Afgelopen maandag moesten we met Jonne naar de afdeling oogheelkunde van het ziekenhuis. De cb arts vond ’t namelijk nodig om zijn ogen ’s goed te laten testen. En waarom? Omdat ie, naar mijn idee, 2 x had zitten meuten bij de ogentest. Volgens haar had hij aanleg tot het ontwikkelen van een lui oog en als je daar nou vroeg bij was, dan kon je dat nog met ’n pleister ondervangen. Nou goed, ik vind ’t best, gaan we het toch ff laten testen?! (hihi ik hóór sommige mensen tijdens ’t lezen al roepen “zie je wel, die CB artsen dóen ook maar wat, stelletje… vul-zelf-maar-in!!!” hè Jis ;-)) 
Maargoed, omdat het zo’n 2 uur zou gaan duren en ik niet wist hoe Jonne zou gaan reageren (of ie wel zou gaan meewerken enzo) leek het mij verstandig om met z’n 3en te gaan. Ja ehm, nú kan ’t nog! Mijn ouders kwamen in de tussentijd op Robin passen.

Als eerste kwamen we bij een orthoptiste. Daar mocht hij plaatsnemen op ’n héle interessante (hydraulische) stoel die, gezien zijn lengte ff flink omhoog werd gezet alvorens hij door die dame eens diep in de ogen werd gekeken. Op zich ging ’t wel goed maar al snel begon hij z’n interesse te verliezen. Daarom werd ons verzocht om maar ff op de gang te wachten. Blijkbaar werd hij door óns afgeleid… nah, ’t zal wel. ’t Bleek te helpen. Zij zag eigenlijk nix bijzonders. Hij werd iig niet scheel bevonden en ‘r was ook geen lui oog in de maak. Het énige dat zij aangaf was dat hij ergens halverwege de lagere school misschien wel ’n brilletje zal moeten. Volgens die orthoptiste beginnen kinderen namelijk met een plus dat in de loop der tijd naar het nulpunt gaat. Maar aangezien Jonne al redelijk dichtbij dat nulpunt zit, bestaat er grote kans dat het richting de min zal gaan. Ohwell, we zullen zien.

Daarna kreeg hij van die oogdruppels waar je van die grote pupillen van krijgt, alsof je ’n pilletje geslikt hebt ;-). Tja, dat was natuurlijk minder fijn. Al had ie er, behalve bij ’t indruppelen (want dat prikt), verder geen last van. Dat moest ’n half uurtje inwerken dus toen zijn we beneden in ’t restaurant maar ’n ijsje gaan halen. Je moet toch wát hé.

Na dat half uur mochten we terugkomen bij de oogarts (dus niet meer bij die orthoptiste) die nog even met ’n lampje in z’n ogen ging kijken. Dat lampje veranderde af en toe van kleur en dus wist Jonne háárfijn uit te leggen dat ’t lichtje dán weer “gwien” en dán weer “yellow” werd… ehm tja… Jonne is de laatste tijd nogal met kleuren bezig en dan met náme in ’t Engels…
Zo hebben we bloeh, gwien, yelloww, whèèd, owwànsj, pink (altijd ff kijkend naar z’n kleinste vinger ;-)) en pùwpow (we moeten nog ’n btje aan z’n rrrrrr uitspraak werken ;-)) Pcs, láng leve Dora! Dankzij dezelfde Dora telt onze wijsneus ook gewoon in het Engels tot 20… Whoaaahhh… tot 20… IN HET ENGELS!!! Nah, ik ben súpertrots! Ondanks dat hij “fifteen”  regelmatig overslaat, vind ik het réuze knap!!!

Ook gaat ie steeds meer letters herkennen. Dat gaat overigens wél gewoon in ’t Nederlands hoor, hahaha. Zo kent hij de “juh” van Jonne. En de “oh” van Jonne en de “e” van Jonne. Ohja en de W is van sporten! Logisch toch, W is van sporten, dat weet toch iedereen??? 😀 (Of zal dat door de Wii komen waar hij sinds ’n paar weken hélemaal aan verslingerd is? ;-))

Maargoed, om nog ff op ’t verhaal van de oogarts terug te komen: er is dus hélemaal nix aan de hand en we hoeven ook voorlopig niet terug te komen.

Goed, verder hebben we vanavond onze vakantie geboekt. Wij gaan van de zomer naar ’t meer van Hannesie… ehm, Annecy. Wie zin heeft om langs te komen cq mee te gaan, is van harte welkom!!!

Zoooo, dat was weer ’n lekker lang verhaal. Hopelijk is iedereen nu weer hélemaal op de hoogte. Zo óók opa en oma “dierentuin” die momenteel lekker in Zuid Spanje vertoeven! (zucht, zij wel!) (dag opa en oma, kus voor jullie van ons allen!!!)