feb9 |
|
Zzzzlaaaappp zzzzzacht…. |
Dat Jonne geen gemakkelijke slaper is, dát weten de meeste lezers inmiddels wel. Daarin lijkt ie nou eenmaal ernstig op mij. Althans… van vroeger dan hé, ik heb m’n schade inmiddels wel ingehaald. ’t Is vaak niet helemaal op de tijden dat ’t gros van de menschheid ook slaapt, maar dat dóet er niet toe vind ik. Nú zéker niet!
Maargoed, hoe kóm ik hierop? Tot voor kort, toen buik en rug het nog toelieten, bracht ik Jonne meestal naar bed. We hadden ’n soort van ritueeltje: na ’t omkleden, tandenpoetsen e.d. (dát doen Erik en ik nog stééds samen) zat ie nog ff lekker bij me op schoot in de stoel en dan legde ik ‘m op bed. Maargoed, sinds de explosieve groei van buik en helemáál met die fijne rugpijn, gaat Erik met ‘m zitten. En met liefde hoor. Jonne is momenteel tóch al zo’n papa’s kindje.
De laatste weken wordt ’t voor Erik wel steeds moeilijker om die kamer weer te verlaten. Zodra hij weg wil sluipen, wordt Jonne weer hélemaal wakker en zet ’t op ’n brullen. Ik zie ’t gewoon als uitproberen van ‘m en daar moet je natuurlijk niet al te veel aan toegeven anders kom je ‘r nooit vanaf. Ook komt ie ‘r nog regelmátig uit. Gelukkig zitten alle hekjes wel dicht maar dan komt ie naar ónze slaapkamer, waar ik vaak met m’n laptopje op bed lig. Meestal roep ik Erik dan (of ik bel ff naar beneden ;-)) zodat hij ‘m weer terug kan leggen… ’t gaat namelijk niet zo gemakkelijk en ik kan ‘m, met míjn rug, écht ff niet tillen.
Vanavond kwam ie ook weer naar onze slaapkamer. Voor de 2e keer. In z’n slaapzak kwam ie aangeschuifeld inclusief speentje, kussentje en z’n Tutteflut (ja, meneer was voorbereid op pad gegaan). Nou wilde ik níet weer Erik roepen, die wás al zo’n tijd met ‘m bezig geweest en die had ook wel ’s ’n wat rustigere avond verdiend. Dus heb ik alle lichten uit gedaan, laptopje opzij gelegd, tv uit en ‘m naast me in bed gelegd. Het duurde wel ff voordat ie ging slapen en hij lag ook wel wat te draaien maar verder was ie wél rustig. Wat wel scháttig was, iedere x als ie zich met z’n rug naar me toe keerde, kwam na kórte tijd tóch dat handje om te voelen of ik ‘r ook nog wel lag Na ’n half uurtje ofzo (kan iets langer hebben geduurd, ik heb niet op de klok kunnen kijken) lag ie toch éindelijk te slapen… wat zeg ik: hij lag zelfs behóórlijk te snurken (en díe eigenschap heeft ie dan weer van z’n vader! ;-)) Toen heb ik maar héél zachtjes naar beneden gebeld en heeft Erik ‘m weer voorzichtig in z’n eigen bedje gelegd.
Nou weet ik ook wel dat dit geen gewoonte moet worden maar ik vond ’t weer zó héérlijk ouderwets om m’n kleine mannetje naast me te hebben liggen slapen. Kijk, als hij gaat liggen meuten, dan is ’t snel afgelopen maar zoals ’t vanavond ging, vind ik ’t helemaal best. Ik geniet ervan en als ik daarmee Erik ’n btje kan ontlasten, zodat ie ook eindelijk weer ’s ’n avond voor zichzelf heeft, dan is dat natuurlijk helemaal mooi.
feb9 |
|
Twits van afgelopen week |
Ik ben Cat, wie ben jij?
Wat zei je nou?
Achter de schermen