Robin, gaan we zaterdag je verjaardag vieren? NEE! Bénniejarúg!!
Mogen we dan “Lang zal ze leven” voor je zingen? NÉÉ! Niet langzulevúh!!!
Wil je geen cadeautjes dan? NÉÉ!
Maar ‘r komt ’n mooie Hello Kitty taart… NÉÉ!
Ja lieve mensen, ze had er érg veel zin in!

U begrijpt wellicht dat moeders met dubbele gevoelens de zaterdag tegemoet ging. Enerzijds had ik ‘r, blij, naief en opgetogen als ik ben, wél veel zin in maar, zoals ik al schreef, met vorig jaar en Sinterklaas nog vers in ’t geheugen, was ik er toch niet helemaal gerust op en vroeg ik me hoe langer hoe meer af, of ik er haar ook wel ’n plezier mee zou doen. Wellicht niet geheel onbelangrijk dat het feestvarken er zélf ook ’n leuke dag aan beleeft of is dat héél erg achterhaald en ouderswets? In een onbewaakt moment ga je toch scenario’s in je hoofd creëren dat je over ’n jaar of 15, 20, bij de peut van je kind op ’t matje wordt geroepen, met de vraag voor wie dit soort feestjes nou éigenlijk werden gevierd en of ik wel weet wat ik daarmee allemaal heb aangericht, nietwaar? 😉

Ohwell, de eerste hindernis werd donderdag al overwonnen. ’s Ochtends nam ze het “piece de resistance” een heuse fiets, met veel enthousiasme in ontvangst. En omdat het ook voor haar een schooldag (lees: psz-dag) was, togen wij met uitdeelsel (zelfgekochte cakejes met icing en versiersel, zóveel, dat we het risico niet geheel uitsloten dat de kindjes er kótsmisselijk van zouden worden, en, ohja ’n eveneens zelfgekochte appeltaart voor de juffen) richting de peuterspeelzaal met de nog altijd treffende naam “Heibel”. Wát zou het worden… zou het schooltje zijn naam eer aan doen of viel het mee?

Godzijdank: volgens de juffen viel het állemaal héél erg mee, wilde ze graag op de speciale verjaardagsstoel, hielp ze mee om de cakejes aan de klasgenootjes uit te delen én mocht er zelfs voor haar gezongen worden! Pfew, dat was een pak van m’n hart… Maar hoe zou ’t zaterdag gaan? Als ik er namelijk over begon, werd er nog immer met een niet mis te verstane “NEE!!!” op gereageerd.

Zoals gewoonlijk werd de visite pas vanaf een uur of 3 verwacht dus was er ’s ochtends nog genoeg tijd om wat laatste (vergeten) boodschappen te halen en het huis “verjaardagsklaar” te maken. In die tijd namen wij ook ons momentje om met ’t gezin de cadeautjes te overhandigen. Even leek het nog de verkeerde kant op te gaan. Want terwijl zoonlief enthousiast zijn presentje wilde overhandigen, kwam paps op het beláchelijke idee om alsnóg voor de jarige te gaan zingen! Dit werd, zoals verwacht, door het feestvarken niet met veel enthousiasme ontvangen dus lieten wij ons na de eerste regel de mond snoeren.

Gelukkig was de nieuwsgierigheid naar wát er zich achter het inpakpapier schuilhield, groter dan de weerzin tegen de onverhoopt ingezette verjaardagsserenade. En zo nestelde dochterlief zich in de moederschoot en liet zich het éne na het andere cadeau aanrijken welke met veel enthousiasme in ontvangst werd genomen. Zo ging het de hele dag door. En ook de prachtige taart, gemaakt door vriendinnetje Hannah, werd met veel bewondering aanschouwd! Er werden zelfs kaarsjes uitgeblazen. En nee, we lieten ons op dat moment niet nogmaals verleiden tot het inzetten van ’n verjaardagslofzang. Iets met ’n ezel en die steen… 😉

Uiteraard is e.a.a op de gevoelige plaat vastgelegd. Op de meeste foto’s is het charmante blauwe ei op dochters voorhoofd niet te retoucheren noch te ontkennen. Ook een cadeau… van de trap die zich kortstondig ontpopte in een roltrap en haar iets sneller dan gepland neerwaarts liet gaan. Oh en zoonlief? verkouden, ontstoken oog, snot, enz enz… u kent het wel…
Concluderend mogen we spreken van ’n práchtige geslaagde dag waarop dochterlief ook dít jaar weer schandálig is verwend!