Nog ’n maandje, dan is ze alweer 1 jaar. Vandaag gingen we nog maar ’s ff met ‘r naar de HAP (huisartsenpost). Vind namelijk dat de koorts en haar gehoest nu toch wel erg lang aanhoudt (af en aan maar toch). En die gebroken nachten beginnen me nu toch ook wel ’n tikkie de strot uit te hangen. Daarnaast vind ik dat ze de laatste dagen erg slecht eet. D’r flessen komen er met regelmaat van de klok weer uit gespuugd en d’r potjes houdt ze na ’n paar happen ook voor gezien. En dat is écht niet omdat ze ’t niet lust ofzo. Zij niet, zij zit nog in ’n fase waarin je haar (nagenoeg) álles kan voorschotelen (heerlijk!!! Dearest Jonne, where did we go wrong???)

Dus “opa en oma dierentuin” gevraagd (Erik z’n ouders nemen Jonne nog wel ’s naar Blijdorp, vandaar deze liefkozende bijnaam) en die konden gelukkig snel hierheen komen om even op Jonne te passen.

Alles was gelukkig vrij snel voorbij, ze werd bekeken en beluisterd, kregen ‘n antibiotica kuurtje mee en nu zullen we wel zien hoe ’t zal gaan.

En zo wordt er wéér iets toegevoegd aan haar “toedieningsritueel-voor-het-slapen-gaan”. Naast het normale tandenpoetsen hebben wij een puf (van zowel Qvar als Ventolin), het spuitje water om daarna haar mond te spoelen tégen het ontstaan van spruw. Dat lukt echter niet helemaal dus dan hebben we de eventuele Daktarin gel tegen die spruw. Dan de neusdruppels én de Dentinox als pijnstilling tegen de doorkomende tandjes. En dan nu ook nog de antibiotica kuur. Vervolgens smeren we uiteraard ook nog ’n btje van dittum op zowel haar lijfje alswel op het onderlaken van haar matras, teneinde de mogelijke aanwezige kortademigheid enigszins te beperken.

U begrijpt, voordat ze uiteindelijk op bed ligt (want nu hebben we ’t nog niet over het uitkleden, verschonen van de luier én ’t aantrekken van de slaapzak gehad) zijn we zómaar ’n uur verder. Ohwell, het móet en dan doen we ’t met liefde!