Alleréérst wil ik iedereen ff hártelijk bedanken voor alle lieve reacties tot nu toe. Zoals ik de vorige keer ook al zei: alleen dáár al voor wil je én ‘n kind én ‘n weblog! 😀

Och hémel, en nou zit iedereen op “Deel II” te wachten… waarom heb ik dan ook “Deel I” boven gezet? Waarom heb ik ‘r dan in gódesnaam “wordt vervolgd” onder gezet???? Tja, ik had ook wel meer geschreven maar ik vond ’t inmiddels zó’n lange lap tekst dat ik ’t maar in 2en wilde hakken. Alleen heb ik dat andere deel weggehaald en niet bewaard… ’t waren toch nog maar wat losse flodders hoor.

Maargoed, waar ging ’t over? Ohja, we moesten dus éven ter observatie in ’t ziekenhuis blijven. Nadat ze de apgar-test had ondergaan, begon ze toch ’n btje te hijgen dat ze tóch voor de zekerheid éven in de couveuse werd gelegd met wat extra zuurstof. Nou goed, je ziet ’t hier niet zo goed, maar aan dat groene slangetje zat ’n kapje dat ze voor haar hadden gelegd. Maar daar mocht ze eigenlijk al vrij snel weer uit. Voordat wij de verloskamer verlieten, op weg naar de kraamafdeling, lag ze alweer gewoon in zo’n ziekenhuisbak waar ál die babytjes in liggen. De kinderarts had wel gezegd dat ‘r geen plaats was op de kinderafdeling. Dus áls het nodig zou zijn, zouden we worden overgeplaatst. Maar gezien haar goede toestand, durfte hij ’t wel aan om haar gewoon bij mij op de kamer te laten. Nah, da’s prettig natuurlijk.

De volgende dag (dinsdag) kwam kinderarts weer even kijken en vragen hoe ’t was gegaan. Nou ehm, goed, ze had lekker d’r flesjes leeggedronken, d’r luiers waren goed, enz enz. Daarin was hij blijkbaar dusdanig positief verrast, dat hij zich afvroeg óf ze daadwerkelijk maar 36 weken was of dat ze wellicht tóch al ietsje ouder was. Maar volgens de arts assistent waren de berekeningen bij ’n vroege echo zeer nauwkeurig te noemen dus volgens haar was dat niet mogelijk.

Hij vroeg of ik kraamhulp had. Dat had ik idd aangevraagd, het was volgens mij alleen ’n kwestie van bellen en dan zou er iemand worden gestuurd. Waar het op neer kwam, als ik kraamzorg zou hebben, mocht ik eigenlijk die dag alweer naar huis. Maar ’t hóefde niet, als ik liever nog ’n nachtje wilde blijven, dan was dat geen probleem. Nou wilde ik op zich natuurlijk graag naar huis, maar aangezien Erik nog bést veel op z’n werk moest regelen qua overdracht, besloten we om tóch nog maar ’n dagje extra te blijven. En afgezien van ’t voedsel (dat werkelijk écht álle vooroordelen bevestigden en oversteeg want ’t was écht niet te hachelen… en dat zeg ik écht niet snel want zo’n moeilijke eter ben ik niet!) had ik ’t daar helemaal niet slecht. Ik kon ‘r notabene internetten… al was ’t wel ’n tikkie provisorisch omdat het ’n touchscreen was ipv met ’n gewoon toetsenbord en dat werkt erg onhandig, vind ik. Maargoed, ’t was béter dan niets, laten we éérlijk zijn: er kon getwitterd worden, hihi!

Maar dat kon sowieso met m’n mobieltje, zoals ’n aantal mensen heeft begrepen. Ik heb me werkelijk helemaal gék gelachen, toen ik achteraf hoorde dat er de héle dag zo’n grote groep (voornámelijk) meiden (en ’n enkele man) aan de Twitter gekluisterd heeft gezeten (direct of indirect via dinnetjes) om de bevalling soort van de volgen, hahahaha. Als ik dát geweten had, was ik wellicht wel váker ‘ontwitter’ gekomen voor ’n update…

En natuurlijk was ‘r ook visite. Maandagavond kwamen gelijk de opa’s en oma’s én de broers en zussen kijken. En dan merk je pas hoe lekker ’t is, dat je ’n kamer voor jezelf hebt want ’t waren wel gelijk 8 (9 incl papa) personen rond m’n bed. Dinsdagochtend kwam vriendinnetje Miranda langs en ’s avonds kwamen de zussen, zwager en ’t nichtje van Erik langs.

