Dit jaar was ’t de moeder van de kids aan de beurt om met ze op vakantie te gaan en zouden wij lekker met z’n 2tjes gaan. Begrijp me niet verkeerd, ik heb vorig jaar met z’n 5en ’n héérlijke vakantie gehad hoor, maar dan doe je tóch andere dingen dan wanneer je met z’n 2en bent.

Het plan was 2 weken cultuurpunten scoren in Toscane. Vriendlief had ter voorbereiding al weken van tevoren bij de bieb állelei boeken over de streek gehaald. Ik vond ’t prima, ik liet me lekker door hem door ’t gebied leiden.

 

Wat me wél verstandig leek, was, om de Clio van te voren even te laten checken. De APK zat ‘r weer aan te komen en hij kon ook wel weer ’n grote beurt gebruiken. Dus ’n week van tevoren (jah, lekker op tijd, maar ’t kon écht niet eerder) bracht ik ‘m ’s ochtends vroeg ter onderzoek naar de Kwikfit.

Daar begon ’t feest…  Een paar uur later die dag werd ik gebeld, ze konden álles repareren en dat ie dan aan ’t eind van de dag klaar zou zijn… ow, mooi… en wat gaat dat kosten…. nou mevrouwtje, dat is dan zo’n 900 euri! Zo! Alsof je ’n emmer leeggooit! Die auto had me anderhalf jaar daarvoor € 1475,- in de aanschaf gekost dusseh… dát doen we dus niet! Lama, die Clio gaan we verkopen en we vragen wel of we met de auto van m’n ouders op vakantie kunnen!!! Dus ik belde (ná Erik uiteraard) m’n vader met ’t heugelijke nieuws dat we zijn eerder gedane aanbod, om de auto te kunnen lenen, tóch graag wilde aannemen. Maar die had voor mij nog veel beter nieuws! Er was nog ’n klein zakcentje over van grootmoeders nalatenschap, dus misschien moesten we ’s gaan kijken naar ’n ándere auto! Hé, goed plan!

 

Na dagen internetten en 2ehands autoboeren te hebben bezocht, kwamen we terecht bij de toko van Ben. Ben kwam níet gelijk op ons af, liet ons gewoon ff rustig rondkijken en kwam ook zéker niet met gladde “verkoperspraat”. Nah, dat vonden we al héél prettig. Daarnaast zagen we wel ’n auto die ons aansprak: een Renault Lauguna Break uit 1995!. Ben wist ons te vertellen dat er nóg iemand was die wel interesse in deze auto had en dat ie bezig was om de financiering rond te krijgen… hmmm…

 

Omdat ik mezelf/ons wilde behoeden voor ’n miskoop, we hebben beiden nl de bállen verstand van auto’s, namen we de volgende dag m’n vader en m’n broer mee om ook eens naar die auto te kijken. Jah, niet dat zij ‘r echt veel meer verstand van hebben, maar met náme mijn vader heeft natuurlijk al váker ’n auto gekocht en m’n broer had ik meegenomen, in de hoop dat hij nog wat van de prijs af kon lullen. Daar aangekomen was het bordje op de auto (met de prijs e.d.) omgedraaid, met de woorden “sorry, verkocht”. Ik baalde als ’n stekker. Maar ’t bleek dat Ben ’n geintje met ons uithaalde. De auto was nog niet verkocht. De andere geïnteresseerde had de financiering níet rondgekregen. JOEPIE! Die dag hebben we ’n proefrit gemaakt en constateerden we alle 4 dat ’t bést ’n hele degelijke auto was. We moesten ’t maar doen.

Ben vertelde héél eerlijk dat hij bést m’n Clio in wilde nemen maar dat hij ‘r eigenlijk nix aan had. Hij gaf ’n bepaalde korting op de Laguna, ongeacht of ik die Clio wilde achterlaten of niet. Nah, best eerlijk, nietwaar? We besloten om de Clio dan maar zélf op internet te plaatsen, in de hoop ‘r nog ’n paar honderd euri voor te vangen.

 

De Laguna zou bij aflevering nog APK worden gekeurd en hij zou nog ’n kleine beurt krijgen. Ons verzoek was wél, of dat zo snel mogelijk kon, omdat we ‘r graag (over 2 dagen) mee op vakantie wilden. Dat bleek gelukkig géén probleem te zijn en de volgende dag konden we ‘m ophalen. Wow! We hadden ’n échte grote mensen-auto!!!

