Jah, ook goedenavond jah!

Wat ’n héérlijk rustig dagje had moeten worden, mondde uit in één grote ellénde! En de éérste de beste die gaat zeuren over m’n taalgebruik en dat ‘r ergere dingen op de wereld zijn, krijgt ’n definitieve ban! Ik heb gewoon ’n kl*te humeur en dat mag iedereen wéten ook!

Toen ik Jonne vanmorgen ging aankleden, was ie zó verschrikkelijk dwars dat ik alleen maar kon denken “okay, jij bent zo lekker op ’t KDV, dan kan ik héérlijk bijkomen!” En rond 8 uur gingen Erik en hij ook daadwerkelijk de deur uit en wilde ik m’n bedje weer gaan opzoeken. Daar begon ik vréselijk te hoesten, toen is ‘r iets in m’n rug verschoven (ergens onder m’n ribbenkast links) dat ik ’t uitgilde van de pijn! Erik gelijk gebeld dat ie pér direct moest terugkomen (Jonne was toen al op ’t KDV gelukkig). Ondertussen geprobeerd om m’n huisarts te bellen maar aangezien hij afgelopen nacht nachtdienst had, was zijn praktijk gesloten. Toen hebben we maar besloten om naar de 1e hulp te gaan.

Nadat ik daar ’n dík half uur voor de kat z’n viool had gezeten, werd ik weer naar huis gestuurd, enkel met ’n doosje Paracetamol, waarvan ik ‘r dan 4×2 per keer mocht nemen. Ohja én ’n recept voor ’n doosje “Noscapine tabletten” tegen ’t hoesten. Want jah, zwanger hé, dan mag je verder nix. Joepie de poepie! Op de terugweg in de auto kreeg ik fijn nog zo’n hoestbui (toen had ik die tabletten nog niet) ik kon wel jánken, dacht dat ik door de grónd ging van de pijn!!!

Thuis ben ik zo goed en zo kwaad als ’t ging, op m’n bed gaan liggen maar heb, ná een vervangende huisarts en de verloskundige, uiteindelijk nog maar ’n x de afdeling Gyn gebeld, in de hoop dat zij wat voor me konden doen. Daar werd mij verzocht tóch nog ’n x naar ’t ziekenhuis te komen. En zo lag ik vanmiddag wéderom aan ’n CTG-scan… god knows why?!?!?! Tja, dat begrepen ze zélf ook niet zo goed… (de communicatie onderling láát nog al ’s te wensen over, blijkbaar) Ohja, er werd ook nog ff gekeken of ‘r al wat ontsluiting was, nou núl dus! Kortom, toen dát voorbij was, werd ik wéderom naar huis gestuurd met de mededeling “héél vervelend maar we kunnen nix voor u doen!”

AAAAAGHHHHH, GÉKMÁKEND!!! Ik lig hier nu op bed als ’n schaap op z’n rug. Kan me nauwelijks zelf keren en ben steeds als de dóód dat ik moet hoesten. Slapen gaat niet echt, omdat ik me niet kan draaien op de zij waar ik ’t liefst op lig. In bád ben ik wel al geweest maar ben bang dat, als ik ga zitten, dat ik dan niet meer overeind kom. Verder smeer ik me cóntinue in met rode Tijgerbalsem dat natuurlijk maar tijdelijk helpt. Kortom: ik voel me behóórlijk klote!!! Wanneer is dit EINDELIJK voorbij????