Woensdag mochten/konden we dan eindelijk naar huis. Tja, en toen viel ons op hoeveel zooi ik bij me had. Zo had ik zélf bv. al m’n eigen hoofdkussen en wat kleine kussentjes waar ik niet zonder kan, meegenomen. Daarnaast had ik aan m’n ouders gevraagd of ze maandag mijn dekbed mee wilden nemen (ik kan niet slapen onder ’n deken en ’n laken, sorry). En ook kleren… zowel voor mij als voor Robin… kortom: het was nog al ’n volksverhuizing toen we vertrokken. Gelukkig liep er ‘n héle aardige verpleegster met ons mee.

Toen we nét thuis waren, werd er aangebeld. Dat was Iris, de kraamhulp.  Ik had al vrij snel door dat ’t wel klikte tussen ons dus wat mij betreft heb ik ’n tópweekje met haar gehad. Écht ’n súpergriet! (that reminds me dat ik ’t evaluatieformulier nog moet invullen en opsturen). Toch was ’t ook best ’n chaotisch weekje. Waar we de vorige keer nog als ’n soort John & Yoko op ons bed hebben gebivakkeerd, was er nú genoeg te doen. De oudste kinderen kwamen die dag ook weer bij ons, dus we hadden gelijk ’n huis vol (ik zal héél eerlijk zijn, dat had ik zélf liever ánders gezien maarja…) Daarnaast kwamen mijn ouders de volgende dag ook. Hannes kwam Erik gelijk weer helpen klussen (dat ging namelijk ook gewoon door) en m’n moeder zou Jonne onder haar hoede nemen en dat was wel prettig. Ik was zélf ook niet zo bed-legerig. Ik heb niet véél gedaan maar zo moest bv de kast van Jonne worden leeggehaald, omdat dat nu dus Robin d’r kledingkast gaat worden. Daarnaast moest de kast in de gang leeg worden gehaald, zodat dát voorlopig Jonnes kledingkast kan worden. Kortom: never a dull moment at my house!

Goed, dit wordt ook alweer ’n enórme lap tekst, zo te zien. Ik ga ‘r géén Deel III meer bij maken hoor. Want ondanks dat ik nog stééds in mijn kraamtijd zit (zonder kraamverzorgster, da’s wel ongezellig) was dit wel zo’n btje mijn kraamverhaal. Robin is inmiddels anderhalve week oud en ’t gaat súper. Behalve d’r oogje dan want die is ontstoken. Daar báál ik wel van want dat zou ook maar zo de reden kúnnen zijn, dat ze niet elke fles ff lekker achterover slaat. Ze begínt altijd héél voortvarend maar halverwege valt ze in slaap… Tja, dat heb je wel ‘s, ik maak me ‘r niet druk om hoor… behalve dat ik wél ff iemand naar d’r oogje wil laten kijken.

Over slaap gesproken: ik ben zélf nu ook wel aan ’n tukkie toe. Over ’n klein uurtje moet dochterlief weer ’n flesje. Nee, ik ga dit keer niet wakkerblijven… ff indutten is wel lekker, m’n ogen vallen namelijk ernstig dicht.

U leest mij vast wel weer met e.o.a. update tzt, of ‘r staat weer ’n kék ploatje (mobloggen rules!) Maar nu duikt MamaC haar bedje in! Welteruste!

Goed…het bevallingsverhaal… where to begin???

