Tjonge jonge, ff terugkomend op mijn vorige bericht. Ik word hier zó stróntziek van!!! De één vroeg zich laatst af, toen ik Balou nog had, of de kat wellicht belangrijker voor me was dan m’n kind… PARDÓN??? (jaa, is gevraagd!! Zó subtiel!) Want jah ánders had ik ‘m toch alláng weggedaan! En de ander vindt me, nu hij weg is, ’n egoïst en gaat tegen me tekeer alsof ik ‘m aan de eerste de beste boom in ’t bos heb vastgebonden.

Nogmaals: iedereen is van harte welkom om hier zijn mening of commentaar te ventileren op de berichten die ik schrijf en ik ben ook niet op zoek naar meelullers en ja-knikkers. Ik kan ’t me zelfs heel goed voorstellen dat je ’t niet altijd met me eens bent. Maar hé… MAG HET SOMS WÉL FF WAT SUBTIELER?!?!?!?! Ik weet heus wel dat subtiliteit ook niet mijn sterkste kant is maar de bovengenoemde opmerkingen zijn gewoon bewúst FUCKING kwetsend! Dus als dát je doel was, fijne schanulleke (of hoe de punnikjurk ook mag heten), en ander persoon: dan is je dat gelukt! En? Trots? Blij? Opgelucht, dat je tóch ff gezegd hebt?

Het is zwaar kút dat Balou weg is. Ja je leest het goed, ZWAAR KUT! En tóch ben ik er nog stééds van overtuigd dat ik de goede beslissing heb genomen! Maar (wat ik hier onder ook al schreef), ’n b’tje meedeleven van sommigen die dus niet van huisdieren houden, was wel sympathiek geweest!