Alleréérst wil ik iedereen ff hártelijk bedanken voor alle lieve reacties tot nu toe. Zoals ik de vorige keer ook al zei: alleen dáár al voor wil je én ‘n kind én ‘n weblog! 😀

Och hémel, en nou zit iedereen op “Deel II” te wachten… waarom heb ik dan ook “Deel I” boven gezet? Waarom heb ik ‘r dan in gódesnaam “wordt vervolgd” onder gezet???? Tja, ik had ook wel meer geschreven maar ik vond ’t inmiddels zó’n lange lap tekst dat ik ’t maar in 2en wilde hakken. Alleen heb ik dat andere deel weggehaald en niet bewaard… ’t waren toch nog maar wat losse flodders hoor.

Maargoed, waar ging ’t over? Ohja, we moesten dus éven ter observatie in ’t ziekenhuis blijven. Nadat ze de apgar-test had ondergaan, begon ze toch ’n btje te hijgen dat ze tóch voor de zekerheid éven in de couveuse werd gelegd met wat extra zuurstof. Nou goed, je ziet ’t hier niet zo goed, maar aan dat groene slangetje zat ’n kapje dat ze voor haar hadden gelegd. Maar daar mocht ze eigenlijk al vrij snel weer uit. Voordat wij de verloskamer verlieten, op weg naar de kraamafdeling, lag ze alweer gewoon in zo’n ziekenhuisbak waar ál die babytjes in liggen. De kinderarts had wel gezegd dat ‘r geen plaats was op de kinderafdeling. Dus áls het nodig zou zijn, zouden we worden overgeplaatst. Maar gezien haar goede toestand, durfte hij ’t wel aan om haar gewoon bij mij op de kamer te laten. Nah, da’s prettig natuurlijk.

De volgende dag (dinsdag) kwam kinderarts weer even kijken en vragen hoe ’t was gegaan. Nou ehm, goed, ze had lekker d’r flesjes leeggedronken, d’r luiers waren goed, enz enz. Daarin was hij blijkbaar dusdanig positief verrast, dat hij zich afvroeg óf ze daadwerkelijk maar 36 weken was of dat ze wellicht tóch al ietsje ouder was. Maar volgens de arts assistent waren de berekeningen bij ’n vroege echo zeer nauwkeurig te noemen dus volgens haar was dat niet mogelijk.

Hij vroeg of ik kraamhulp had. Dat had ik idd aangevraagd, het was volgens mij alleen ’n kwestie van bellen en dan zou er iemand worden gestuurd. Waar het op neer kwam, als ik kraamzorg zou hebben, mocht ik eigenlijk die dag alweer naar huis. Maar ’t hóefde niet, als ik liever nog ’n nachtje wilde blijven, dan was dat geen probleem. Nou wilde ik op zich natuurlijk graag naar huis, maar aangezien Erik nog bést veel op z’n werk moest regelen qua overdracht, besloten we om tóch nog maar ’n dagje extra te blijven. En afgezien van ’t voedsel (dat werkelijk écht álle vooroordelen bevestigden en oversteeg want ’t was écht niet te hachelen… en dat zeg ik écht niet snel want zo’n moeilijke eter ben ik niet!) had ik ’t daar helemaal niet slecht. Ik kon ‘r notabene internetten… al was ’t wel ’n tikkie provisorisch omdat het ’n touchscreen was ipv met ’n gewoon toetsenbord en dat werkt erg onhandig, vind ik. Maargoed, ’t was béter dan niets, laten we éérlijk zijn: er kon getwitterd worden, hihi!