 

Ook de verzekering bleek geen probleem maar omdat we ‘r mee naar ’t buitenland wilden, moesten we nog ’n groene kaart hebben. Als ze ‘m naar ons op zouden sturen, zou dat té lang duren dus zo ging ik op vrijdagmiddag, een dag voordat we zouden vertrekken, nog “even” naar Hilversum op en neer om bij Independer  zo’n ding op te halen. So far so good…

 

In Hilversum aangekomen (goh, da’s lang geleden, er waren tijden dat ik hier dágelijks was), leek ’t mij wel handig om dáár dan gelijk nog wat laatste boodschappen te doen. Leuk hoor, vrijdagmiddag, bloedmooi weer… zie dan maar ‘s je auto… wat zég ik, slágschip, door Beverly Hilverdorp te manouvreren. Iedereen die dit dorp kent, weet, dat ’t er áltijd vaststaat in ’t centrum. Zéker op dát tijdstip! Dus ik stond midden in ’t centrum muurvast!

 

En toen gebeurde dát gene waar ik nou nét ff niet op zat te wachten: er ging een lampje branden op m’n dashboard! K*T! En wat wás dat dan? Jah, weet ík veel! Ik dacht oliepijl! Nah, ik was bíjna bij de parkeergarage, dáár zou ik ‘m  neerzetten en dan zou ik Ben wel ff bellen wat ik ‘r mee moest. Dus ik bel ‘m, ik zeg, ‘r brandt ’n lampje en volgens mij is ’t olie (duh!). Ik ‘m nog uitleggen dat dat pijl wel héél erg hoog stond… hmm… hij ging ff bellen met de garage. Even later belde hij terug en vertelde dat alles was nagekeken, ook ’t oliepijl dus dát kon ’t niet zijn. Ennieweej, ik liet m’n auto wel ’n tijdje stilstaan en als ik ‘r op de terugweg nóg last van zou hebben, zou ik wel de Wegenwacht bellen en dan moesten zíj ‘r maar naar kijken.

 

Op de terugweg dacht ik, ik kijk ’t ff aan… die meter begon alweer héél hard te stijgen… maar ’t lámpje brandde níet… maar na ’n klein stukje op de snelweg begón dat ding medaar te róken, dat ik niet wíst hoe snel ik ‘m aan de kant moest zetten! F*CK F*CK F*CK!!!! Bij aankomst van de wegenwacht, wist deze me te vertellen dat het dus de temperatuurmeter was, die zo steeg (jajaja, ik hoor je alweer, dat had jij natuurlijk alláng in de gaten!) en dat ik zojuist…. DE MOTOR IN DE SOEP HAD GEREDEN… WHOAAAAAHHH, GDVRRRDGDVRRRRR!!!

 

Ennieweej, om ’n lang verhaal nog enigszins langer te maken: de auto werd weggesleept en is uiteindelijk weer bij Ben terecht gekomen. Die wíst dat ‘r iets mee aan de hand was, doordat ik ‘m in de tussentijd alweer ’n aantal xen gesproken had. Sterker nog: hij had gezegd dat ik misschien anders nog maar ff langs moest komen, zodat hij ‘r naar kon kijken. Maar dat die bak de volgende dag op ’n sleepauto weer voor z’n deur stond, dát had ie nou ook weer niet verwacht…

 

En jah, daar sta je dan. Er moest nl ’n nieuwe motor in en dát ging geld kosten. Vraag was nog ff: voor wíe?! Ben had dan misschien ’n auto afgegeven met ’n mankement (gek eigenlijk dat dat bij de keuring niet naarboven was gekomen) maar ík was ‘r te lang mee doorgereden… Hij had géén garantie op de auto gegeven. Dat deed ie pas vanaf ’n bepaalde prijs. Maar feit was, hij baalde ‘r nét zo van als wij. Dat was wel duidelijk. Dus hij stelde voor om ’t 50/50 te doen. Dat vonden we ’n goeie deal.

 

Maarja, dat hield wél in, dat we dan tijdelijk zonder auto zaten… en, nog ff ter herinnering: wij zouden de volgende dag op vakantie gaan…

 

Na dubben, wikken, wegen, vloeken, enz, kwam iemand met ’t idee dat we maar ’s bij de ANWB moesten gaan informeren of we niet ’n vervangende auto konden krijgen. Ik héb tenslotte ’n internationale reis- en kredietbrief. Gelukkig was dat, ondanks dat we nog thuis waren, géén probleem. Dus zo gingen we ineens niet met de Clio, niet met de Senic van m’n vader, niet met de Laguna maar met ’n Volkswagen Golf op vakantie!!!

 

Hoe de vakantie zélf was? Dat komt wel in ’n vólgend postje!