* vrij naar deze klassieker

Dus je gaat ’n paar daagjes logeren in ’t huis van ’n kennis, met als groot bijkomend gezellig voordeel dat de buren van die kennis zéér dierbare vrienden zijn. Hélemaal leuk! Alleen ’n btje jammer als je dan op de 1e avond al op de trap (ALCOHOL-VRIJ) onderuit gaat door ’n paar (eigen) rondslingerende Birkies! Nou goed, hierdoor wordt je voet, naast dik, wat paars, blauw, geel en groen en je gaat ‘r wat moeilijker van lopen… hoogstonhandig maar na een paar dagen gaat ’t wel weer… denk je.

De kleurtjes zijn immers weggetrokken en hij’s ook niet meer dik. Tótdat je je voet ’n keer stoot… of iemand staat er op… da’s sowieso niet leuk maar nú… DAMN!!!

Dus ging ik gisteren na 2 weken toch maar even een röntgenfoto laten maken. En terwijl ik zat te wachten op de uitslag, zat ik me te bedenken, hoe ik terug zou moeten komen, als ik eventueel tóch zou moeten worden ingegipst. Ik was er tenslotte even in m’n eentje met de auto naartoe gegaan.

Er bleek idd een scheurtjes te zitten in het bot van mijn grote teen, ter hoogte van de aanhechting aan de voet dus begon ik gelijk naar allerlei oplossingen te zoeken om thuis te komen. Maar vanwege gebrek aan plaats/tijd op de gipskamer werd de afspraak verzet naar vandaag en ook het vervoersprobleem ter plekke opgelost. De volgende dag kon Erik gelukkig gewoon mee.

Tja en wat doe je dan, als je daar zo ligt… dan ga je maar kiekjes schieten! Leuk voor later! 😉

Ik kwam ’n wit voetje halen maar toen bleek dat ik mocht kiezen voor ’n kek kleurtje, ging ik, meisje als ik ben, voor roze! Oh en als ik ga lopen, heb ik ‘r nog zo’n uiterst charmante zwarte schoen omheen! Erik had gehoopt dat ik voor blauw zou gaan, waarna hij er een grote 24 op had kunnen kalken wat dan als ludieke reclame zou fungeren. *zucht*