Ik geloof dat ik de indruk heb gewekt dat ’t toch regelmátig ’n drama is qua slapen met Jonne maar eigenlijk valt dat de laatste tijd héél erg mee (alleen, wannéér ’t gebeurt, vermeld ik dat hier, vandaar dat ’t zo váák lijkt). Het naar bed brengen gaat goed, we liggen nog héél ff bij ‘m, lezen nog ’n boekje of zingen nog ’n liedje (óf allebei) en na ’n tijdje “moet mama cq papa ff plassen en als hij lief gaat slapen, komen we zó nog ff bij ‘m kijken!”  Werkt meestal héél goed, hihi. En afgezien van ’t feit dat hij ook hier weer z’n hele bed door dweilt, slaapt ie als ’n róósje! Het bedrekje is nog stééds géén overbodige luxe.

We zijn er erg blij mee, ook omdat we ’t er gewoon leuk uit vinden zien. Maar qua afmeting had hij dit 1-persoonsbed echt nog niet gehoeven. Zeker nu ik ‘m voor de 3e achtereen volgende nacht in de breedte heb zien liggen 😉 Ohwell…