Zoals ik al aangaf, had ik zondag ’n groot deel van de dag al last van krampen. Nee, als ik ‘r nog ‘s over nadenk, had ik die zaterdag op zondag nacht al… want ik zei ’s ochtends al tegen Erik dat ik waarschijnlijk wel weer ff contact met de verloskundige zou gaan nemen, omdat ik dus zo’n pijn in m’n buik had… In éérste instantie had ik ’t niet eens echt door maar na ’n tijdje bedacht ik me toch dat het wellicht wel ’s zoiets als weeën zouden kúnnen zijn… Maargoed, ’t leek mij ook wel wat aan de vroege kant… Uiteindelijk belde ik pas aan ’t eind van de middag. Blijkbaar kon ze niet langskomen en vroeg ze aan mij of ik naar de praktijk zou kunnen komen. Dus daar zaten we dan rond ’n uur of ehm… 5 denk ik. De verloskundige constateerde voorweeën en was er vrijwel van overtuigd dat het wel over zou gaan. Ze hielden toen ook nog niet zo lang aan, hooguit 10, 20 seconden en dan waren ze weer weg. Ik mocht een paracetamolletje nemen en ze verzekerde me, wanneer de weeën door zouden zetten, dat ik dat snel genoeg in de gaten zou hebben.

Thuis gekomen had ik het er met ’n paar meiden over via Twitter (hé waar ken ik dat van). Die zeiden ook: als je onder de douche gaat, en ze gaan weg, dan zijn ’t voorweeën, zo niet: dan niet… jah duh, daar zit wel ’n vorm van logica in. In de loop van de avond werd het ook wel wat minder maar helemaal weg ging ’t niet. Toen we ’s avonds naar bed gingen, heb ik zowaar wel ’n paar uurtjes geslapen. Maar om ’n uur of 2 werd ik toch weer wakker. Nadat ik ’n uur in m’n bed had liggen draaien en zuchten, dacht ik, laat ik maar ’n bad gaan nemen, wellicht wordt het dan minder. Nah… dat was dus niet zo… in tégendeel… Al met al heb ik 2 uur in bad gezeten. Natuurlijk had ik alláng door dat dit écht geen voorweeën meer waren. Tegelijkertijd dacht ik ook: “als ik nú naar ’t ziekenhuis ga, is er hoogstwaarschijnlijk nog géén anesthesist aanwezig en ik wil HOE DAN OOK een ruggeprik!” Maar uiteindelijk was het tóch niet meer te harden, dus toen moest ’t maar.

Eerst maar ’s m’n ouders gebeld met ’n verzoek of ze deze kant op wilden komen. Er moest toch iemand op Jonne passen, nietwaar. Die zouden er uiteraard gelijk aankomen. Maarja, die wonen wel dik 80 km verderop dus die waren ‘r niet 123. Dus toch ook maar Erik z’n ouders wakker gemaakt met ’t verzoek of ze ook hierheen wilden komen. Die wonen ’n stuk dichterbij dus die waren er gelukkig vrij snel.
(ff m’n bevallingsverslag uit ’t ziekenhuis erbij pakken hoor, daar staan de tijden erbij, is wel gemakkelijk).

Om iets voor 7 kwamen we in ’t ziekenhuis aan. Gelukkig stonden er wel rolstoelen dus daar heb ik me er gelijk één van toegeëigend (nadat we van de portier op z’n elfendertigst een muntje kregen aangereikt). Van daar uit liepen/reden we naar de verloskamer. Daar werd ons verteld dat ik in dit ziekenhuis wel kon bevallen maar mócht het nodig zijn, dat Robin naar de kinderafdeling zou moeten, dan zouden we worden overgeplaatst omdat zij geen plek hadden. Nou goed, dat risico moesten we dan maar nemen. Ik vertelde ze ook dat ik i.o.m. mijn gyn bij 38 weken sowieso ’n inleiding met “epidurale” (=is ruggeprik) zou krijgen, ivm die scheef geschoten zwevende rib (die is overigens nog niet over, maar daarover later meer). En dat ik dat nú ook wel héél erg graag zou willen. Ik had namelijk bij aankomst ook al 4 cm ontsluiting dus er was iig geen weg meer terug. Vandaag zou het zeker gaan gebeuren.

