In de week na de herfstvakantie (of, tijdens de herfstvakantie van ’t zuiden, hoe je ’t noemen wil) stond bij Robin op de peuterspeelzaal de schoolfotograaf gepland. Leuk, denk je, maar ik zag de bui al hangen. Ik ken m’n dochter van haver tot gort en “opzitten en lief lachen voor ’n vreemde op commando” is niet haar ding, sùllu mùh ma sègguh. En al helemáál niet samen met Jonne, hoe hoe gék ze ook op ‘m is. Tegen beter weten in, gingen we ’t tóch proberen.

En zo toog paps, zoals gewoonlijk, ’s ochtends met zijn jongste spruiten richting de psz. Aan de juf van groep 2 was verteld dat Jonne, vanwege die foto, iets later op school zou zijn (maargoed, hoelang kan zoiets duren, de school zit naast de psz). Voor hém niet zo’n probleem maar bij de 1e aanblik van de hele set, gingen bij dochterlief de haren omhoog en de hakken in ’t spreekwoordelijke zand. Hoe ze ’t ook probeerden, hoe enthousiast iedereen ook was en hoe tóf de fotograaf ook was. Robin wilde níet op de foto!

In de tussentijd had de fotograaf wél ’n mooie van Jonne alléén gemaakt. Was helemaal niet de bedoeling, hij mocht alleen maar als grote broer op de gezamenlijke foto maargoed, de beste man zag ook wel in dat ’t met Robin geen gemakkelijke opgaaf zou worden en zag zijn kans schoon om dan toch nog één van de 2 op de gevoelige plaat vast te leggen 😉

Bij het ophalen van dochterlief hoorde ik dat de juffen het ook, nadat vader en zoon het pand had verlaten, waren blijven proberen. Maar Robin wilde ECHT NIET op de foto. Niet alleen en ook niet met Jonne. De klassenfoto was zowaar wél gelukt! Al ging dát ook niet van harte! 😉

Maargoed, moeders is natuurlijk ook niet voor één gat te vangen dus ik sprak met de leidsters af om het ná de lunch nogmaals te proberen maar dán met mij erbij! 😉 En zo traden wij om 13.00 uur ten tweede male aan bij psz Heibel met als doel de schatjes vast te leggen op de gevoelige plaat! Jonne was liever dan lief en ging zonder gedoe op het afgesproken plekje zitten. Dochterlief kwam bij mij op schoot en wilde eigenlijk nog stééds niet. Om haar af te leiden had ik d’r favoriete speeltje in handen gegeven: moeders aaifeun! En daar speelde de doorgewinterde schoolfotograaf góed op in! Dat zorgde ervoor dat op ’n onbewaakt moment toch dit gezamenlijke plaatje kon worden geschoten.

Je zou dan denken, nú weet ze wat ze kan verwachten, kom maar op met die foto alleen… Forget it! Samen met de fotograaf was ‘r nog héél wat overedingskracht nodig om ’n minzame glimlach tevoorschijn te toveren. Uiteindelijk resulteerde het tot deze, mág ik wel zeggen, schattige foto:

Sommige kinderen hebben ’n knuffel of ’n doekje waar ze niet zonder kunnen en dus ook mee op de foto staan. Dochterlief heeft dat met de aaifeun van mama… wél ’n btje jammer dat ie ‘m niet van de foto heeft kunnen retoucheren 😉 Ohwell, eigenlijk pást ’t ook wel. 😉

En ik hoop dat ze volgend jaar de foto’s gewoon weer lekker in kleur maken! Kunstig hoor, die zwart-witfoto (met zo’n corny waasje aan de onderkant ;-)) maar mss toch nog ff informeren of ik ze in kleur kan nabestellen… en wat dat kost… ze waren namelijk vérre van gratis! Maargoed, alles voor je kind hè 😉