Maar dat kon sowieso met m’n mobieltje, zoals ’n aantal mensen heeft begrepen. Ik heb me werkelijk helemaal gék gelachen, toen ik achteraf hoorde dat er de héle dag zo’n grote groep (voornámelijk) meiden (en ’n enkele man) aan de Twitter gekluisterd heeft gezeten (direct of indirect via dinnetjes) om de bevalling soort van de volgen, hahahaha. Als ik dát geweten had, was ik wellicht wel váker ‘ontwitter’ gekomen voor ’n update…

En natuurlijk was ‘r ook visite. Maandagavond kwamen gelijk de opa’s en oma’s én de broers en zussen kijken. En dan merk je pas hoe lekker ’t is, dat je ’n kamer voor jezelf hebt want ’t waren wel gelijk 8 (9 incl papa) personen rond m’n bed. Dinsdagochtend kwam vriendinnetje Miranda langs en ’s avonds kwamen de zussen, zwager en ’t nichtje van Erik langs.

Woensdag mochten/konden we dan eindelijk naar huis. Tja, en toen viel ons op hoeveel zooi ik bij me had. Zo had ik zélf bv. al m’n eigen hoofdkussen en wat kleine kussentjes waar ik niet zonder kan, meegenomen. Daarnaast had ik aan m’n ouders gevraagd of ze maandag mijn dekbed mee wilden nemen (ik kan niet slapen onder ’n deken en ’n laken, sorry). En ook kleren… zowel voor mij als voor Robin… kortom: het was nog al ’n volksverhuizing toen we vertrokken. Gelukkig liep er ‘n héle aardige verpleegster met ons mee.

Toen we nét thuis waren, werd er aangebeld. Dat was Iris, de kraamhulp.  Ik had al vrij snel door dat ’t wel klikte tussen ons dus wat mij betreft heb ik ’n tópweekje met haar gehad. Écht ’n súpergriet! (that reminds me dat ik ’t evaluatieformulier nog moet invullen en opsturen). Toch was ’t ook best ’n chaotisch weekje. Waar we de vorige keer nog als ’n soort John & Yoko op ons bed hebben gebivakkeerd, was er nú genoeg te doen. De oudste kinderen kwamen die dag ook weer bij ons, dus we hadden gelijk ’n huis vol (ik zal héél eerlijk zijn, dat had ik zélf liever ánders gezien maarja…) Daarnaast kwamen mijn ouders de volgende dag ook. Hannes kwam Erik gelijk weer helpen klussen (dat ging namelijk ook gewoon door) en m’n moeder zou Jonne onder haar hoede nemen en dat was wel prettig. Ik was zélf ook niet zo bed-legerig. Ik heb niet véél gedaan maar zo moest bv de kast van Jonne worden leeggehaald, omdat dat nu dus Robin d’r kledingkast gaat worden. Daarnaast moest de kast in de gang leeg worden gehaald, zodat dát voorlopig Jonnes kledingkast kan worden. Kortom: never a dull moment at my house!

Goed, dit wordt ook alweer ’n enórme lap tekst, zo te zien. Ik ga ‘r géén Deel III meer bij maken hoor. Want ondanks dat ik nog stééds in mijn kraamtijd zit (zonder kraamverzorgster, da’s wel ongezellig) was dit wel zo’n btje mijn kraamverhaal. Robin is inmiddels anderhalve week oud en ’t gaat súper. Behalve d’r oogje dan want die is ontstoken. Daar báál ik wel van want dat zou ook maar zo de reden kúnnen zijn, dat ze niet elke fles ff lekker achterover slaat. Ze begínt altijd héél voortvarend maar halverwege valt ze in slaap… Tja, dat heb je wel ‘s, ik maak me ‘r niet druk om hoor… behalve dat ik wél ff iemand naar d’r oogje wil laten kijken.

Over slaap gesproken: ik ben zélf nu ook wel aan ’n tukkie toe. Over ’n klein uurtje moet dochterlief weer ’n flesje. Nee, ik ga dit keer niet wakkerblijven… ff indutten is wel lekker, m’n ogen vallen namelijk ernstig dicht.

U leest mij vast wel weer met e.o.a. update tzt, of ‘r staat weer ’n kék ploatje (mobloggen rules!) Maar nu duikt MamaC haar bedje in! Welteruste!