n práchtig regiedebuut heeft neergezet!

Kórtom: ábsolute aanrader, nét zoals ’t boek destijds (of eigenlijk nog stééds). Mijn vraag is, zal ’t vervolg zich nét zo goed lenen om te worden verfilmd?

Ow enneh, de fotocollage van 1e Kerstdag… of eigenlijk van de dag daarvoor, toen wij ’t “vierden”, zal ik van de week ook ff plaatsen :blush:

Nog even over afgelopen maandag: het was súpergezellig! De vorige keer was ook heel leuk alleen hebben we toen  jammer genoeg niet zoveel attracties van binnen gezien. Dat is nou eenmaal tóch wat moeilijker als je met ’n grote groep op stap bent dusdie dag hebben Hannah en ik besloten dat wij nog een keer met de mannen zouden gaan.

Het hing er nog even om of het uberhaubt wel door kon gaan. Toen ik ’s nachts nog even bij ‘m ging kijken, trof ik ’n klaar wakker mannetje in z’n bed dat aanvoelde als ’n straalkacheltje op volle toeren. ’n Half uurtje later kwam hij huilend onze kamer binnen om te zeggen dat ie in z’n bed had overgegeven. Gek genoeg, was daar, toen hij de volgende dag wakker werd, níx meer van te merken. Was ie níet meer warm maar ’n blij mannetje dat dolgraag naar de Efteling wilde.

Rond een uur of 10 kwamen mijn ouders bij ons. Zij zouden die dag op Robin passen. Die hadden we inmiddels toch ook alweer ’n paar weken niet gezien dus dat was voor de één hártstikke leuk en voor de ander best schrikken. Robin heeft iets met (of tégen?) mensen met brillen. Brillen doet brullen zegmaar (hadden al meer mensen ondervonden, hé Sach ? ;-)) Maar goed, na een tijdje was ze daar gelukkig ook weer aan gewend. Opvallend trouwens want bij Jonne heb ik nooit ’n vorm van éénkennigheid getraceerd. Dat vind ik op zich leuk, ’t maakt hem ’n spontaan joch wat zich heel gemakkelijk in een nieuwe omgeving aanpast. Anderzijds is ’t natuurlijk ook best scary omdat ie makkelijk met andere mensen meegaat.

Even later kwamen Hannah en Juliën en konden we vertrekken… okay, Han, je hebt gelijk, het duurde nog ff maarreh… toen gingen we toch écht! 😉 (moest eerst nog ff die GODDELIJKE pangsit in de koelkast leggen, waarvoor weer mijn hartelijke dank!!!)
Deze keer was ik overigens iets beter voorbereid door voor mezelf ander schoeisel aan te trekken en voor de mannen de fietskar mee te nemen. Daar konden ze samen in zitten. Natuurlijk had ik ook de buienradar bekeken en zag dat ‘rvanuit het zuiden ’n behoorlijk regenfront aan zat te komen….en dan overigens alsnóg geen plu meenemen, wát nou goed voorbereid!!! Joepie de poepie! Ohwell, voor mezelf had ik een extra jas mee en die kar kon dicht (bleek beiden géén overbodige luxe!)

Daar aangekomen vond ik ’t verbázingwekkend druk. Of misschien ben ik gewoon hartstikke naief en is dit gewoon de dagelijkse drukte. Niet dat we écht in lange rijen hebben moeten staan hoor, dat niet. Er liep gewoon veel volk in ’t park.
We besloten om maar gewoon élke attractie te nemen waar je met die kleintjes in mag, te beginnen bij de Fata Morgana. Arme arme Juliën. Die vond ’t hélemaal nix en dook diep weg in Hannahs schoot. Jonne daarentegen vond ’t allemaal wel interessant en keek z’n ógen uit. Natuurlijk bekeek hij het ook allemaal veilig vanaf mijn schoot en op z’n tijd kroop hij ook wel díchter tegen me aan maar écht eng vond hij volgens mij niet. Overigens hadden wij vreselijke mazzel want vlak nadat we het pand hadden verlaten, werd deze attractie (tijdelijk?) dichtgegooid vanwege ’n technische storing.

