Ik wilde ‘r ’s ff uit. Jonne heeft vorig jaar voor z’n verjaardag ’n heuze  Bumba driewieler gekregen maar we waren ‘r nog nooit mee op straat geweest. Verder dan de huiskamer en de tuin kwam ie niet. Ik zal héél eerlijk toegeven, ’t feit dat we niet op de begane grond wonen, (maisonette) maakt mij daarin ook wel wat ehm… nah okay: lui! Maar goed, laatst zag ik déze foto en dacht toen, tja zij doen ’t wél en zij wonen óók niet op de begane grond! (okay, zij hebben ’n lift en ik moet alles de trap af zeulen… weliswaar maar één trap, maar tóch!) Ennieweej, ’t was mooi weer dus húp, laten we ’t nóu maar ’s gaan doen. Robin in de fietskar (die staat overigens in de kelder hoor, dus die hoefde niet de trap af, thank god!) en Jonne dus op z’n driewieler. Die fietskar leek me wel erg handig omdat ze daar met z’n 2en in kunnen. Als Jonne ’t nou zát werd, kon hij naast Robin gaan zitten. 

In eerste instantie was ik gewoon van plan om ’n blokje om te gaan. Uiteindelijk zijn we helemaal doorgelopen naar opa en oma. Neeeeeeeeeeeee, niet naar mijn ouders in Amstelveen, you stupid!!!
(dat gaan we morgen doen 😆 )

We gingen naar Erik z’n ouders. En je kan zéggen wat je wil maar ruim ’n kilometer op je driewielertje is bést ’n eind. Zeker als je onderweg nog allemaal héle interessante stokken en paardebloemen tegenkomt die je ook ABSOLUUT allemaal mee moet nemen. Tja en dan heb je géén handen meer over om te sturen. Ach, da’s bijzaak, tóch?

Met het oog op Robin d’r volgende flesje, leek ’t mij verstandiger dat Jonne op de terugweg gewoon naast z’n zusje in de fietskar plaats zou nemen, dat zou namelijk ’n hoop tijd schelen. Dus had ik Erik gebeld met de vraag of hij ’t fietsje met de auto wilde komen halen. Uiteindelijk is Erik met de fietskar en kids naar huis gelopen (jaaaaa, papaaaa!!!!) en ben ik met de auto (én de driewieler) teruggereden. Overigens bleek dat Jonne ábsoluut níet in de kar wilde maar wilde lopen, dus qua tijd heeft ’t geen bál uitgemaakt. Toen ik de auto bij ons op ’t pleintje had gezet, ben ik ze nog wel met de fiets tegemoet gereden en heb Jonne achterop de fiets gezet (dát wilde ie blijkbaar wél).

Voorts heb ik, in ’t kader van de daily mugshot getracht om Robin nou ’s lachend vast te leggen. Ze lacht wel steeds vaker, soms ook écht inclusief gekraai, zoooo kjoet! Maarja, wij zijn natuurlijk altijd te laat om daar ’n foto van te kunnen maken.
Maargoed, deze lijken me vrij duidelijk, nietwaar? :wub: