Goed…het bevallingsverhaal… where to begin???

Zoals ik al aangaf, had ik zondag ’n groot deel van de dag al last van krampen. Nee, als ik ‘r nog ‘s over nadenk, had ik die zaterdag op zondag nacht al… want ik zei ’s ochtends al tegen Erik dat ik waarschijnlijk wel weer ff contact met de verloskundige zou gaan nemen, omdat ik dus zo’n pijn in m’n buik had… In éérste instantie had ik ’t niet eens echt door maar na ’n tijdje bedacht ik me toch dat het wellicht wel ’s zoiets als weeën zouden kúnnen zijn… Maargoed, ’t leek mij ook wel wat aan de vroege kant… Uiteindelijk belde ik pas aan ’t eind van de middag. Blijkbaar kon ze niet langskomen en vroeg ze aan mij of ik naar de praktijk zou kunnen komen. Dus daar zaten we dan rond ’n uur of ehm… 5 denk ik. De verloskundige constateerde voorweeën en was er vrijwel van overtuigd dat het wel over zou gaan. Ze hielden toen ook nog niet zo lang aan, hooguit 10, 20 seconden en dan waren ze weer weg. Ik mocht een paracetamolletje nemen en ze verzekerde me, wanneer de weeën door zouden zetten, dat ik dat snel genoeg in de gaten zou hebben.

Thuis gekomen had ik het er met ’n paar meiden over via Twitter (hé waar ken ik dat van). Die zeiden ook: als je onder de douche gaat, en ze gaan weg, dan zijn ’t voorweeën, zo niet: dan niet… jah duh, daar zit wel ’n vorm van logica in. In de loop van de avond werd het ook wel wat minder maar helemaal weg ging ’t niet. Toen we ’s avonds naar bed gingen, heb ik zowaar wel ’n paar uurtjes geslapen. Maar om ’n uur of 2 werd ik toch weer wakker. Nadat ik ’n uur in m’n bed had liggen draaien en zuchten, dacht ik, laat ik maar ’n bad gaan nemen, wellicht wordt het dan minder. Nah… dat was dus niet zo… in tégendeel… Al met al heb ik 2 uur in bad gezeten. Natuurlijk had ik alláng door dat dit écht geen voorweeën meer waren. Tegelijkertijd dacht ik ook: “als ik nú naar ’t ziekenhuis ga, is er hoogstwaarschijnlijk nog géén anesthesist aanwezig en ik wil HOE DAN OOK een ruggeprik!” Maar uiteindelijk was het tóch niet meer te harden, dus toen moest ’t maar.

Eerst maar ’s m’n ouders gebeld met ’n verzoek of ze deze kant op wilden komen. Er moest toch iemand op Jonne passen, nietwaar. Die zouden er uiteraard gelijk aankomen. Maarja, die wonen wel dik 80 km verderop dus die waren ‘r niet 123. Dus toch ook maar Erik z’n ouders wakker gemaakt met ’t verzoek of ze ook hierheen wilden komen. Die wonen ’n stuk dichterbij dus die waren er gelukkig vrij snel.
(ff m’n bevallingsverslag uit ’t ziekenhuis erbij pakken hoor, daar staan de tijden erbij, is wel gemakkelijk).

Om iets voor 7 kwamen we in ’t ziekenhuis aan. Gelukkig stonden er wel rolstoelen dus daar heb ik me er gelijk één van toegeëigend (nadat we van de portier op z’n elfendertigst een muntje kregen aangereikt). Van daar uit liepen/reden we naar de verloskamer. Daar werd ons verteld dat ik in dit ziekenhuis wel kon bevallen maar mócht het nodig zijn, dat Robin naar de kinderafdeling zou moeten, dan zouden we worden overgeplaatst omdat zij geen plek hadden. Nou goed, dat risico moesten we dan maar nemen. Ik vertelde ze ook dat ik i.o.m. mijn gyn bij 38 weken sowieso ’n inleiding met “epidurale” (=is ruggeprik) zou krijgen, ivm die scheef geschoten zwevende rib (die is overigens nog niet over, maar daarover later meer). En dat ik dat nú ook wel héél erg graag zou willen. Ik had namelijk bij aankomst ook al 4 cm ontsluiting dus er was iig geen weg meer terug. Vandaag zou het zeker gaan gebeuren.

