jul

13

 
Bij de tandarts…

Vandaag moesten de kids en ik naar de tandarts. Dat heeft altijd wat voeten in de aarde aangezien ik nog steeds de tandarts heb, in ’t “durrup” waar ik geboren en opgegroeid ben, hier zo’n 80 km vandaan. Maargoed, opa en oma wonen daar ook nog steeds dus dat combineren we dan altijd. Deze keer mochten de kids zelfs blijven logeren en da’s natuurlijk helemaal hártstikke leuk.

Maargoed, laat ik nog even terugkomen op dat tandartsenbezoek. Ik ken de beste man al bijna mijn hele leven. In mijn tienerjaren kwam hij te werken in de praktijk van mijn toenmalige tandarts. Op dat moment mocht je kiezen of je bij de nieuwe tandarts patiënt wilde worden óf bij de oude tandarts wilde blijven. Aangezien ik die oude tandarts bést wel ’n nare man vond, ging ik voor die nieuwe. En niet voor niks ben ik daar altijd gebleven. Aardige man die goed z’n werk deed.

Toen ik naar mijn huidige woonplaats verhuisde, heb ik écht wel om me heen gekeken naar een andere tandarts maar zag er eigenlijk het nut niet zo van in. Laten we éérlijk zijn, hoe vaak moet je nou naar de tandarts? 1, wellicht 2 keer per jaar… Nah, is te doen. Dus bleef ik zitten waar ik zat. En nadat ik het met Jonne bij ‘n tandarts in de buurt had geprobeerd (en niks vond) besloot ik de kinderen ook gewoon mee naar Amstelveen te nemen.

Vandaag was de 2e keer dat we daar met z’n allen waren. Jonne ging eerst en liet gelijk trots zien, dat hij al een ondertand mist én dat z’n nieuwe tanden daarachter ook alweer doorkomen! Zijn gebit was verder prima in orde en als beloning mocht hij ’n kleinigheidje uitzoeken. Dat werd ’n stuiterbal (past goed bij m’n eigen stuiterbal! ;-))

Als tweede was ik aan de beurt. Ondanks dat ik me helemaal simpel poets, is ’t blijkbaar toch niet goed genoeg. Ik moet meer “stokeren”. Eigenlijk roept ie dat al járen en soms dóe ik dat ook wel maar op één of andere manier komt dat maar niet in mijn systeem. Verder werd ‘r hier en daar nog wat tandsteen weggehaald (DÁMN, wat heb ik daar toch ’n hekel aan! Ik laat dat niet voor niets altijd onder verdoving doen maar dit keer was hij al bezig vóórdat ik iets kon zeggen).

En als laatste was Robin aan de beurt… *zucht*… tja, wat zal ik daarvan zeggen? De vorige keer hebben we ’t al overgeslagen omdat madam het ábsoluut niet zag zitten om haar gebit te laten onderzoeken. Dat was déze keer ook het geval… maargoed, daar ging ik dan weer niet mee akkoord. Ik hou zielsveel van mijn kleine meisje maar ze is ook regelmatig gruwelijk dwars en dat accepteer ik niet altijd. Dus nam ik haar, onder luid protest op schoot en ging op de tandartsstoel liggen. Daar trachtte ik haar gebit een beetje te laten zien. Wat natuurlijk niet écht gemakkelijk ging.

Blijkbaar was de tandarts nogal verbaasd over haar heftige reactie. Maar inplaats van haar gerust te stellen, legde hij zijn grote hand over haar mond, kwam boven haar gezicht en vertelde haar met grote ogen, wijzend vingertje en niet écht heel vriendelijk dat ze niet zo moest krijsen, want “dát deden we hier niet!”. Wat natuurlijk resulteerde tot een nog heftiger gebrul van dochterlief. Ondanks dat ik op dát moment nog dacht, dat hij een geintje maakte, leek het me ook maar beter om de actie te staken. Maar toen ik hem, nadat ze inmiddels naar mijn moeder in de wachtkamer was gerend, nóg zo te keer zag gaan, (“Nah, dit is écht beláchelijk, hoe zij reageert, hier ga ik niet aan beginnen hoor, neeee, dit doe ik écht niet, dit is écht niet normaal!!!”) begon ik te beseffen dat hij ’t écht meende. Huh? Ging hij nou écht zo tekeer tegen een meisje van 3???

Toen we het gebouw uitliepen, vertelde ik mijn moeder dat ik zijn reactie wel erg buitensporig vond! Je gaat niet als vreemde ’n dwars (lees: bang!) meisje van 3 jaar, je grote hand op haar mond leggen en boos toespreken dat ze niet zo mag krijsen! Als je géén levenslang tandartsentrauma op wil bouwen, moet je dit soort acties níet doen!!! En hoe langer ik erover nadenk, hoe bozer ik er over word!

Kortom: het wordt tijd dat ik ’n andere tandarts ga zoeken, iig voor de kids. En ik ga er nog eens hard over nadenken of ik er zélf nog wil blijven. In principe zat ik er goed maar dit heeft me wél aan ’t denken gezegd.

Wat zouden jullie doen? Wat vinden jullie hiervan? Wees eerlijk aub, ook als je vindt dat ik overdrijf!

