Hé kijk! We worden genoemd! 😉

Jonne is weer of misschien wel nog stééds ziek. Hij loopt al ’n week of 2 met ’n enórme snottebel maar gisteren voelde hij toch ook wel héél erg warm aan. En dat klopte: 39.5!!! M’n arme mannetje! Vanmorgen was ie wél weer om half 7 wakker. Gelukkig had ik de "nachtdienst" gehad en ging Erik met hem naar beneden. Rond half 10 was ie alweer zó moe dat hij ‘m maar weer op bed heeft gelegd. ‘k Geloof dat ie tot ’n uur of half 1 geslapen heeft.

Na ff samen te hebben gebadderd ging er met moeite ’n bordje pap in. Dat wil zeggen: hij had blijkbaar bést honger want ’t ging wél op… maarja, of je echt geniet van zo’n bakkie als je zo’n snothoofd hebt, betwijfel ik. Toch was ie bést vrolijk. Vrolijk genoeg om allerlei gekke bekken naar de camera te trekken. Om ’n uur of 3 werd ie alweer zó hangerig dat ie bij me op de bank kroop en liggend op mijn buik in slaap viel. Da’s echt voor ’t eerst sinds tijden dat dat gebeurde. Na ’n tijdje zo te hebben gelegen (’t is echt súperschattig zo’n klein warm lijfje wat lekker op mama’s buik ligt te slapen maar ik kan niet zo goed stil liggen dus dat lijkt me voor hem toch ook niet echt lekker) heb ik ‘m maar weer in bed gelegd. Daar ligt ie nu nog stééds te slapen. Hij werd net wakker maar was duidelijk nóg niet uitgeslapen dus nu ligt ie lekker ff op ons bed verder te slapen.

En dat terwijl we éigenlijk vandaag naar de 1e verjaardag van Merel zouden gaan. (was vrijdag jarig, viert ’t nu) Balen, we hadden ‘r erg graag heen gewild maar het leek me tóch niet zo’n succes met ’n ziek kind. Hier vandaan wil ik haar nog wél ff van hárte feliciteren en bij dezen beloof ik dat we ’t snél ’n keer komen inhalen!

Ik heb ’s maandags altijd vrij dus we hebben nog ’n dagje respijt maar ik vraag me af of hij dinsdag naar de opvang kan. Gelukkig hebben m’n ouders al aangegeven dat ze anders wel weer willen komen oppassen. Da’s toch wel een héle geruststellende gedachte.

Jonne heeft ’n prutlipje. Vanmorgen wilde ie ’n hapje nemen uit ’t stenen muurtje tussen onze tuin en die van de buren… Niet bewust hoor, neuh, Jonne stopt nog stééds nix zelf in z’n mond. Maarja, hij wil stééds vaker staan en soms laat ie z’n steuntje wel ’s los… dat gaat nogal wikkel wankel… dan schrikt ie daar zelf eigenlijk ’n b’tje van en dan… tja, dan val je wel ’s om. Nix ernstig hoor, ’t beperkt zich tot nu toe tot wat schaafplekjes op neus, hoofd of lip dus dat valt allemaal nog héél erg mee. Deze keer is ’t dus z’n lip.

Als ik bijgelovig was, had ik nu ergens op ehm… wat was ’t… ongeverfd hout moeten kloppen ofzo, weet ik veel.. maar dat bén ik dus niet, dus ik hoop gewoon maar dat ’t bij dit soort futile wondjes blijft.

Overigens ben ik ‘r nog steeds erg blij mee dat zoonlief zelf nix in z’n mond stopt. Onze sluiptijger trakteerde ons vorige week namelijk nog op een dooie muis in de woonkamer!! En dat zijn dan tóch weer van die dingen die je niet in de mond van je kind wil terug vinden… ik voer ‘m voorlopig zélf nog wel even, dan heb ik ‘r nog enigszins zicht op wat ie binnen krijgt.

Ennieweej, het was niet z’n 1e schrammetje en hoe vervelend ook: vast ook niet z’n laatste, ik heb ‘r maar ’n eigen categorietje voor aangemaakt: "EHBO, m’n lust en m’n leven!" (idd, gejat van hem!)