Zoals verwacht waren ‘r nog geen anesthesisten aanwezig. Gelukkig kwamen ze met ’n tijdelijk alternatief: de Remifentanil. Ik kreeg ook zo’n pompje waar ik dan om de 5 minuten ofzo op mocht drukken. Dat zou dan effect hebben op de vólgende wee. Ik werd ‘r, in combinatie met de vermoeidheid, ’n tikkie stoned van, m’n ogen vielen steeds dicht, dus dat pompje had ik aan Erik gegeven (zijn ogen hingen trouwens ook op half 7, maargoed… ik pleit overigens voor bétere stoelen voor de partners tijdens ’n bevalling ;-)) Maar inmiddels hadden ze m’n vliezen gebroken en naar mate de weeën sterker werden, voelde ik ze door de verdoving heen komen. Iedere keer vroeg ik aan Erik of ik alweer ’n nieuw “shot” mocht… maargoed, dat kon pas als het lampje op het apparaat weer ging branden.. nou ja, wat ik zei, om de 5 minuten ofzo. Men zegt overigens “Ervaring leert tot nu toe dat nog maar weinig vrouwen uiteindelijk toch nog een epiduraal nodig hebben.” Nou… dan behoor ik toch écht tot die kleine groep vrouwen want ik wilde wel dégelijk alsnóg ’n ruggeprik. En die kreeg ik gelukkig ook… nou ja gelukkig… (oh er staat hier iets over bijwerkingen, waaronder jeuk. Ik had idd maar zo’n jeuk aan ’t puntje van m’n neus ;-))

Om iets voor negenen kwamen er 2 “blabla heren” binnen. Eén daarvan bleek dus de anesthesist die mij dus (tussen de weeën door, die ik toen ECHT WEL voelde!!) de ruggeprik toediende. Ik dacht, naïef als dat ik ben, dat je dan vrij snel ’n soort van “verlamd” bent… maar dat is dus niet zo. ’t Is net alsof je benen slapen, zo’n prikkelend gevoel. Nou goed, in éérste instantie ging ’t best. Ergens in de verte voelde ik wel wat maar niet veel. Na ’n tijdje begon ik ’t toch weer meer te voelen dus werd de hoeveelheid verdovende vloeistof opgevoerd. Jah ehm, noem me maar ’n mietje, ik heb gewoon niet zo’n hoge pijngrens. En zeker met die rugpijn, vond ik ’t écht geen feest. Ondertussen zat ik wel op 8 cm. Dat was rond ’n uur of 12. Die tijden kijk ik af van ’t verslag hoor want ik had zélf écht geen benul van tijd… vond ’t erg lang duren allemaal, dat wel. Ik kreeg ’t advies om op m’n rechter zij te gaan liggen zodat het laatste stukje ontsluiting sneller zou gaan. Maar dat kon ik helemaal niet ivm m’n rug dus kreeg ik er nog wat weeopwekkende middelen bij. Joepie :-S

Uiteindelijk voelde ik rond ’n uur of half 2 dat ik persweeën kreeg. Daar zag ik erg tegenop omdat ik wist dat dán de verdovingskraan dicht zou worden gedraaid. De éérste paar persweeën heb ik overigens ook weg moeten zuchten omdat ze nog niet ver genoeg bleek te zijn ingedaald ofzo. Vanaf 13.40 moest ik wel mee gaan persen. Nah, dat ging ’t zelfde als destijds bij Jonne: ik kan wel persen maar blijkbaar kan ik ’t niet lang genoeg vasthouden, waardoor ze niet voorbij ’t schaambeen komt en steeds weer terug zakt. En hoe ik ook m’n best deed… maar hé, ik was inmiddels ook bést wel ’n tikkie uitgeput! En dan staan ‘r van die mensen rond je bed “kom maar DOOR DOOR DOOR DOOR… JE DOET ’T GOED, GAAT GOED, JA GAAT GOED!!!” En ik dacht JA WÁT NOU HET GAAT GOED en riep ook na ’n tijdje: kom nou maar op met die knip (sorry heren voor deze details, mocht u mee lezen) en pak die vacuüm want ’t gáát gewoon niet! Zo ging ’t nl bij Jonne ook! En dan roepen zij “ja maar dít is ’n tweede, da’s héél anders, dan gaat ’t gemakkelijker!” Nou écht niet, dat zíe je toch, wat zijn we hier nou aan ’t doen!!!

Uiteindelijk na meer dan ’n half uur aanklooien zagen zij waarschijnlijk ook wel in dat dit ‘m niet ging worden dus werd er ’n gyn bijgeroepen (de dames die er tot nu toe bij waren, was, volgens mij, ’n arts in opleiding, een verloskundige en ’n verpleegster, de anesthesist was, na ’t zetten van die prik al vrij snel weer weg) en zij gaf toen toestemming voor de knip en ’t gebruik van een Kiwi. Jah, en toen dat eenmaal was aangesloten, was het gelukkig vrij snel bekeken en lag ons mooie kleine meisje om precies half 3 EINDELIJK op mijn buik.

Wordt vervolgd…