…dus ik stap op die boot… of… boot… ’t is ’n soort drijvende bak met houten banken met daarvoor ’n soort sleepboot. En terwijl ik in die bak sta, zie ik dat Jonne nog op de kade staat… langzaam begint de boot in beweging te komen, steeds verder van de kade af. Ik gil en ik schreeuw dat ze moeten stoppen omdat m’n zoon ook nog mee moet. Maar ze luisteren niet. Ik schreeuw nóg harder. Niemand schijnt zich er écht om te bekommeren, een enkeling maakt ook wel ’n opmerking maar verder praat iedereen gewoon door alsof er nix aan de hand is. De schipper op de sleepboot hoort me nog steeds niet en blijft doorvaren. In paniek spring ik er af en probeer zo snel mogelijk naar de kade te zwemmen.

Ik moet ’n héél stuk omzwemmen en het water is súpergoor. Er drijft iets in ’t water, moet ’t opzij duwen om er door te kunnen… gátverrr, ’t blijkt ’n karkas van ’n groot varken te zijn!!! Door m’n hoofd gaat maar één ding: "kalm blijven, duw dat ding opzij en doorzwemmen!!" Hetzelfde doe ik met 2 koeien! Dan kom ik eindelijk bij de kade. Als eerste krijg ik e.o.a. fotoboekje van Jonne in m’n handen geduwd. Daar ben ik al súperblij om. Dan ren ik naar het gedeelte waar de mensen weer staan te wachten op de volgende boot en zie Jonne bij ’n mevrouw op schoot zitten…. ik huil, ik gil, ik schreeuw, ik ren en ik…

…word wakker en zie hoe m’n lieve mannetje nog héérlijk naast me ligt te slapen… Djiezus, dat was heavy!! Dat was dus vanochtend, toen we nog ff ’n tukje lagen te doen. Voor mijn gevoel heb ik héél hard liggen gillen. Maar hij is ‘r niet wakker van geworden dus wellicht viel ’t wel mee. Nee, ik ben níet zwanger maar heb op z’n tijd ook vage dromen. De meesten onthoud ik (zoals bijna iedereen) niet maar deze zie ik nog stééds héél scherp voor me, vraag me niet waarom.

Oh btw Jis: ik heb niet zo zeer van "wat zal het betekenen";-) Maar de beelden bleven nog wél lang in m’n hoofd hangen…

Hij had ’t er ook al over, de wintertijd… en bijkomende bioritme-stoornissen. Zoonlief kwam zoals gewoonlijk rond 7 uur… alleen was ’t toen pas 6 uur… Hij ging er vanavond ook om 7 uur weer in… want toen wás ’t eigenlijk al 8 uur… snapt u ’t nog?

Voorts heeft Erik vandaag 1 muur nog ’n x opnieuw geschilderd. De kleur die we éérst hadden, was ’t tóch niet helemaal. Nu wel! Welke kleur we nu dan hebben? Nah, bijna álle muren zijn (zeezout)wit maar de betreffende muur is ehm… vuilniszakkengrijs. En dan wél van die dónkergrijze vuilniszakken hé! Nou goed, wíj vinden ’t erg mooi, met náme als het steigerhoute dressoir, dat voor ons gemaakt wordt, er straks voor staat. Foto’s volgen tzt.

Zoals je kan zien staat ‘r bij mij in de rechter kolom ook ’n banner naar de site van Pink Ribbon. Godzijdank heb ik in mijn nabije omgeving nog nooit met borstkanker te maken gehad en ik hoop dat natuurlijk zo te houden. Maar als je kijkt naar ’t aantal vrouwen dat het krijgt, ga je bijna denken dat dat niet lang meer kan duren. Ik vind ’t behoorlijk angstaanjagend.

Deze banner stond eerst ergens ánders op m’n site maar ik las op m’n Hyves dat iemand geen reactie achter had kunnen laten, omdat ze steeds naar die site werd doorgestuurd. Jah, ehm, hoe goed ik ’t doel ook vind, dát is nou ook weer niet de bedoeling. Dus mocht jij dat nou ook hebben, laat me dat dan ff weten, desnoods dmv ’n mailtje of ook ’n berichtje op m’n Hyves.