Aangezien ik me, ondanks de plattegronden die daar hangen, (ik bén en blijf wél ’n vrouw!) absoluut níet kan orriënteren in dat park, zijn we maar ’n btje rond gaan lopen onder ’t mom “we zien wel wat we tegenkomen”. Dat werd in eerste instantie de Panda-Droom. Ook dát vond hij wel interessant al wilde hij grote delen van de film níet dat brilletje op en als je, daardoor het 3D gedeelte mist, is de film ’n stuk minder heftig (al vond Juliën dat grote doek sowieso wel aangrijpend ;-)).
Daarná wilden we héél graag naar de Droomvlucht. Die was op dat moment ook tijdelijk buiten werking vanwege een brandmelding. De mannen aan de poort stonden iedereen vriendelijk te woord, niettemin bespeurde ik hier ook enige DSB-achtige praktijken 😉  (“men spendeert hier liever geld aan nieuwe attracties dan aan groot onderhoud“).
Er was overigens al bekend dat de brandmelding loos alarm was, toch moet men volgens het bestaande protocol te werk gaan (logisch) voordat de attractie weer voor publiek kan worden geopend en daarvan konden zij ons niet vertellen hoelang dit zou gaan duren. We besloten tóch maar even bij de ingang te blijven wachten. En na nog geen 10 minuten werden de deuren weer geopend en konden we zó doorlopen (op ’n paar overijverige scholieren na, die natuurlijk véél harder rennen dan 2 moeders met peuters.

Zoals je in het berichtje hieronder kan zien, hebben we ook nog poffertjes gegeten… tjemig de pémig zeg, wat waren díe ehm… níet lekker!!! Nooit gedacht dat ik dat nog ’s over “vers gebakken” (???) poffertjes zou zeggen. Zelfs de mannen vonden ze niet écht lekker en van Jonne weet ik toch dat hij hélemaal stápeldol op die dingen is.

Even denken, wat hebben we nog meer gedaan? Ohja, we zijn uiteraard bij de Stoomcarrousel en Carnaval Festival geweest. Daarna nog even in dat speeltuintje waar ik promt ’n voormalig collega van me tegenkwam… of all people. Uiteindelijk belandden we bij de d’Oude Tuffer. En daarna hadden we ’t wel zo’n b’tje gezien. ’t Was ook al ’n uur of 5. Niet alleen de kinderen maar ook de moeders waren bést wel klaar met deze gezellige doch overvolle natgeregende dag 😉

Kortom: meteorologisch was het absoluut plurkeweer maar wat mij betreft hebben we ’n héérlijk dagje gehad, nietwaar Han?

Zij zitten ‘r sowieso al bijna iedere week en láng geleden had ik al ’s aangegeven dat ik wel ’s mee wilde. Dat leek  haar ook wel heel leuk. Toen dacht ik, nah, dan vraag ik aan haar of ze ook zin heeft om mee te gaan en al twitterend riep zij hé, wij willen ook mee!! En zo stonden wij maandag in ’t begin van de middag met 5 moeders en 7 kids bij de poorten van de Efteling.

Het was leuk, het was súpergezellig maar ook dódelijk vermoeiend. Je komt werkelijk ógen en óren te kort. Ook omdat ‘r zoveel te zien is hoor maar ik doel met name op ’t in de gaten houden van ’t kroost. Zo waren we in ’t begin van ’t Sprookjesbos Jonne al kwijt. Nou had ik gelukkig wel, toen we ’t park binnenkwamen, gelijk zijn naam en mijn mobiele telefoonnummer op zijn arm geschreven, maar toch… en uiteindelijk was hij alleen maar doorgelopen naar het volgende sprookje. Hannah (dear Hannah, wat moet ik zónder jou?!) was zo helder om daar even naartoe te lopen, terwijl ik natuurlijk als ’n kip zonder kop om me heen aan ’t roepen was. 

Vanaf dát moment vond Gijs ’t wel ’n goed plan om Jonne maar ’n hand te geven. Goed bedacht Gijs!!!

Daarnaast moest ik natuurlijk ook mijn ándere spruitje in de gaten houden. Die zat weliswaar gewoon vast in de buggy en kon daardoor niet weglopen maar door alle tassen (met luiers, vreterettes, doekjes, fototoestel e.d.) die daaraan hingen, moest ik goed uitkijken dat die niet omkieperde, zodra ik ‘m losliet. Ik dacht, ik neem alleen de buggy voor Robin mee, die kan plat, dan kan ze daarin slapen. Jonne die loopt wel. Dom dom dom, volgende x als we met z’n allen gaan, neem ik de fietskar mee. Het was écht te ver lopen voor m’n kleine mannetje (ik was zélf overigens aan ’t eind van de dag ook best behoorlijk versleten).

