Mijn zoon heeft ’n práchtige eigen slaapkamer, (inmiddels inclusief glow-in-the-dark-stippen-hemel) maar heeft er nog nooit ’n nacht in geslapen. Hij slaapt nl nog steeds in de wieg en díe staat bij ons op de kamer. Wat ik al eerder schreef: in éérste instantie was dat uit nostalgische over-wegingen (m’n broers en ik hebben ‘r zélf ook in gelegen) en later uit pure gemakzucht. Maar ik vrees dat ’t niet lang meer zal duren voordat ie uit die wieg gegroeid is… ’t schiet al áárdig op. En nou ben ik (geloof ik) géén enórme overbezorgde tutmuts, maar ik vind ’t hélemaal niet leuk als ie straks naar z’n eigen kamer gaat. Ik kan nl nog zo ontzéttend genieten van die kniep-knars-oude-krakende-locomotief-geluidjes die hij in z’n slaap maakt. Dan smelt ik echt hélemaal weg! En dat komt, hoe dan ook, met ’n babyfoon tóch niet echt over.

Daarnaast is m’n verlof ook bijna voorbij. Vanaf 27 november moet ik mij weer beschikbaar stellen op de arbeidsmarkt. En óh, wat heb ik dáár ’n zín in…NOT!!! Ik snap al die meiden niet hoor, die zeggen "kom je weer ’s onder de mensen, je raakt zo in zo’n isolement, heb je ’t weer ’s ergens anders over, anders word je zo lui". Maar misschien hebben zij dan wel ’n héle leuke baan… Of ’n héél stom kind, dát kan natuurlijk ook. Ik heb dat dus niet. Ik heb géén leuke baan (heb zelfs momenteel helemáál geen baan) en al helemáál geen stom kind! Intégendeel! En ik heb ook juist ontzéttend veel aanspraak door m’n lieve kleine mannetje. Daarnaast kan ik mezelf príma vermaken en ’t ook écht wel over héél veel ándere dingen hebben! Daar heb ik helemaal geen werk voor nodig… Maarja, wél voor ’t geld, helaas. Tot mijn grote spijt, vrees ik dat wij ’t van 1 salaris níet gaan redden. Anders had ik ’t écht wel geweten hoor!

Ohja, maar wij worden mórgen weer miljonair dusseh… (duimt u ff mee? flink duimen in de goeie richting zal zeker worden beloond!;-))