Hoe gaat ’t nu met je, Cat?
Voor de vorm zeg ik “het kan áltijd erger” en dat zál best maar ik ben ‘r ff klaar mee om álles maar te moeten bagatelliseren, ik wil ook wel ’s éérlijk zijn: ’t gaan namelijk eigenlijk bést wel kut! Behoorlijk kut, kan ik wel stellen.
Ohja? Waarom dan?

Ik solliciteer me al máánden 6 slagen in de rondte en ’t schiet voor geen méter op. En dat brengt ’n hoop stress met zich mee. Niet in de laatste plaats omdat iedereen om ons heen er wel ‘n (on-)uitgesproken mening over heeft…

Maar dat is ’t niet alleen. Voor de zóveelste keer heb ik keihard m’n hoofd (neus, whatever) gestoten in een, wat ik dacht, dierbare vriendschap. En dat is verrótte pijnlijk. Ik heb ’t al vaker gezegd, dat Pavlov-effect wíl bij mij maar niet landen.

Het leven bij haar kent nogal wat hobbels en ook nú beleeft ze weer ’n heftige tijd met een familielid. En enerzijds wil ik er voor haar zijn. Zoals ik dat graag wil, voor mensen die mij dierbaar zijn. Ik weet alleen deze keer niet hoe… ik weet niet hoe ik ‘r mee om moet gaan. ’t Is nogal heftig, ze weet er, naar eigen zeggen, zelf nauwelijks mee om te gaan, laat stáán dat ik ’t moet weten. Trachtte tot voor kort wel wat moed in te praten maar hé… ik lul ook maar wat… ik wéét ’t gewoon echt ff niet. Ik heb ’t vermoeden dat ze me dát erg kwalijk neemt. En op zich vind ik dat niet eens gek hoor.

Maar wat ook meespeelt, is dat het afgelopen half jaar bij mij ’t gevoel is ontstaan dat ik ‘r alleen maar voor haar mag zijn op de momenten dat ze in de shit zit en dat ze voor de leuke momenten ándere mensen opzoekt. Zo hadden we ’n paar keer afgesproken (we wonen relatief dicht bij elkaar in de buurt) en dan kwam ze gewoon niet opdagen. Soms moest ik zelf nog achter de reden aan, waarom ze niet was geweest. Om vervolgens allerlei verhalen te moeten lezen of aanhoren, hoe gezellig ze ’t had gehad met “dinnetje” sus of “bff” zó. Cadeautjes voor onze kinderen moesten ruim 3 maanden na dato nog ff snel in de auto worden uitgewisseld tijdens het verlaten van andermans verjaardag. En daar heb ik dus geen trek in hè! Zo wil ik niet met mensen omgaan en zeker niet met haar! Dat flik je me niet! Dat verdien ik niet!!

Gek genoeg mis ik haar wel… normaliter zou ik dit soort dingen namelijk met haar bespreken! Omdat ik eigenlijk, naief als ik ben, dacht dat zij mijn beste vriendinnetje was…(yeah right) We bespraken namelijk tot voor kort op bijna dágelijkse basis zo’n btje alles met elkaar via twitter of msn (althans dat dácht ik maar op ’n gegeven moment ga je overál aan twijfelen). Maar op twitter heeft ze me blijkbaar geblockt (wat ik eigenlijk in eerste instantie niet eens doorhad omdat ze nog al vaak van account wisselt), op msn reageert ze niet en de telefoon wordt ook niet opgenomen. Overigens zijn ‘r meer mensen om me heen die ik de laatste tijd niet zo goed meer begrijp om soortgelijke redenen. Dus tja, als ’t er meer zijn, dan zal ’t wel aan mij liggen… en da’s dus kut…(ja je leest ’t goed!)

Nee, ik zit niet in ’n winter- cq herfstdepressie, in tégendeel! Ik vind ’t alleen verrótte irritant en ’t maakt onzeker om te ondervinden dat ik een andere definitie van vriendschap heb dan sommige mensen om me heen.

Dus jij daar, ik weet zéker dat je dit leest en je moet wel ’n ontzéttende plaat voor je hoofd hebben als je jezelf er niet in herkent (ik zeg overigens niet dat je ’t met alles ééns moet zijn, het is míjn visie, weet je wel?!) Als ’t je nog enigszins interesseert, die vriendschap van ons, neem dan ’s contact op. En ja dat je ’t druk hebt, neem ik zónder meer van je aan maar in dít geval is ’n kwestie van tijd wíllen maken! Aan jou de keus!

Laat ook eigenlijk maar, je snapt ‘r helemaal geen réét van! Another wake up call for me!