Ondanks dat we dit jaar toch écht op tijd waren begonnen met cadeaus verzamelen en gedichten schrijven (de mijne was zowaar rúim op tijd af!!) waren er uiteraard tóch weer ’n paar dingen die nog even op ’t laatste moment moesten gebeuren. Nu blijkt maar weer dat wij goed onder druk presteren. Niet voor nix werkt Erik bij de krant, waarbij je toch altijd aan ’n deadline gebonden bent.

Rond half 4 kwamen mijn ouders. Mijn moeder had ’n héérlijke pan erwtensoep gemaakt. Past goed bij dit soort gelegenheden, vind ik. Héérlijk was ie.

Om iets over vieren vanmiddag konden we dan toch eindelijk beginnen. We hadden alle cadeaus in de gang gezet en omdat ik “toevállig” weer ’s ff naar ’t toilet moest, kon ik mooi ff op de deur bonsen. Dat deden we natuurlijk voor Jonne want de andere kids van Erik geloven tegenwoordig in héle andere dingen 😉 Wel jammer dat ik daardoor z’n gezicht niet kon zien. Al kwam ik daarna natuurlijk vrij snel van ’t toilet af. Hij liep gelijk te stuiteren!! Wat was dít toch allemaal? Sinnekláásjuh???

Het was geweldig, het was súper! Ondanks dat ik, bij gebrek aan stem, ál mijn gedichten ófwel door m’n vader ófwel door Erik heb moeten laten voorlezen. Nee, die stem zat niet tussen die ontíegelijk grote stapel met cadeaus. Die is nog stééds vollédig foetsie… zo mogelijk meer dan dat ie ooit geweest is. Maar man man man, wat zijn we allemaal weer verwend. Jonne keek z’n ógen uit. Dat alleen niet álle pakjes van “Sinneklaasjuh” voor hem waren, was blijkbaar wel ff wennen. ’t Liefst had hij alles zélf uitgepakt.

Al met al werd álles met de vólle aandacht bekeken en íedere x verscheen er wéér zo’n grote grijns op z’n gezicht als hij ontdekt had, wát er zich achter het cadeaupapier had verstopt. Overigens heeft iedereen zich vermaakt en was iedereen ook dólblij met zijn of haar cadeau.

Helaas helaas waren Erik z’n ouders er dit jaar niet bij… die moesten nou nét uitgerekend op dit moment zelf naar Spanje toe. Waarschijnlijk om de Sint te verwelkomen op ’t moment dat hij terugkeert in zijn vaderland. We hebben ze nog wel even gebeld en heel hard “Dank u, Sinterklaasje” geroepen… met het verzoek of zij dat door wilden geven aan de Sint. Nou ja, ikzélf heb ’t dan gefluisterd, maar ’t idee was goed. Ik dénk toch wel dat ie ’t heeft gehoord. We hebben met hen wel gelijk één belofte gemaakt: wij zorgen ervoor dat we nooit meer hun vakantieschema door de war zullen gooien, door de komst van nog ’n kleinkind, en dan beloven zij dat ze ‘r voortaan met de feestdagen gewoon weer bij zullen zijn, hihi. (overigens zijn ze met kerst alweer terug :-D)

Rond ’n uur of half 9 heeft Erik de kids weer teruggebracht naar hun moeder en toen hij terugkwam hebben we Jonne op bed gelegd. Wellicht overbodig om te vertellen dat die in no time in diepe slaap verzonken lag.

Nu duik ik zélf ook m’n bedje in. Moet morgen naar de tandarts en die zit nog stééds in mijn geboortedorp Amstelveen. Jonne gaat dan even naar mijn ouders. En als ik terugkom, ga ik met m’n vader, traditiegetrouw naar Tuincentrum Osdorp om ’n kerstboom te gaan halen. Beláchelijk vroeg vind ik eerlijk gezegd maar het komt toevallig zo uit. Anders moet ik 2x naar Amsterdam op en neer. En ach, waarom ook niet, ik heb ‘r wel weer zin in (wat wordt ’t dit jaar, Hannes: taartje, oliebollen of tóch weer allebei? ;-)). Ik hoop alleen wél dat we dit jaar ’n bétere boom zullen hebben dan vorig jaar.

…en zónder het echt goed en wel door te hebben, zijn we blijkbaar ook de magische “100 days till due date”-periode gepasseerd. Nu gaat ’t écht hard! 😉
Alhoewel… als ik kijk naar de vorige countdown dan lijkt dat bést lang van tevoren… en toen wáren ’t (achteraf gezien) niet eens meer 100 dagen! 😉 Oh blijkbaar ben ik tóen ook pas met zwangerschapsgym begonnen… nah, dat sla ik déze keer over hoor. Moet ‘r eerlijk gezegd niet aan dénken. Al ben ik blij dat ik de vorige x wél ben gegaan, heb ‘r namelijk wél hele leuke contacten aan overgehouden!