Iedere vrouw die op dít moment zwanger is, krijgt te maken met die enórme lobby die ‘r momenteel gaande is omtrent ’t geven van borstvoeding. ’t Is ’t allerallerbeste voor je kindje, ’t vergroot de band, het versterkt je zelfvertrouwen, blablablabla… kortom: eigenlijk ben je bést wel ’n héle slechte moeder als je géén borstvoeding geeft!

Dat moedermelk het beste is, weet ik maar wanneer dat niet lukt, dán is flesvoeding het allerbeste. En ik word ook echt ’n b’tje pissig van dat gepush, omdat ik weet dat ‘r zát vrouwen zijn, waarbij ’t niet lukt, die zich dat enórm aantrekken. Die ’t koste wat kost toch blijven proberen om vervolgens zwáár onzeker en depressief ’t gevoel hebben dat ze hebben gefaald. Persoonlijk laat ik mij er nauwelijks beïnvloeden. Ik had zelf van tevoren al ’n standpunt ingenomen: ik ga ’t proberen, lukt ’t: hártstikke leuk! Lukt ’t niet: dikke vette pech, dán maar niet! Maar ik ga ‘r écht geen halszaak van maken!

Afgelopen vrijdag in ’t ziekenhuis hebben ze gelijk geprobeerd om Jonne aan te leggen en dat gíng redelijk. Al kwam ‘r naar mijn idee níx uit en meneer was ’t dan ook vríj snel zát. ‘k Had wél zoiets van, zó zeg, ben blij dat jij nog geen tándjes hebt!! 😉 Later die dag hebben ze ’t nog ’n paar x geprobeerd, net zoals de afgelopen 2 dagen hier thuis maar Jonne moet ‘r níx van hebben. Iedere x dat ie (al dan niet met hulp van 1 van de verpleegsters) werd aangelegd, begon ie zó hardverscheurend te brullen. Maarja, als we ‘m nú al ’n flesje zouden geven, dan zou ’t helemaal niet meer lukken ivm "tepel-speen-verwarring"… jah, da’s leuk, dachten wij zaterdagavond, maar dat jochie moest nou zo langzamerhand tóch wel ’s iets te drinken krijgen. Dus toen hebben we ‘m uiteindelijk tóch maar ’n flesje gegeven en dat werd uiteraard met véél enthousiasme ontvangen. Heb nog wél zo’n electrisch kolf apparaat van m’n buurvrouw geleend. Ik dacht, misschien kan ik ’t op díe manier op gang helpen en dan geef ik dát ‘r wel bij. Maar ook dát wil níet lukken. Er komt gewoon écht níx uit!

Vandaag heb ik definitief besloten om er maar helemaal vanaf te zien en ik vind ’t hélemaal bést! Ik kan daar écht geen seconde langer van wakker liggen (daar zijn al genóeg ándere dingen voor! ;-)) en ik voel me ‘r ook ábsoluut niet minder "moeder" door. Het zijn van ’n goede moeder heeft zóveel méér aspecten die mij belangrijker lijken. Maar goed, da’s mijn persoonlijke mening. Ik denk dan: zowel mijn broers en ik als de ándere 3 kids van Erik zijn állemaal met de fles groot gebracht. En mét ons nog miljóenen anderen. Zijn wij ‘r zoveel slechter op geworden? Kan me niet voorstellen!