 

8 reacties »

  • Hihihi, ah welnee, dat vond ik niet zo erg. Als ik dat écht had gewild, had ik daar wel op gestaan! Nu viel ’t mee.

    Reactie door Cat op maandag 6 augustus 2012 om 18:56


  • Ik vind het feit dat hij jou al zonder te vragen of je een verdoving wilt je begint te behandelen al een goede reden tot vertrek.

    Reactie door Daisy op maandag 6 augustus 2012 om 16:40


  • Weg bij die man! HIj zal het voor de rest van haar leven verpesten. dat ze altijd bang blijft voor een tandarts.
    Mijn zoontje van nu 9 heeft vanaf zijn 3de jaar bij een ”angsttandarts” gelopen. Nu dit jaar wil hij voor het eerst naar de tandarts waar ik ook naar toe ga.
    Toen ik er met hem kwam, en hij ook erg huilde en gilde, zei die beste man, sorry maar het lijkt me beter dat je naar een tandarts gaat waar ze gespecialiseerd zijn in kinderen die bang zijn. Dat vond ik heel netjes.
    En nu naar 6 jaar gaat mijn zoon in de stoel liggen zonder bang te zijn.
    Dus ik raad je echt aan, ga er met haar niet meer naar toe.
    Zoek iemand anders in de buurt en desnoods een jeugdtandarts voor Robin, mocht ze bang blijven gaan ze er met een speelse manier mee om.
    Succes!! En ik ben benieuwd wat je gaat doen. Laat je dat nog even weten??

    Groetjes (van een stiekume lezer, die nu naar jaren maar eens reageert 😉

    Reactie door Jamie op woensdag 18 juli 2012 om 11:03


  • Een tandarts 80km verderop is sowieso niet zo’n goed idee. En ik denk dat de insteek weliswaar goed bedoelt maar ook verkeerd was.

    Reactie door Mark op zondag 15 juli 2012 om 19:10


  • Beste Cat,

    Je kent mij niet ondanks dat ik al een lange tijd weleens meelees (geen idee meer hoe ik hier ooit terecht kwam). Na het lezen van je verhaal wilde ik toch graag wat zeggen. Een vriendin van mij is tandarts en werkt ook veel met kleine kinderen (heeft allerlei projecten met kinderen gedaan). Zij zegt altijd dat er veel kinderen in het begin bang zijn, maar dat zij dat op een speelse leuke manier aanpakt en de kinderen dan uiteindelijk (duurt misschien 2 bezoekjes) altijd wel loskomen en meewerken. De tactiek van deze man lijkt me verre van pedagogisch verantwoord.. En al is het wel zoals Eef zegt, goed dat iemand iets oplegt (ben ik het ook best wel eens mee eens); het gewenste effect heeft het in dit geval niet, want niemand heeft haar gebit nu gezien (en dat gaat de volgende keer vast ook niet gebeuren), dus zo zinvol lijkt mij zijn aanpak niet. Maar goed, that’s just me.. Die vriendin van mij werkt helaas ver van jullie vandaan (amersfoort en apeldoorn..), maar er zijn vast veel meer van dat soort leuke (jonge?) tandartsen!

    Succes! Groeten Fenneke

    Reactie door Fenneke op zondag 15 juli 2012 om 1:18


  • Meteen weg bij die man. Ik vind het niet normaal.
    Alsof dit gaat helpen, traumatisch voor een kind.
    Ik had zelf als kind ook zo’n bullebak als tandarts en was zo blij toen ik bij een normaal iemand terecht kwam. Zonde van je benzine, zou lekker een aardige tandarts dichbij je huis zoeken:)

    Reactie door Dineke op zaterdag 14 juli 2012 om 10:14


  • Misschien heeft ie de situatie verkeerd ingeschat? Vreemde ogen dwingen nu eenmaal en dacht hij dat door zijn autoritaire opstelling Robin wel zou luisteren. En is hij toen een beetje doorgedraafd? Hand op haar mond kan ook niet. Misschien was Robin lastige klant nummer 89 die dag? Misschien is hij aan pensioen toe? Ik zou hem wel even bellen en om opheldering vragen. Haaltmisschien je nare smaak weg? En if not: dan is het helemaal duidelijk. Ik zou sowieso niet op 80 kmafstand een tandarts willen.Wat nu als er wel spoed is? En meissie: verdoven als er tandsteen verwijderd moet worden. Hahahaha, watje!

    Reactie door Mrs. T. op zaterdag 14 juli 2012 om 9:15


  • goede reactie van de tandarts, kinderen moeten nou eenmaal leren dat bepaalde dingen nodig zijn, ookal vinden zij dat niet leuk. Zo ging dat ook in onze jeugd en wij zijn daar allen niet slechter van geworden, ik ben van mening dat specialisten tegenwoordig vaak veel te soft zijn (net als met die cadeautjes). Gewoon daar blijven, zou ik zeggen! De man klinkt als een uitstekend tandarts.

    Reactie door eef op zaterdag 14 juli 2012 om 5:21


RSS feed voor reacties op dit bericht.
TrackBack URL

Laat een reactie achter