Wat denk jij trouwens, zou ’t hélpen om zo’n banner te plaatsen? Of zo’n lintje te dragen? Ik weet ’t niet zo goed. Okay zo’n lintje (of ’t blad natuurlijk) kóóp je misschien nog en dat geld wordt dan, neem ik aan, overgemaakt aan de stichting. Maar zo’n banner? Wat doet dat? Ik hoop van hárte héél veel maar ís dat ook zo?

Nou héhé, we zijn eindelijk van huisarts veranderd hoor! En ook maar álle 3 tegelijk. Dat wil zeggen, we hebben voor ons álle 3 inschrijfpapieren gekregen, nou moeten we ‘r ook alle 3 "erg in hebben" dat we deze ook invullen en daarna ook daadwerkelijk afgeven bij de nieuwe huisartsenpraktijk. Ik heb ‘m van de week telefonisch gesproken. Ik denk dat ’t wel gaat goedkomen. ’t Klonk al ’n héél stuk beter dan de voorgaande artsen. En hij heeft me nú al toegezegd, áls ik die bloedtest nog stééds wil, dat hij daarvoor wél ’n verwijsbrief zal uitschrijven. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik niet weet of ’t nu nog zin heeft… nah, dát zien we dán wel.

Hoet ’t vérder gaat? Ja wel z’n gangetje. Jonne is deze week dus nog niet naar de opvang. Ik heb gisteren thuis gewerkt, vandaag was m’n moeder er, morgen ben ik sowieso vrij en vrijdag… tja óf Erik werkt weer thuis óf we vragen of zijn ouders nog ’n x willen komen.

My goodness, wat ben ik blij dat ik morgen vrij ben. Nee, begrijp me niet verkeerd, ’t bedrijf waar ik werk is best leuk, ik vermaak me er wel. Baaw ik bén bedaaw ’n bawtijh zznoddbuhkouduh, dad wihl juh died betuh! Zo erg is ’t echt in tíjden niet geweest. Waar ’t bij Jonne nu eindelijk langzaam minder wordt, gaat ’t bij mij alsmaar dichter zitten. Bij elk telefoontje wat ik vandaag aannam, was ik bang dat ik ’n enórme hoestbui zou krijgen waar ik nooit meer uit zou komen. En als ’t waar was, dat ’t na 3x niezen morgen mooi weer zou zijn, dan zouden we de komende weken ’n behóórlijke hittegolf tegemoed gaan! Helaas… volgens welingelichte kringen blijft ’t gewoon suf en herfstig.

Volgende week dinsdag gaat ie dus weer opnieuw naar de opvang. Dat zal dus weer opnieuw wennen worden want daar is hij nou alweer ’n tijdje niet geweest. Ben erg benieuwd hoe dat zal gaan.

Ik zou ’t al erg fijn vinden als het slapen nou eindelijk ’s beter zou gaan. Afgelopen nacht was weer doffe ellénde. Om 4 uur vond meneer dat de nacht wel lang genoeg had geduurd en zette ’t op ’n blèren! Dit heeft zéker tot ’n uur of 6 geduurd, toen zag hij in dat nog ’n tukkie doen hélemaal geen verkeerd plan was. Dus toen hadden we fijn nog ’n héél uur voordat de wekker alweer afging. U snapt, dit, tesamen met mijn huidige verkoudheidsstatus, maakte mij géén blijer mens!

Goed, voor ’t geval dat me dat komende nacht wéér overkomt, ga ik zo maar ’s m’n bedje opzoeken. Al vraag ik me af of ik kan slapen met zo’n dicht hoofd. Morgen maar weer ’s ouderwets ’n flesje Otrivin gaan halen. Kan me de tijd niet heugen dat ik dát heb gebruikt… al kan ik de "smaak" in gedachte nog moeiteloos naar voren halen.

Nou goed, vannacht heeft er dus ’n ui op ’n schoteltje naast Jonne’s bed gestaan. Op zich heeft ie wél nagenoeg de héle nacht doorgeslapen. Ik hoorde alleen rond ’n uur of 2, half 3 ’n paar peeuwtjes… Meneer kruipt nl altijd hélemaal omhoog totdat ie met z’n hoofd tegen ’t bord aan ligt. Dan wil hij in z’n slaap nog hoger alleen… dát gaat dan ff niet! Maar goed, dat was zó opgelost en hij sliep ook vrolijk verder.

Maar dán… die lúcht als je ’s morgens dat kámertje binnenkomt!!!! WHOAAAAAHHHH! My goodness! Niet te hárden! BLÉGH! Ik heb de hele dag ’t raam op z’n kamertje wagenwijd open gehad (hij lag ‘r toch niet…) maar je ruikt ’t nóg!

@San: yep, ben ook driftig aan ’t luuf’en. Daarnaast heb ik thijmsiroop tegen ’t hoesten maar ik moet je eerlijk zeggen dat ik nog niet erg veel verbetering zie. De snottebellen stromen nog stééds in grote getalen z’n neus uit, tesamen met van die waterige oogjes, ziet ’t er allemaal heel zielig uit. En bij tijd en wijle heeft ie ook ’n hoestbui dat je denkt dat ie moet overgeven. Maar er gebeurt verder nix. Gek genoeg is ie overdag best vrolijk hoor, niet hangerig ofzo. Hij heeft verder ook geen koorts. Die hoestbuien zijn ook met náme ’s nachts.

Als ’t zo blijft, ga ik tóch donderdag maar weer ’s met ‘m naar de huisarts en dring ik aan op een wat probater middel. Het gaat me nú te lang duren. Ik laat me iig niet meer wegsturen met ’n recept voor ’n hoestdrankje wat hij achteraf, qua leeftijd, nog helemaal niet mag hebben. Dat gebeurde vorige week dus, toen ik daar was. Gelukkig had ik ’n oplettende moeder en apothekersassistente.

Verder waren ‘r vandaag ook nog wel leuke dingen hoor. Zo hebben we ’n stoere nieuwe winterjas voor Jonne gekocht en ’n paar lekkere sloffen. Zie hier: Jonne laat nog maar met véél moeite en afleiding de gisteren gekochte trommelstokjes los… Toch hou ik ’t scherp in de gaten, gezien zijn vader ’n verleden heeft met ’n blokfluit door z’n gehemelte… geef maar gauw hier mannetje, anders krijgen je oma’s weer nachtmerrie’s!

Toen ik vanochtend wakker werd, had ik eigenlijk verwacht dat ik zo stijf als ’n plank zou zijn van de spierpijn. Maar tot mijn grote verbazing viel dat allemaal héél erg mee. Ik voelde eigenlijk niet zoveel. Terwijl ik me toch behóórlijk in ’t zweet heb staan werken!

Om 8 uur stonden m’n ouders al op de stoep. Die kwamen op Snottiebellie-Jonne passen. Nah, dat vonden beide partijen natuurlijk bést erg gezellig! En zo kon moeders (ik dus) met een gerust hart gaan werken.

De dag kabbelde ’n b’tje voorbij, ‘r valt eigenlijk weinig over te vertellen, hooguit dat ik in de loop van de dag wel hier en daar ’n spiertje begon te voelen. Ach, ik ben áltijd wat traag van reactie geweest hé. Nooit ’n trendsetter, in tégendeel, eerder overal ’n b’tje achteraan hobbelend. En blijkbaar geldt dat ook voor m’n spieren. Hier en daar en overal voel ik wel wat spieren die járenlang niet aan de bak zijn geweest, waar nú ineens aan is getrokken en dat begint nu ’n tikkie te jammeren. Maar ook niet schreeuwend ofzo hoor, ze zijn nog niet in staking. Maar je wéét ’t niet, misschien dat ’t zich langzaam naar ’n hoogtepunt protesteert. En dan heb ik ’t niet over zó’n hoogtepunt!!!