Zoals verwacht waren ‘r nog geen anesthesisten aanwezig. Gelukkig kwamen ze met ’n tijdelijk alternatief: de Remifentanil. Ik kreeg ook zo’n pompje waar ik dan om de 5 minuten ofzo op mocht drukken. Dat zou dan effect hebben op de vólgende wee. Ik werd ‘r, in combinatie met de vermoeidheid, ’n tikkie stoned van, m’n ogen vielen steeds dicht, dus dat pompje had ik aan Erik gegeven (zijn ogen hingen trouwens ook op half 7, maargoed… ik pleit overigens voor bétere stoelen voor de partners tijdens ’n bevalling ;-)) Maar inmiddels hadden ze m’n vliezen gebroken en naar mate de weeën sterker werden, voelde ik ze door de verdoving heen komen. Iedere keer vroeg ik aan Erik of ik alweer ’n nieuw “shot” mocht… maargoed, dat kon pas als het lampje op het apparaat weer ging branden.. nou ja, wat ik zei, om de 5 minuten ofzo. Men zegt overigens “Ervaring leert tot nu toe dat nog maar weinig vrouwen uiteindelijk toch nog een epiduraal nodig hebben.” Nou… dan behoor ik toch écht tot die kleine groep vrouwen want ik wilde wel dégelijk alsnóg ’n ruggeprik. En die kreeg ik gelukkig ook… nou ja gelukkig… (oh er staat hier iets over bijwerkingen, waaronder jeuk. Ik had idd maar zo’n jeuk aan ’t puntje van m’n neus ;-))

Om iets voor negenen kwamen er 2 “blabla heren” binnen. Eén daarvan bleek dus de anesthesist die mij dus (tussen de weeën door, die ik toen ECHT WEL voelde!!) de ruggeprik toediende. Ik dacht, naïef als dat ik ben, dat je dan vrij snel ’n soort van “verlamd” bent… maar dat is dus niet zo. ’t Is net alsof je benen slapen, zo’n prikkelend gevoel. Nou goed, in éérste instantie ging ’t best. Ergens in de verte voelde ik wel wat maar niet veel. Na ’n tijdje begon ik ’t toch weer meer te voelen dus werd de hoeveelheid verdovende vloeistof opgevoerd. Jah ehm, noem me maar ’n mietje, ik heb gewoon niet zo’n hoge pijngrens. En zeker met die rugpijn, vond ik ’t écht geen feest. Ondertussen zat ik wel op 8 cm. Dat was rond ’n uur of 12. Die tijden kijk ik af van ’t verslag hoor want ik had zélf écht geen benul van tijd… vond ’t erg lang duren allemaal, dat wel. Ik kreeg ’t advies om op m’n rechter zij te gaan liggen zodat het laatste stukje ontsluiting sneller zou gaan. Maar dat kon ik helemaal niet ivm m’n rug dus kreeg ik er nog wat weeopwekkende middelen bij. Joepie :-S

Uiteindelijk voelde ik rond ’n uur of half 2 dat ik persweeën kreeg. Daar zag ik erg tegenop omdat ik wist dat dán de verdovingskraan dicht zou worden gedraaid. De éérste paar persweeën heb ik overigens ook weg moeten zuchten omdat ze nog niet ver genoeg bleek te zijn ingedaald ofzo. Vanaf 13.40 moest ik wel mee gaan persen. Nah, dat ging ’t zelfde als destijds bij Jonne: ik kan wel persen maar blijkbaar kan ik ’t niet lang genoeg vasthouden, waardoor ze niet voorbij ’t schaambeen komt en steeds weer terug zakt. En hoe ik ook m’n best deed… maar hé, ik was inmiddels ook bést wel ’n tikkie uitgeput! En dan staan ‘r van die mensen rond je bed “kom maar DOOR DOOR DOOR DOOR… JE DOET ’T GOED, GAAT GOED, JA GAAT GOED!!!” En ik dacht JA WÁT NOU HET GAAT GOED en riep ook na ’n tijdje: kom nou maar op met die knip (sorry heren voor deze details, mocht u mee lezen) en pak die vacuüm want ’t gáát gewoon niet! Zo ging ’t nl bij Jonne ook! En dan roepen zij “ja maar dít is ’n tweede, da’s héél anders, dan gaat ’t gemakkelijker!” Nou écht niet, dat zíe je toch, wat zijn we hier nou aan ’t doen!!!