Neemt niet weg dat ’t erg leuk was. Heerlijk met de dames gekletst, koffie gedronken, m’n geheugen weer opgefrist mbt de bekende sprookjes, in draaimolens, bootjes en auto’tjes gezeten én natuurlijk carnaval festival weer eens van binnen mogen aanschouwen (ta tata ta tata tatataaaaa). Helaas helaas waren zowél de Droomvlucht als de Pandadroom al gesloten tegen de tijd dat wij er heen wilden. Reden temeer om binnenkort nóg maar ’n x te gaan (láng leve de airmiles!!!) maar dan stal ik Robin wel ff bij opa en oma ofzo, die krijgt ‘r toch nog niet zoveel van mee. Voor nóg meer foto’s behalve die hieronder, verwijs ik u hierheen en ánders naar haar óf naar háár 😉

Terwijl ik vanmiddag ff richting ’t centrum van Rotterdam ging, omdat Jonne eigenlijk nog hélemaal z’n schoen niet had gezet (en je die oude man tóch ’n b’tje moet helpen met z’n inkopen), banjerden Erik en Jonne lekker in ’t park door de sneeuw. Hij vond ’t érg leuk!

Thuis gekomen moest de broek natuurlijk gelijk uit, want die was, óndanks dat de pijpen in z’n laarzen zaten, van onder zeiknat. Zoonlief heeft nog wel ’s de neiging om op de grond te gaan zitten, ongeacht de weersgesteldheid. Liggen kan ook maar dát sloeg ie vandaag gelukkig over. Maar de lange broek alléén uit, bleek niet genoeg te zijn. Voor we ’t doorhadden, stond meneer in z’n blote billen 😉 Reden temeer om de interesse voor ’t plassen op ’t potje nog ’s te peilen. Helaas… hij zát ff lekker maar dat was dat… Was ie nou maar blijven zitten… want hij móest wel… en niet alleen plassen… dus dát lag even later gewoon op de grond… zucht…ach, ik moest ‘r hárd om lachen hoor 😉 wederom ben ik érg blij dat ik géén tapijt op de grond heb liggen. Doekje erover en klaar is Cat.

Ennieweej, toen alles opgeruimd was, werd het tijd om z’n schoen te gaan zetten. We hebben niet de illusie dat hij de achterliggende gedachte begrijpt hoor maargoed, ’t idee is leuk. En als hij morgen de inhoud van zijn schoen bekijkt, dan dénk ik dat hij ’t ook wel kan waarderen 😉

Nadat we ‘m op bed hadden gelegd, vonden ’t al vrij snel verdácht stil. Normaliter komt hij ‘r écht nog wel ’n paar x uit. Sinds zijn nieuwe bedje zitten de traphekjes altijd veilig dicht, zodat hij niet naar beneden kan vallen lopen. De deurklinken staan nog niet omhoog dus díe kan hij wél opendoen. Op ’n gegeven moment hoorden we iets in de badkamer omdat hij daar blijkbaar iets had laten vallen. Toen Erik boven ging kijken om ‘m weer terug in z’n bedje te leggen, constateerde hij, dat zoonlief daarvoor al naar ónze slaapkamer was gegaan, ’n extra kussen had gepakt en daar lekker op ons bed tv had liggen kijken… owja én de doos met tissues had leeggetrokken. We zullen zien hoelang ’t nu duurt voordat ie wéér wakker wordt 😉 

Erik kwam van de week thuis met 5 gratis entreekaarten voor ’t Dolfinarium, die hij via z’n werk had gekregen. Aangezien de kids deze week vakantie hebben, zijn we daar maar ’s ’n dagje naartoe gegaan.

Wat Jonne ervan vond? Och… sommige dingen vond hij erg leuk. In tegenstelling tot de walrussen vond hij de dolfijnenshow wel grappig! En toegegeven: het was ook erg spectaculair. Maarja, ’t was wél ’n lange zit en da’s nog niet helemaal aan hem besteed. Via ’t raam onder water naar de dieren kijken vond hij ook erg spannend, zeker als ze héél dicht langs ’t glas kwamen… maar ook dát had hij na korte tijd wel weer gezien…. De speeltuin, díe was súper! Daar had hij zich bést nog wel wat langer kunnen vermaken 😉