Ennieweej, ’t plan is om op donderdagavond wéér te gaan. Ik ben benieuwd of ik ertoe in staat ben. Maargoed, wellicht trakteer ik me ná het sporten wel weer op ’n fijn kwartiertje zonnebanken en dat is altijd ’n prettig vooruitzicht, vind ik zelf.

Ohja en toen ik dus rond ’n uur of 5 thuiskwam, waren daar niet alleen míjn ouders maar ook de ándere opa en oma. Mijn ouders hadden de hele dag héérlijk in huis lopen rommelen. M’n vader heeft o.a. de luxaflex ingekort (héél prettig!) en m’n moeder heeft ’n Mount Everest aan was weggevouwen.

Uiteraard zijn ze ook ff met Snottiebellie gaan wandelen. Volgens mij vond ie ’t allemaal súpergezellig en had ie héérlijk zitten spelen. Ik hoorde dat hij overdag niet echt had willen eten maar op dát moment zat hij wél de Sultanakoekjes van de tafel te snaaien en in z’n mond te proppen. DON’T U DARE MY SON!!! Nou goed, ’t potje ’s avonds ging ‘r verder wél normaal in dus ik vind ’t best. Maarrrr, ik moet toegeven dat meneer tegenwoordig hier en daar wat meer begint te protesteren, als ik ‘m een hap in z’n mond wil doen. Ach, wellicht komt dat wel door die doorkomende kies, weet jij veel. Uiteindelijk viel hij rond half 9 in een diepe diepe diepe slaap. En nou zou ik ’t best wel héél plezierig vinden als hij dat vol zou houden tot ’n uurtje of 7… maar of dát gaat lukken… (hé, cliffhangerrrr!!!! duh! ;-))

Vandaag gaat wel weer ietsje beter… tenminste… zo begón ie overigens niet. Op zich heb ik geslapen als ’n blok maar toen ik wakker werd, kon ik m’n dekbed zo’n b’tje uitknijpen (ja sorry voor deze details). Ik voelde me nog stééds ernstig gammel.

Jonne heb ik wel naar de opvang gebracht. Hij leek nl gewoon wel helemaal gezond, zowaar geen snottebel en hij was ook best vrolijk. Bovendien had ik gisteren gekeken, hij had géén koorts. Vond ik ook best prettig want toen ik terugkwam, ben ik gelijk m’n (toch nog ff verschoonde) bed weer ingedoken. Om half 12 ging de telefoon. De dame van de opvang. ’t Ging met Jonne tóch niet helemaal lekker. Huilen huilen, niet willen eten, niet willen drinken, niet willen slapen… kortom: ’t was maar beter dat ik ‘m toch maar ff kwam ophalen. Achgossie! Toen ik ‘r aan kwam, zag ie ‘r ook súperzielig uit met van die rood-omrande ogen en toch weer die snottebel (maar dát kwam natuurlijk allemaal door ’t huilen).

Thuis heb ik tóch geprobeerd om ‘m iets te laten eten. Dat ging redelijk dus wat ‘r nou aan de hand was, ik heb géén idee. Vrij snel daarna heb ik ‘m maar op bed gelegd want hij bleek bést erg moe te zijn. Nah, dat was wel duidelijk, hij heeft dik 3 uur liggen slapen.

De door mij zorgvuldig bereidde spagetti smáákte me voor geen meter! Nah… whatever. Morgen heb ik iig sowieso vrij dus dan heb ik nog ’n dagje respijt. Maar mijn plan is om vrijdag ábsoluut weer te gaan werken want behalve dat ik ’n b’tje het gevoel heb alsof ‘r ’n steen op m’n maag heb liggen, gaat ’t wel weer.