Uiteindelijk na meer dan ’n half uur aanklooien zagen zij waarschijnlijk ook wel in dat dit ‘m niet ging worden dus werd er ’n gyn bijgeroepen (de dames die er tot nu toe bij waren, was, volgens mij, ’n arts in opleiding, een verloskundige en ’n verpleegster, de anesthesist was, na ’t zetten van die prik al vrij snel weer weg) en zij gaf toen toestemming voor de knip en ’t gebruik van een Kiwi. Jah, en toen dat eenmaal was aangesloten, was het gelukkig vrij snel bekeken en lag ons mooie kleine meisje om precies half 3 EINDELIJK op mijn buik.

Wordt vervolgd…

Goed, waar waren we gebleven? M’n vliezen waren dus gebroken… vaag… ik had tenslotte nog 2 weken te gaan voor de uitgerekende datum. Daarbij wordt ook vaak gezegd dat 1e kids meestal wat later komen…

’n Uurtje later onstonden er onder in m’n buik langzaam bepaalde krampen die, leek ’t wel, iedere x opgedraaid werden als ’n dimmer op ’n lamp. Het begon zachjes, dan werd ’t iets sterker en dan nam ’t weer af. Dat sterker worden werd bij iedere kramp ook wel stééds heftiger. Waren dít dan die weeën?? Yep… hm, dan werd ’t nu dus écht menes! De rest van de nacht heb, met náme ik, om diverse redenen, niet meer geslapen. Ja het doet pijn (maar dat wordt later nog véééél erger! ;-P) maar ook van de spanning… oh my god, nu gaat ’t dus écht gebeuren!

Toen de verloskundige om kwart voor 10 kwam kijken, bleek dat ik pas 2cm ontsluiting had…. SHIT! Maar ze beloofde om rond 2 uur weer terug te komen. Inmiddels was ik tóen al gevorderd tot ruim 7cm! Vanaf dat moment is ze ook maar gebleven. En da’s maar goed ook want niet veel later begonnen de persweeën. Zo zeg, dát is ’n feest! Maar niet heus!

Ik ga niet helemaal in de bloederige details treden maar ’t komt ‘r op neer dat er na ’n uur persen wel e.e.a gebeurd was, maar níet genoeg! Dus werd er toen besloten om naar ’t ziekenhuis te gaan om dáár de hulp in te schakelen van ’n gyneacoloog met ’n vacuümpomp.

Ik dacht, met m’n naieve hoofd, dat je met zo’n vacuümpomp in 1x “verlost” was. Helaas waren daar toch nog zéker 4 weeën voor nodig. Maar tóen, om 16.37 was ie ‘r dan toch!!!

Goedenavond allen, hier spreekt moeders! 😉 We zijn inmiddels weer thuis.

Heb bij m’n ouders nog ’n oude laptop uit de vorige eeuw gevonden en ff op ons huisnetwerk aangesloten, vandaar dat ik nu de mogelijkheid heb om u (tijdelijk) vanuit bed te berichten over de afgelopen dagen.

Zoals ik al schreef, waren we donderdagavond nog in Scheveningen ivm ’n vuurwerkfestival. Toen we na afloop naar de auto liepen, moest ik uiteraard weer ff naar het toilet. De anderen (Erik & de kids) zouden alvast doorlopen richting auto waardoor ik ’n stuk achter ze liep. Gek genoeg ging ‘r op dát moment door me heen “god, nou bejje je mobieltje vergeten, ’t zal je toch niet gebeuren dat juist nú…” met daarná gelijk de gedachte, “Ach nee joh, je hebt zéker nog 2 weken te gaan en dan nog denk ik dat ie later komt dan 31 augustus.”

Thuis aangekomen nog ff m’n mailtjes bekeken én ‘r nog 1 geschreven naar ’n goede kennis van me en op ’t momént dat ik dat mailtje verstúúrde, voelde ik dat m’n vliezen braken!!! (voor diegene die niet weet hoe dat voelt: alsof je in je broek piest maar je kan ’t ábsoluut niet tegenhouden!)

(wordt vervolgd, moet o.a. ff zoon voeden)