Zoals verwacht heeft Jonne ’t vanmorgen wel naar z’n zin gehad bij de kinderopvang. Hij had nauwelijks door dat ik wegging, zo druk was ie. Later bleek dat ie wél ff was geschrokken toen hij zich alsnóg realiseerde dat ik weg was. Nah, op zich vind ik dat heel normaal en eigenlijk ook wel weer prettig om te weten dat ik toch niet helemáál inwisselbaar ben. In ieder geval zeiden de dames dat ’t verder hártstikke goed was gegaan. Hij had wat gegeten, wat gedronken en zélfs ook nog ’n uurtje of 2 geslapen! Jah duh, hij zal zélf ook wel moe zijn geweest van afgelopen nacht.

Van dat slapen van mij is uiteindelijk bar weinig terecht gekomen… ’n klein uurtje geloof ik, toen moest ik ‘r alweer uit om ‘m weer op te halen. Eerst zag ie me helemaal niet maar na ’n paar x roepen, wel en da’s wel mooi om te zien hoor, hoe die oogjes dan ineens beginnen te glimmen. Gek genoeg was ie vanaf dát moment wél weer ineens héél aanhankelijk. Waarschijnlijk had hij zoiets van, dát overkomt me géén 2e x, hihi! Tja man, vanaf dinsdag gaat dat toch écht 3x per week gebeuren. Ach, daar went ie ook wel aan hoor. ’t Kan nou eenmaal niet anders, helaas. Hmm, tóch van de week nog maar weer ’s ’n Staatslot aanschaffen. Tot die tijd vind ik dít ’t beste en leukste alternatief.

Gisteren ben ik voor ’t eerst ’n paar uur bij m’n nieuwe werkgever geweest. De dame waarmee ik de duofunctie vervul, heeft me namelijk ’n b’tje wegwijs gemaakt. Ik ben nog stééds erg enthousiast. Leuk clubje mensen, allemaal wel relaxed dus dat gaat wel goedkomen. En in de tussentijd heeft Romana op Jonne gepast. Dat ging ook hélemaal prima.

Vandaag is Jonne voor ’t eerst een paar uurtjes wennen bij de kinderopvang. Ben benieuwd hoe hij ’t gaat vinden al maak ik me daar, eerlijk gezegd, ook niet zo druk over. ’t Werd geen afscheid met tranen, géén gebrul, geen hangen aan broekspijpen… neuh, gewoon, leuk ’n b’tje rondkijken en spelen met de ándere kindjes en de leidsters. Misschien scheelt ’t wel omdat ’t vrij kleinschalig is hoor. Ik weet ook niet hoe hij had gereageerd in zo’n KDV kippenhok.

En ik? ik heb dus ’n paar uurtjes vrij! Joepie! Wat ik ga doen? Ik duik mooi nog héél ff m’n mandje in want de draak heeft ons vannacht behóórlijk wakker gehouden!!! Geen idee waarom, ‘r zullen wel weer tandjes aankomen ofzo, maar vermoeiend was ’t wél! Ik gá nu snel want ’t is inmiddels al over half 11 en ik zou Jonne alweer rond ’n uur of 1 op gaan halen….

Het is dus links onder geworden!

Het was Maureen en Caroline al opgevallen: Jonne en ik staan deze ehm… maand(???*) in de Viva-Mama. En kijk, hoe toevallig, wie staan liggen ‘r gezellig náást ons? Guusje en haar eigen Viva-Papa! Ehm, foto-cq artikel-technisch gezien dan hé, verder niet hoor! don’t worry, Es!
(* geen idee wat de frequentie van ’t blad is, ohja 1x in de 2 maanden)

P.s: als de tekst niet goed leesbaar voor je is, kan je op ’t plaatje klikken, dan ga je naar ’n andere site waar ’t plaatje ook staat, als je dan rechtsonder op ’t blokje klikt, wordt ie groter.

Overigens bést vaag dat ze ónderaan de tekst verwijzen naar babyblogs.nl. Zowel Richard als ik hebben ’n web-log, sterker nog: we zijn zelfs door web-log benaderd of we ’t leuk vonden om ‘r aan mee te werken.